Edgar Allan Poe

Como saberedes, éste ano que agora remata celebrouse o 200 aniversario do nacemento do escritor Norteamericano Edgar Allan Poe (o escritor favortito do que firma estas letras). Entre os múltiples actos que se celebraron, Historias para non Durmir (concretamente Esperanza) tivo a honra de colaborar como xurado no concurso celebrado pola Biblioteca Municipal de Redondela.

Como colectivo literario que somos, e tendo en conta con qué tema comezamos a nosa andadura, sería unha pena non adicarlle a Poe uns cantos dos vosos mellores relatos, ou sexa que... mans, lápices, teclas á obra.

Corticotropina

- Imos beillar, imos... Deixamos os nenos coa Carmen e voltamos pronto.

-Vale, se saimos agora chegaremos aló as cinco e ainda podemos botar dúas horas.

Encantabame escoitar a música e notar os botes e a alegria no seu corpo. Aquel día pasaron un tempo estupendo. Xa era setembro e na volta para a casa sentimos frio.

¡Fin de obra!

Por fin rematamos coas obras no blog. Espero que vos gustasen os cambios (aínda estamos abertos ás suxerencias).

Pronto... as instruccións para facer as entradas.

Agora... a escribir!

¡¡¡En Construcción!!!

Para aqueles que non se decataron, o blog está a sufrir unha serie de transformacións (a maior parte delas visuáis) có fin de optimizar a lectura dos relatos e facer máis agradable a experiencia daqueles/as que visiten a web. Durante un tempo (espero que sexa mínimo) é posible que acontezan sucesos extraños, aparicións e desaparicións, transformacións, transfiguracións, etc... Espero que todo sexa para mellor, que non sexa nada, e que finalmente poidamos desfrutar dun blog renovado. Non vos extrañedes se os vosos contos aparecen cortados, están ahí, tan só hai que facer "clic" en "Leer más" para mostralos en todo o seu esplendor. Así poderemos ter unha páxina de inicio máis limpa e con máis relatos.

Se tendes algunha suxeréncia... xa sabedes.

Saudos e boa sorte a todos/as

Jandro.

Un Minuto

Adriana permanecía seminconscente...a medias sumerxida naquel líquido quente tingado de escarlata...que fumegaba consumindo as derradeiras horas da súa vida...A súa cara era unha mistura de felicidade e misterio...parecía totalmente relaxada, sumida nun profundo sono, máis alá de pasados, presentes e posibles futuros...No fondo da bañeira de delicada porcelana branca, de cando en vez podía distinguirse no líquido elemento, o brillo do que parecía a todas luces...unha pequena coitela de afeitar...arxentina e inmóvil...ignorante do fin obrigado.

Arqueomemoria dun Vinilo.

A Doutora Saphir Yin do comité arqueoespacial de Trantor arqueou as cellas e por fin sorríu cando recibíu a onda magnética de Liz. Tres longos anos estándard lles levou desvelar os segredos daquel maldito disco negro de material petroquímico.

Chegara a aquel olvidado planeta azul do cuadrante Gadotan 005 coa súa equipa arqueoespacial de nova xeración , pero aínda así fora unha campaña durísima , baixo condicións extremas de hipertornados e risco de macromaremotos .

Aquel planeta deserto fora abandoado hai centos de miles de anos estándard , e non era de extrañar pois os seus traxes antirradiación alertaban duns niveis inusualmente altos para aquel tempo.

MEMORIAS DE VINILO

Foi nunha noite dura, senteime no peldaño da escaleira de fora. Son un perdedor, pensei.

A noite anterior, ela, acompañada do señor brilo da lúa, dixérame Hola, e Adeus. Nun abrir e pechar de ollos noite coñecera ó meu amor, e perdera o que na miña vida sentira. Canta miseria con gusto a mel.

O amor é así, xusto, coma comer un pastel de mel, sentado nun campo de fresas, para sempre,…vendo o amancer, sentindo o sol acariciando a miña cara: Aqui chega o sol, Bos días, luz do sol! Parecíame entón que aquí, ali, en calquera lugar …incluso a través do universo,…en tódolos lados sentiría o meu amor por ti, todos xuntos, agora…e...eu quérolle...

Sen embargo, agora sei que é mellor que non, temos que esoconder o noso amor,…non sei se serei capaz,…quizás cunha pequena axuda dos meus amigos,…Non vou ter medo de decir: socorro.

Ela está deixando a casa, e eu, sentado no peldaño da escaleira estou esperando ó taxista, namentres que a miña guitarra chora. Algo na maneira que ten de moverse faime pensar que todo vai cambiar.

Un home sen ritmo.

Mito del Vinilo

“El canto no es anhelo… el canto es existencia”

Rainer Maria Rilke en “Sonetos a Orfeo”

Fui a la sombra y allí reencontré mi luz, y sólo en la Luz podría ésta hacerse sol en mi pupila. Ella, piel aún marchita pero belleza fascinante, arrastrando dos abismos del tobillo, ascendía torpe al ritmo que marcaban mis pasos ciegos. Luego, la impaciencia como una fiebre de mirada hipnótica parecía recorrerme, estrujarme la razón, bebérsela a tragos cortos... Y así fue mi pupila veneno en su sangre; y así la perdí por segunda y definitiva vez.

****************

Mi arte ya no pertenece a los dioses; en sus oídos ya no quedan rastro de aquellos templos magníficos; mi arte ya no pertenece a los dioses; en mi boca ya no queda rastro de aquella agua luminosa; mi arte es de los animales, de la lluvia, de los bosques… y especialmente tuyo, astro preñado de vida, párpado de luz que sueña mundos, único dios cuyo nacimiento celebro.

A Multitude reclama Reactivación ¡

Punto cero

Levaba moitas horas deambulando dun a otro lugar, non sabía onde ir, que facer…non sabía que ía ser de min a partires deste momento tan inesperado pero crucial da miña vida. O que tiña claro é que nada voltaría a ser coma era antes…nesa angustiante sensación de morte que ten o cotiá, angustiante sensación que agora voto tanto en falta que surxe nas miñas entrañas unha fachendosa inquedanza que sen permiso me percorre. Non teño medo, non é iso, é a novidade que se presenta ante min coma un abismo que desexo pero ó que non sei como acoller dada a súa total e absoluta penumbra.

Unas palabras a la palabras

“Lo primero – o lo único – que el creador crea es la nada, el espacio de la creación”
J. A. Valente.


Negadlo todo. Aún cuando una luz despiadada aturda vuestros ojos heridos así de negrura; cuando sin vuestras ropas el frío entumezca la musicalidad de vuestro latido; o incluso cuando vuestra carne enrojezca golpeada por latigazos de sombra, negadlo todo; con la inocencia del agua, la sobriedad del árbol o la indiferencia de la piedra… pero negadlo todo; que gire vuestro centro describiendo en el aire un “NO” jaspeado de azules; silencio esférico; mudo vértigo del verso; hermoso remolino inmóvil en la concupiscencia del papel; que gire y sea su vibración una blanca sucesión de olas que rompen en los vientres como plumas o como serpentinas.


Si os preguntan por el fuego cuya respiración melancólica arrasó ciudades, por su centro o por su memoria; si insisten en conocer las coordenadas del párpado que apagó soles y estrellas, o descifrar el tacto del relámpago que incendió herbazales de esmeralda… nada digáis sobre ello; nada sobre el gérmen de aquella ausencia que fue el pasto de vuestra plenitud.


Pero si os preguntan por el pequeño aleteo de pájaros hinchando las velas del amanecer, por el mar, por la música, por unos ojos que esculpen latidos en el vacío… entonces hablad, llenad sus bocas del néctar de los astros, sus tímpanos de mediodía, emborrachadlos de belleza, de ternura… de Poesía.


Rosebud.

EU NON FUN .

Anda vaia fotos ¡¡ , do colexio ¡¡ , ¿ onde as atopaches ?, buff canto tempo ¡¡ polos menos de 1984 , joder xa choveu eh ?....Mira mira ahí estamos ti e máis eu xogando ás bolas no recreo , que pintas ¡¡ , hostia e aquel ? aquel non é ....non era... Tomás.......(Silencio....anos e anos de silencio).

Abro o caderno de exercicios e escribo " 13 de Noviembre de 1984 " , clase de matemáticas , o Director , o Director daba matemáticas e Lengua Española , pero hoxe as 10 da mañá toca matemáticas co Director , este aprendiz de carniceiro e reducto final do maxisterio do Réxime , este energúmeno de cara colorada e bigotes finos chama por min coa súa voz chillona cáseque de muller....
- " ¡¡ Roberto , Roberto Alonso Alonso al encerado ¡¡

Méxome un pouco nos calzóns e cágome mil veces nos meus apelidos , ¿¿ Porque se ten que empezar sempre pola "A" , porque non pola "Z" ??
Levantome a presa do pupitre e cos nervios tiro a silla coa carteira ó chan , fai moito ruído pero ninguén rí ....nas clases do Director ninguén rí......nas clases do Director ninguén mira máis aló da parte metálica do pupitre onde repousan o boli , o lápis e a goma...¡ quen fora goma de cheiro a fresa¡.....

-" Roberto coge tu libreta y copia en el encerado los deberes de ayer "

Cómo sabe o moi cabrón quen fai e quen non fai os deberes ese mesmo día...un lóstrego abanea o ventanal da clase.... a saraiba amortigua o rebumbio do tráfico.

-" No los hice profesor , me olvidé "

A pesares de estar mirando abaixo, cara o núcleo duro da Terra , noto como da súa boca brota un colmillo no medio da saliva da súa porca sonrisa , noto os seus ollos sanguentos esculcando a presa , presinto o pracer que lle produce ter a vítima ós seus pes , o cordeiro preparado para o sacrificio.....
E o Director abre o seu caixón e saca a súa arma preferida , a vella regra de madeira de buxo dun metro. Pouco a pouco e dignamente remango o meu xersey e ofrezo a miña pequena man á mercede do inquisidor . Recibo o meu castigo . Choro baixo. A lección aprendida , a clase rematou.

Eu tampouco son un santo , xa o sei , teño levado tiróns de orellas doutros profesores....pero este Director.... quixera medrar tanto coma meu irmán para.... bueno non sei , nesta clase tranquila de Ciencias Sociais planifico unha revancha.....remata a clase, levántome e escribo na pizarra " Director Cavron " antes de que volva entrar o inquisidor para da-la clase de "Lengua"

Os demais nenos , asustados róganme que borre a pintada , pero xa non hai tempo , o mal xa está feito e arrepíntome mortalmente da miña tolemia ....un segundo , dous , tres e entra na clase o Director , durante dous minutos non se percata da afrenta que ten as súas costas , unha minúscula victoria....pero finalmente dase a volta ...nese intre son consciente dos meus actos , o Director inspira..

- ¿¿ Quién ha escrito esto ?? di con voz moi baixa....
Repite a pregunta outra vez , pero esta vez a min a modo individual. Mexo por min por segunda vez esta mañá....a regra de buxo axítase nerviosamente , quere entrar en acción e volve repeti-la pregunta....

- Eu Non Fun , digo finalmente.....pero non me sinto liberado....

-Pues visto que quién lo ha escrito es un verdadero asno en Lengua , castigaré al más asno de la clase en esta materia ....¡ Tomás! , el burro de Tomasiño , ven aquí ¡ , ven aquí ¡

Ó pequeno Tomás non lle deu tempo de abri-la man , reciviu un vareazo no lóbulo temporal que lle produxo un derrame cerebral . Deus non quixo esta vez deter o sacrificio . Tomás morreu ó cabo duns días.

O Director temendo polo seu cargo , ameazounos con outra morte.....e que ía dicir eu , son tan culpable coma el.

O LOBISHOME

Neguéino todo...pero xa non aguanto máis...

Chámome Xenaro é son un lobishome...pensei que nunca sería quen de confesalo...

Escomencei coma un lobishome menor, só se producía en min esa tormentosa metamorfose...tres veces ó ano...en días sinalados no calendario ...a pesares do incómodo que isto supón...a todo se acostuma un, e pouco a pouco resignéime a feroz presenza...pois namentras un é lobo todo vai máis ou menos ben...pero cando un volta a ser un home feito e dereito (isto último sucedía cada vez menos )...acaba tirado nunha cuneta...meio espido...coa roupa esnaquizada...e os osos desfeitos de tanta carreira e tanto salto, que cando un era novo...pois aínda...pero pasados os corenta...xa se sabe...a flauta non asubía cando un quere...e logo está ese terrible escozor de tanto rozarse con toxos e silveiras...e coma non a irritación de garganta de tanto oubearlle a lúa...cando non unhas anxinas coma puños...de andares descalzo polos matos e regueiros...ai!!! que un xa non está para estes trotes..

Como ía contando...pouco a pouco, se coñece que o meu esprito foille collendo o gusto a isto de oubear...pois pasei de tres puntuais datas, a tódalas noites de lúa chea...isto danos un total de...demasiadas veces nun mesmo ano...o que supoñía unha carga cada vez máis dura de levar...

A iso da media noite, mudaba nesa besta de pelo crecho...uñas afiladas...dentes longos coma coitelos...iso sí a dentadura era de primeira, nada que ver coa que disfruto en propiedade (por desgracia par min e por sorte para don Camilo, o dentista do pobo )...e ala...a roupa ó carallo...e a correr polos camiños...montes...devesas e demáis localizacións xeográficas...iso sí...sempre lonxe das casas, pois xa non era a primeira vez que probaba o calor da pólvora nos cuartos traseiros...que xa non era só a dor (que pasaba semáns enteiras sen poder sentar nin ir de ventre ), senón pola cantidade de parvadas que tiña que inventar para que don Camilo, que xa me tiña por tolo, non me internase nun centro psiquiátrico...un deses onde un entra sendo un parvo e sae...si sae...sendo dous parvos...aínda que me ía rir cando chegado o momento...lles dera a máis dun un bo susto, unha razón para non sair de alí no que lles quedara de vida...que hai cousas que é mellor sabelas de oídas que velas por un mesmo...

Moitas veces as contas non daban...e entón un atopábase sen esperalo, zoupando polas corredoiras ou outros lares semellantes detrás dunha xubenca perdida ou dunha ovella despistada...xa ceado...en plena dixestión da taza de caldo e as papas de arroz con canela, que dito sea de paso era para min o máis cercano ó paraíso terrenal...coa conseguinte complicación estomacal...un empacho de Dios y señor mío...que duraba máis se cabe...que o hoco dos perdigóns instalados onde a espalda perde o seu nome...logo o mal que me sentaba a carne crua...que sempre fun moi exquisito con graxas, peles e pelexos...que vomitaba todo o que papaba fora de hora e sen cociñar...logo que eu comer sen pan !!!

Isto que pode parecerlle unha broma a calquer soñador despistado...convertiuse nun ardor crónico e posterior úlcera gastroduodenal...que non daba saído da casa de don Camilo...que xa non sei que podía pensar ese bo home cando me sentía entrar por aquela porta, feito un estropicio, e ollándome de arriba abaixo, meneaba a cabeza dun lado a outro, namentras me dicía...Pero onde andarás ti polas noites Xenaro...nada bo...nada bo...!!! e santiguábase dúas ou tres veces, namentras preparaba tódolo necesario para remendar o que nese momento quedaba de home...pois o lobo ben que fuxira...non lle debía gustar moito iso de ir ó médico ó cabrón...

Como poden observar a licantropía tenlle máis inconvintes que avantaxes, polo menos a mín a sí me o parece...e coido que algo debo saber do tema en cuestión, que unha cousa son as novelas e contos, e outra ben distinta é a realidade do día a día...que ó fin e ó cabo eu vivo do meu traballo no campo...non de contos de lareira...nin de escapadas furtivas máis propias da adolescencia que dun home da miña idade e condición social, que aínda que non teño, queda máis de libro...

E preguntaranse vostedes...como me metín en semellante tolemia...pois non foi por motu propio, que ó mellor se me propuxeran algo semellante, igual non dicía que non, pero como non puiden elixir, pois agora quéixome con toda a razón do mundo...se é que hai algunha, que xa o empezo a dubidar...que un vólvese moi escéptico con estas experimentacións sobrenaturais...

Todo escomenzou nunha noite de San Xoán...contaba eu por aquel entonces con vinte anos, un primaveras en toda regra...cunha cara de parvo que tiraba para tras, a quen se lle contase que levaba un lobo dentro...estaría mexando coa risa un ano enteiro e parte do outro...e claro con esa cara, non catara hembra nen cousa parecida...e xa se sabe, a esa idade un anda todo o día cunha obsesión que non é normal...calquera cousa onde clava a vista, mira o que non hai...que dúas pedras redondiñas, que unhas nubes xoguetonas, que unhas follas de plataneiro...bueno xa me entenden...a natureza que sabe como encandilar a un home con certa disposición a ser encandilado...

Pois como ía dicindo, a noite de San Xoán, despois da lumeirada, co corpo quente de queimada e viño tinto...de volta para a casa, atopei coa filla de Florencio, que nun alarde de orixinalidade ...puxéronlle Flora, aínda que si de algunha fror se tratase...sería un cardo borriquero, pois era máis ben pouco agraciada...eu que non sabía moi ben como ía o conto, deixeime levar polas mans expertas da moza...que xa non era tan moza, pois debía de andar polos trinta anos, camiño de vestir santos...pero non por beatitude vocacional...como puiden ben comprobar nas miñas propias carnes...nunca mellor dito...

O certo é que cando me din conta...estaba no medio do millo, cos pantalóns polos xionllos...e movendo as caderas, presa dun frenesí acumulado do que non era conscente...varias veces repetín a maniobra...pois a verdade ben que che me gostaba...Así acabei extenuado...empapado en suor...da cabeza ós pés...polo que a devandita usufructuaria das miñas atencións aquela noite, e como premio ó traballo ben feito...deixoume unha vella pel de lobo...que foi buscar ó alpendre...para que non enfriase...pois nos seus ollos puiden adiviñar que se esperaba moito de min nun futuro non moi lonxano, polo menos namentras non espabilase, que a moza non era parva, e xa outros antes ca min pasaran a proba de fogo...xa me entenden...

Esgotado, pero contento...endereitei o camiño da casa...cada vez que pensaba no acontecido pouco antes, a emoción percorría todo o meu corpo...unhas partes alegrábanse máis que outras...pero o conxunto era de total satisfacción...xa polos miolos pasábanse unha tras outra, centos de novas fantasías...pero ainda non levaba separado unha hora e xa a miña cabeza...enumeraba unha lista interminable de beneficiarias dos meus recén estreados encantos...que tempo habería de ir facendo descartes...e de repetir senón houbera outro remedio...

Nestas elucubración atopábame sumerxido, cando espertei de golpe, decatándome que non collera chaves...eran as catro da mañá...e agora qué? Nun alarde de inxenio ou iso me pareceu a min...probei coa porta do cortello pequeno, onde Matías...o noso porco, durmía a perna solta...sabe Deus...en que lonxanos mundos de tercerilla e landras...pois nen o ruido ó forzar a porta, nen a posterior fuciñada contra o cunco de pedra, sacaron a Matías dos oníricos mundos de fartura...Alí pasei toda a noite...cuberto pola maldita pel de lobo, para non pasar fríos innecesarios, que máis valera coller unha pulmonía...de saber o que logo acontecería coa miña vida...E así convertinme en lobishome...por casualidade e causalidade, coma quen non quere a cousa...eu que sempre fun de carácter frouxo...un sin sangue...quen o ía a pensar...

E así me atopo, de queixa en queixa, resignado a miña sorte...sen poderllo contar a ninguén, non vaia a selo demo que vaiamos de Guatemala a Guatepeor...que xa me teñen por raro...sen saber do conto a metade...Agora xa non espero miragre algún...o único que espero, cando toca...é en calzóns...pois sempre tiven un grande sentido do pudor, que un podera ser o que se queira, pero as "vergoñas" deixanse para outro tipo de intimidades máis satisfactorias...tamén o fago por aforrar, que non hai roupa que chegue nin presuposto que aguante, nin fondo de armario (do que por outra banda carecía, carezo e carecerei...) coa capacidade suficiente para aguantar tanta fase luar...que o ano, nunca está contento...e veña a cambiar de lúa...agora esta...agora estoutra...e así todo o tempo...mes tras mes, ano tras ano, lustro tras lustro...que si enche e devala mares, que non fará con catro trapos mal cosidos e desgastados dos que eu podía dispoñer...catro cando non eran tres...

Foi isto, que tamén tiven que adicar horas de patacas e cebolas ó latrocinio...máis propio de mulleres (polo menos nesta categoría ) que de varóns (sen título nobiliario por suposto), paseándome ás agachadas por tódolos tendais da comarca...cun saco na cabeza...con tres improvisados buracos, dous para poder mirar algo...o que non sempre daba resultado,e un para mal repirar, sobor de todo cando máis dunha vez tiven que sair por pernas, con algún que outro vareazo adornándome o lombo...eu que sempre fun máis de estar cómodamente deitado que de atléticos pasatempos...que nin a pelota xogaba, por non cansarme...e agora véxome nestes traxemanexes...si é que canto mailo penso...máis gañas teño de que me enchan de prata as nobres aurículas e ventrículas que regan desa lunática sangue este corpo canso...que nen sequera me pertence...

Anonimacrónico

Extra!! Extra!! Cea ClanDestina!!!

Estribintes do mundo...Próximamente porémola data da xuntanza!!!

AMOR

Entre o rebumbio de xente,mofas,ecos e sombras... perforas a miña dura coraza zumbante e zorengante luz turquesa...

Entre sombras roubasme, apropiaste do meu agazapado corazonciño, abres coma un peto o meu peito e trabasme no mais profundo do meu tinguido ser, o cal so pode ferir a idea de que te alonxes, de que te afastes máis lonxe de onde eu te poda apertar.

Pouco a pouco o teu cor e textura fundense cua miña pel nun baile etereo de bagoas de suor frio froito do noso belo exercicio de aurea sensualiade.

Quizáis e porque son un novato... ¿pero que lle pasa o meu estomago? que bichos revolotean ahi dentro??

É posible que esta noite me consumas e ensumas pero quizáis xa este perdido, asi que pasame esa fría copa e continuemos xirando...

Señoras e señores son unha broma de min mesmo unha pelele enchoupado de whiskey, una version macabra dunha tórrida noite de verán que me absorve e translada lonxe dunha realidade tardía da que so podo comprender... que eu so quero que continues preto de min.

PURPLE OCTOPUS

Sento-logo-Existo

Hai dúas cousas que o home non pode ocultar : que está borracho e que está namorado .

( Antifanes , comediógrafo grego ).

...e por fín alí estaba ela , alí sentada , soia naquela vella biblioteca de Montparnasse . A luz lene e dourada do flexo iluminaba a marxe oeste do seu rostro....e decidínme camiñar cara ela....os meus lentos pasos cruxían nas antigas taboas de madeira do piso .....os meus tacóns xogábanme esta vez unha mala pasada ......e o meu organismo entrou en estado de ebullición, meu frívolo hipotálamo enviou unha mensaxe concisa ás miñas revoltosas glándulas suprarrenais que secretaron ás temidas adrenalinas e as aínda peores noradrenalinas.....nese preciso intre notei como a miña presión arterial sistolítica subía ata límites insospeitados por min até agora......e de paso liberei inconscientemente azúcares e grasas suficientes para confitar un pastel de mazá ou de Pomme...... O meu sistema nervioso estaba sometido a un ataque extrano e brutal ..... unha treboada química azotaba tódolos meus folículos pilosos , a veixiga , os xenitais e aínda máis , deixou moi mermada o meu outrora preciso músculo intestinal.......todo sucedía a velocidade de vértixe....¡ constricción¡ , ¡ dilatación ¡ , ¡ secrección ¡..... e pouco a pouco entrei no reino do... Sento-logo-Existo...... o territorio onde a razón é un intruso .


Antifanes de Búrbida.

A memoria dos amantes

A escuridade asolagabao todo arredor de sí...María aínda tiña os osos conxiados...pasara toda a noite mirando as estrelas...na percura de que un fugaz desexo imposible se instalase na súa vida...

Aínda podía sentir a suavidade das mans de Emilio...debuxando caprichos de xeométrica tenrura ó longo da delicadeza da súa pel...que logo fixaba cos beizos como si de unha liturxia necesaria se tratase...Esa máxica felicidade durou pouco na vida de Emilio e María...ou esa era a sensación que percorría a memoria dunha María que se alimentaba só de lembranzas...instalada na máis absoluta quietude física e mental...

María era unha moza soñadora...unha tarde de distraida frescura...atopouse frente a frente con Emilio...nunha especie de big-bang premonitorio, ámbolos dous esnafráronse nun meteórico encontro de libros ciscados, desculpas e mudo recoñecemento...Pasaron varios meses de miradas furtivas e esquivos despistes...ata que Emilio nun titánico esforzo imposto...decidiu que as súas vidas se reunisen arredor dunha taza de café (pois María optou por tomar unha singular combinación de herbas tranquilizantes...melisa, tila, herbaluisa, valeriana...como si unha especial poción narcótica necesitase para manterse en pé o maior tempo posible...).

A partires de ese día de ese día pasaron a ser dúas ánimas xemelgas...inseparables...un era o alimento que o outro necesitaba para subsistir e viceversa...vivían o un para o outro...tanto se necesitaban como podían precindir do resto do xénero humano...a vida xiraba entorno a eles mesmos...e eles entorno á vida...

Ó longo de dous anos a felicidade inundounos por completo...os días sucedíanse entre bicos, abrazos e esperas...as noites amábanse como se fose o derradeiro día que pasasen sobor a faz da terra...somentes o medo instalábase de cando en vez no corazón de María...un velo de tristura amarga e lonxana cubría a súa faciana...entón Emilio envolvíaa no calor dun abrazo que duraba o que dura a chegada do mencer...e nesa calor María atopaba o bálsamo que alonxaba aquela tremenda desazón, que cada vez máis a miudo...ía medrando na ánima de María...

Unha tarde pechada de inverno...na que o ceu choraba sen ter acougo...unha chamada entrou sen aviso no apartamento compartido...era o seu derradeiro ano de universidade...cando unha María descalza percorreu sen tino as rúas molladas de tristura...ata que na entrada do Hospital Xeral viron asombrados aquela desfeita de humidade e dor...que presurosos dispuxéronse a cubrir de mantas e pastillas...aquela rapaza atopábase demasiado lonxe para podela axudar...

María Vilas, foi atendida dunha forte crise nerviosa no departamento de urxencias do devandito hospital...atada e sedada en exceso, permaneceu tres días en vixiancia..."Emilio" e "non" foron as únicas e mil repetidas verbas que sairon daquel ser triste e lonxano, que perdeu a razón un 20 de Novembro a entrada da porta nº3 de urxencias do Hospital Xeral...Días máis tarde, foi ingresada na unidade para enfermos mentales de Conxo...sometida a diversos tratamentos...que nunca deron nin darán fruto...pois María xa non pertence a este mundo...

Dúas horas antes...pola mesma porta...un cadáver e un ramo de frores...debuxaban as invisibles liñas a percorrer...Entre ambos, un cambio de gardas e cansancios...Ninguén foi quen de relacioar ditos acontecementos...que permanecerán agochados de por vida na soedade lavada da habitación dun hospital psiquiátrico...

Emilio Soutelo ingresou cadáver no Hospital Xeral de Compostela o 20 de Novembro de 1986...a súa motocicleta petou frontalmente cun camión de reparto de Correos...no informe da policía local...nas derradeiras liñas, logo das especulacións policiais sobor da causa do sinistro...como si unha estrofa roubada dalgún poema se colara sen permiso entre doceas de datos técnicos e teorías do máis diverso e variado tipo, aparecía aquela singular referencia a un ramo de fermosas frores, que o motociclista portaba na súa man esquerda, e ó que permaneceu amarrado, cunha obstinación que foi máis alá da vida...ata que un profesional e aséptico doutor...consegeu arrincarllo, despois de non poucos e continuados esforzos e coa inestimable axuda dos medios técnicos que o hospital puxo o seu alcance...o seu derradeiro lazo con María...

Nunha beirarrúa calquera de Santiago...coa noite ainda pegada ós pés, movida pola enerxía fruorescente do traxe amarelo limón, Xenerosa marcaba os pasos do seu particular baile, namentras tatareaba polo baixo algún tema de moda...nestas estaba coa escoba e o recolledor a pleno rendemento, cando a curiosidade,( que non poucos gatos ten matado), por unha banda e o tedio, (que outros tanto ten engordado), da tarefa repetida a diario durante longos anos por outra...fixoa reparar nunha coqueta nota...de destintadas humidades...nela un nome de muller...María, e garabateado coa axilidade dunha man destra...un pequeno poema de amor...cada verba era un cativo tesouro...de beleza aprendida, a emoción deslizábase por cada liña, medrando conforme medraba o poema...era como si a inmensidade do universo estivera agochada naquelas poucas liñas que cabían na palma dunha man...todo isto fixo tremer o corpo desacougado de Xenerosa...que entre lágrimas...leu e releu a nota incontables veces...ata o punto de descuidar o progreso dos seus quefaceres laborais...incorporando a presa...como novidade nun recorrido repetido e calculado ata a saciedade...

Logo, xa na intimidade da casa...coas rúas a medio barrer...mañán sería outro día...gardou aquel pequeno regalo sen remite...entre os aneis, pulseiras, colares e pendentes, como unha xoia máis de incalculable valor...Foi a derradeira homenaxe a memoria dos amantes...

Anonimacrónico

Ti, eu, nos os dous

Chego á casa e sinto ledicia por verte, sei que xa son moitos os anos, moita memoria engrandecida de pequenas grandes ocasións...chego a casa e ti es parte dela, de min, da miña historia...ti ,eu, nos os dous, nunha dialéctica agora triádica que xa é imposible pechar...


...un bico amor.

Vigilius Haufniensis

O día de hoxe sí que é unha historia para non durmir ¡

.... Y Yaveh envió a aquel país de mentes brumosas un nuevo profeta de mirada severa , y los seres rojos y los impíos desalojaron aquel santo rincón dejando tras de si un rastro de azufre que se borrará con los años. Y la casa de nuestro señor volvió a ser azul....

( Exegis XIII. Los que no perdonan. )

El Naufrago

"Abre tus ojos verdes, Marta, que quiero oír el mar"

José Hierro.


Huésped en mares encendidos, en mares ebrios de ternura cuyo oleaje sobre las rocas oscuras se hace caricia, saliva luminosa, cincel de agua; mar de cabellos dorados por el sol de las letras, por la brisa que sopla desde los pliegues del mediodía.

En el naufragio residía mi latido; caer en sus aguas por entre los restos resquebrajados de la soledad y la ausencia; caer en sus aguas y ser carne en la concavidad blanca de su desnudez, aliento en su espuma mullida, voz en la claridad fértil de su garganta.

Huésped en mares encendidos, en mares nacidos de una pupila que desprendió una sola gota de luz que anhelaba deslizarse eterna por mi alma. A la dueña de esa pupila dedico estas palabras.

Rosebud

Empieza ya el amor?

Rompendo unha lanza e recordando ós ClanDestinos o caracter curto dos relatos curtos, aquí deixo a miña.........

CARTA DE AMOR

1º: Entrantes: Estás entrando na miña vida coma unha brisa fresca que me abre o apetito. Debezo por comerme a vida ó teu lado.

2º: O gran Prato: Tantos momentos xuntos, xa somos coma un bo guiso cunha salsa feita de momentos cocidos con cariño, lentamente.

3º: Postre: Qué doce...de tanto comer estou mais gorda. Xa somos Tres. Bo apetito.

Para Ja y Pi, para Ana y Rá ;-)

Anabel Lee (y Bruce, tamén)

As pantasmas están de moda

Sempre pensei que as pantasmas cubríanse cunha sábena branca e que levaban unha bola de reo apretada no pé, coma alma en pena delincuente e calurosa…Que andaban a ras do chan, sen tocar cos pes invisibles as madeiras crujientes do piso. Esa era a miña ideas das pantasmas ata un día en que coñecín unha de verdade, fora dos libros e das películas.

Luis non levaba unha sábena branca, porque era Xaneiro e as pantasmas tamén pasan frío. Iba vestido cunha casaca dun azul desvaído e un sombreiro de ala ancha, cunha pluma enguedellada nos cabelos,…as súas botas marróns, altas e sobadas, tocaban perfectamente o chan, e facían ruido de coiro crujiente e tacóns destrozados polo pulular a través dos tempos,..

Eu estaba sentada na galería da casa dos meus pais, sentido o sol na miña cara, nun luminoso día de inverno (os que mais me gustan), tranquilamente, escoltando a Paul Mcartney, tumbada no sofá, coas mans cruzadas por riba do meu peito, disposta a abandoar momentáneamente este mundo, e percorrer xunto a Morfeo o maravilloso mundo do sono das tardes.

Entón, escoitei.

- Nunca vaias á moda,…nunca vaias á moda,… (Curiosa frase terrorífica de Pantasma…, penséi tempo despois. Abrín un ollo medio adormecida preguntándome quén se metera na galería sen Eu escoitar nada..) Pensa ben o que levas posto,….-dicía mentres me sinalaba co brazo erguido por debaixo dos seus hombros-…pénsao ben… Nunca vaias á moda..pénsao ben,…esta pode ser a túa última vestimenta por séculos e séculos.

Síntoo, pero non puiden parar de rir. A primeira vez que vin unha Pantasma non puiden parar de rir. A quen se lle conte….

Luis quedou un pouco abraiado pola miña reacción, supoño que esperaría que saise correndo ou que gritara ou, qué sei eu,… ¡tampouco coñezo tanto ás pantasmas!

Luis quedara a medio camiño atravesando a parede,…tiña medio corpo aínda na cociña e somentes unha perna apoiada no chan da galería. Co brazo estirado canda min, sinalándome,…Estirou as cellas asombrado pola miña reacción, serio, paralizado, con medio corpo na cociña e medio corpo na galería. Entón quedou en silencio. Eu tamén (aínda que os meus beizos non podían deixar de sorrir).

Os seus ollos quedaron fixamente anclados nos meus. Entón buceei nas súas pupilas de pantasma, hieráticas, frías coma a morte, e grabei na miña retina o primeiro xesto de pantasma. Luis, na súa mirada penetrante de espíritu en pena, acababa de me chiscar un ollo.

Foi entón cando me decatei de que os seus beizos debuxaban un breve sorriso, somentes por entre a comisura dereita. Entre o guiño e o esbozo de sorriso, sentinme permitida para poder seguir rindo e falar con él:

- Pero, ¿qué dis? ¿Que non vaia a moda?
- … -non deixaba de sorrir, pero o seu corpo xa ía pasando completamente á galería.
- A verdade, vaia merda de consello de pantasma, agreguei.

Nunca imaxinei que me sentiría tan tranquila na miña primeira conversa cunha pantasma, a verdade.

- Je, je,…añadiu Luis. Pero é a verdade. Eu morrín no 1679. Era un dos homes mais elegantes da vila. Realmente, vivía para a moda, para as teas, os bordados, encaixes, lonas de cores,… Aforraba os diezmos que podía para traer teas de Holanda, tiña un xastre traballando caseque para min,…era feliz amosando ós demais as miñas novas adquisicións os días de feria,…feliz, feliz de verdade sentindome á moda. E xa ves,…levo 330 anos vestindo á marxe da moda,..Eu,..con todo o que fun,…

Luis estaba triste, coa mirada perdida no infinito pantasmal, deixando constancia do seu erro vital. Deume pena, a verdade. Ninguén se merece vivir aillado o resto da súa morte.

- Bueno, peor cousa levarán os modernos que abandoaron este mundo nos anos ’80…Hombreras, permanentes, tules, calentadores,…Ademais, xa sabes que as modas sempre volven,…Agora non vas á moda, vas por diante da moda que está por vir. ¡Segues sendo do mais modernos do mundo!

Sentada na galería sorrín con complicidade e amizade a aquela pantasma. Nunca pensei que tería unha conversación así a miña primeira vez cunha pantasma. Pero as cousas nunca son exactamente coma unha as imaxina, sobre todo en canto ás novas amizades.

Anabel Lee

"O SEGREDO DE TOMÁS SALGUEIRO"

Esta noite voltou a soñar...e o soño era él...





O suor baña por completo o corpo aínda non esperto de todo...eran as seis e media da
mañá dun oscuro día de inverno, un deses días onde parece que nada bo pode acontecer...o vento asubiaba nos recunchos, era coma unha especie de advertencia, como si él... soubese algo que nos non chegábamos sequera a sospeitar...
Abaixo o gando, tamén parecía intranquilo, os muxidos ascendían polo hoco da lareira, chegando, como si de unha nova tecnoloxía se tratase, ata a habitación...
Con estas premisas era lóxico que o corpo do siño Tomás, non desexase outra cousa que permanecer no calor reconfortante da cama marital, unha cama de follepos de millo que xa coñecera tempos mellores, cando a vida era un compartir continuo de experiencias, cando o amor arrincaba os “aies” propios da xuventude, que non coñece nin quere coñecer medida...

Agora, atopábase só...os fillos emigraran, cruzaron o océano...xa facía varios meses que non sabía nada de ningún dos dous...se súa nai vivira...seguro que non sería capaz de pegar ollo...Lembrou aquela tarde de verán, cando o sol escomenzaba a súa curva descendente, anunciando a chegada da noite, e os nenos Tomasiño e Xan tardaban máis do que unha nai ten a ben esperar...Tivo que collelo camiño tralos matos da coutada, e dando un rodeo ó “penedo de lobo”, foi entrando ós poucos, entre carballos centenarios e castiñeiros de indias...na búsqueda obrigada dos meniños...era o camiño máis curto que evitaba “o penedo”...para poder chegar ás chans...onde sabía que os nenos soían xogar, namentras o gando pastaba tranquilamente ós verdes, que alí duraban todo o ano, pois era sitio onde a auga manaba por tódolos recunchos, sen agotamento...coma un regalo co que a terra regaba os camiños e henchía as fontes e pozas para alimentar cada centímetro da ladeira do monte...

Cando chegou xa non quedaba nada, nin de nenos nin de gando...seguramente colleran o camiño das coutadas...que a pesares de ser máis longo...tiña a avantaxe dos regos de auga , onde as carreiras de paus e cunchas de noz, facían a volta moito máis divertida...e o gando podía ir picoteando arrente os muros deliciosos bocados de herbas tenras, e de cando en vez, ráscalo lombo contra as laxes quentes de sol, o que parecía ser un grande pracer para a Pinta e a Morena...dúas campionas leiteiras de orixe frisón...que eran o tesouro máis preciado da familia, e unha fonte incalculable de ingresos e calorías...nun tempo onde escaseaba o diñeiro e abundaba a fame...
Namentres os nenos, axenos a toda preocupación de tempo e pais...entretidos en xogos inocentes que só interrumpían, cando as dúas marquesas quedaban demasiado rezagadas, por atoparse disfrutando sem medida algunha dos mencioados praceres caniculares...desa pequena liberdade vixiada por dous cativos alegres, que as trataban coas cortesías propias da súa realeza productiva...empuxándoas cariñosamente cando as distancias que os separaban superaban os criterios da prudencia, que os cativos tiñan ben aprendida...e que reforzaba o cariño con que nenos e bestas se entendían...
sen necesidade de ningún outro método de forzada convicción...

Tomás pai...vendo dende o alto dun pequeno outeiro que os rapaces xa se recolleran...
para gañar o tempo que perdera polo camiño, dándolle gusto o rapaz que tamén él levaba dentro, cos fuciños tingados de mourado, decidiu de pronto, sen saber por qué
...cruzar polo “penedo do lobo”, seguindo o antigo camiño que facía xa moitos anos, levaba, através dunha encurcillada múltiple, o ceminterio vello...xa pechado moito antes de que él nacera...pero do que se contaban moitas historias, historias o pé das lareiras, nos escuros días de inverno, historias de feitos que ninguén vira...pero que todo o mundo coñecía...polo que case tódolos paisanos evitaban esta ruta...de día e sobre de todo nas noites, onde o medo medraba conforme a luz menguaba...
Así armado dun valor que non tiña...Tomás lanzouse a caída da tarde, por onde poucos o facían de día, e ninguén de noite...

Antes de nada, sacou do peto da camisa, un paquete de Celtas cortos, con tranquilidade arrimouno os beizos, e cun movemento moitas veces ensaiado...un par de toques...e o pitillo estaba na boca do beneficiario fumador...de seguido meteu a man no peto do pantalón de tergal gris...e colleu unha pequena caixa de mistos coa figura dun coello, como se dun xogo de prestidixitación se tratara...logo prendeu o pitillo, aspirou unha profunda bocanada, como para facer acopio de folgos, e iniciou a travesía...

O primeiro treito... ía tranquilo, tirando do cigarro, asemellaba unha luciérnaga cruzando o monte coa súa luz de laranxa fruorescencia...conforme a escuridade ía gañando terreo, e as sombras das árbores ían alongándose,formabánse figuras caprichosas que parecían saltar hacia o camiño, ameazantes..entón o medo amarrouse os pantalóns de Tomás...que axilizou os seus pasos..
De cando en vez asubiaba, recurso
moi efectivo cando o medo non se pode ver, e a escuridade agocha todo o que está máis aló do noso nariz...Chegado o primeiro dos cruces, a noite seguía avanzando, envolvendo o todo de sombras, un lixeiro vento arremuiñábase no cruce, formando unha especie de coro doente, máis propio do outro mundo que deste...

Nestas circunstancias chegou Tomás o cruceiro de pedra que coroa toda encrucillada para tranquilidade de andantes perdidos e, como non dun Tomás que xa non tragaba con moito xeito...
Aínda que non era relixioso, un pouco por medo, un pouco por superstición, non vaia a selo demo, fixo o sinal da cruz, e aínda que tivo as ganas e a motivación da que sempre carecera...quixo rezar algo...pero non sabía ningunha, as poucas veces que ía a misa obrigado...era dos que movía a boca, sen que ningunha verba saíra máis alá dos seus beizos, namentres co rabillo do ollo vixiaba nerviosamente o resto dos ferigreses, por si algún puxera nome a súa impía farsa...
moito lle pesaba nestes momentos...polo menos unha curtiña, que mal non lle había
de facer...e sempre o podía quitar dun que outro apreto...

Seguidamente torceu a esquerda...pois lembraba que despois de cada conto que mencionaba a este tortuoso itinerario...marcado na súa memoria por un medo que o facía dormir tapado ata as orellas e...pola reiterada repetición do seu avó...”na encrucillada
coma na mili...esquerda, dereita, esquerda...

Un “chasquido”, como de rama rota, volveu a meterlle o medo no corpo, e como si lle prenderan lume no cu...saiu a carreira, tropezou cunha raíz que cruzaba dun lado a outro...e bateu co cu no chan, o que pareceu servirlle para aliviar a queimazón, que intres antes o susto lle achegara as posadeiras...Durante o tempo que estivo no chan, permaneceu inmóvil, agudizou o oído, todo estaba en silencio...fixo acopio de folgos, esta vez sen pitillo, e lentamente erguéuse, sacudiu a terra das roupas, que aínda que non miraba sabía que estaba alí...

Así entre unhas e outras foi avanzando ata a segunda encrucillada, estaba cagado de medo, para non mirar, como si de repente unha tortícolis lle retorcese o pescozo, xirou a cabeza hacia a dereita...tan só vislumbrou apenas un esbozo do antigo cemiterio, situado a esquerda, silencioso, cheo de sombras que multiplicaban as cruces a luz da lúa, que se filtraba por un pequeño claro...coroando as tumbas abandoadas polo tempo, cobertas de humidades e liquens, que lle daban un aspecto ameazante moi a ter en conta...como si de un salto devorase a todo aquel que tivera a ben pasar pola súa beira.

Presinouse tres ou catro veces seguidas, e sen atreverse a mirar atrás, xirou esta vez a dereita....lembra...lembra...”esquerda...dereita...esquerda”
...coma na mili, coma dicía o avó...por algo sería...el sabía destas cousas...coñecía ben o asunto...

Nestas e noutras cavilación parecidas ía avanzando a trompicóns...cada ruido, cada sombra...parecían agochar un funesto propósito...dábanlle de comer a un medo que parecía ser un saco sen fondo, pero tamén e xusto dicir...exerceran como cura de inmediatez absoluta a tortícolis que pouco facía, paralizara o pescozo do Tomás...pois agora a cada paso, movía a cabeza a un lado e outro, como si algún extrano ente de ultratumba ou similares moradas o estivese abofeteando...ou repentinamente trocara a rixidez da tortícolis polo movemento frenético dun craneal baile de San Vito...

Nesas estabamos cando chegou o outro claro...outra vez a luz da lúa xogaba a dúas bandas...por un lado poñía un pouco de luz entre tanta sombra...o que en principio tiña un breve efecto relaxante, e por outra insuflaba de vida unhas sombras, que medraban e medraban...ata paralizarlle o sentido a calquera...sendo o remedio peor que a enfermidade...

Cántas veces se deu o título honorífico, gañado a pulso, de parvo entre os parvos...cántas veces se arrepentía...tantas coma levaba persinándose...que non eran poucas...para ser máis claros non se persinara tantas veces, nin por asomo, nos seus vintacatro anos de misas obrigadas, bodas, bautizos, comunións, enterros...e todo tipo de rituais non paganos que percorrera ó longo de todos estes anos...Así coma na escola a letra con sangue parecía entrar...tamén a fe con medo asimilábase moito mellor, como de corrido...podendo prescindir de parábolas e bareazos...

Cando se decatou...estaba, sen que lle dera tempo nin a tortícolis nin a outras doenzas de efectivo disimulo, enfrente do coñecido coma, “penedo do lobo”...A súa cabeza voltaron as historias do pai de seu pai...historias de lobishomes...de homes do unto...pero sobor de todas...de ánimas en pena...que percorrían na noite os camiños que levaban, como os de Roma...a San Andrés de Teixido...que vai de morto o que non foi de vivo...Esta era a categoría de ánimas máis afable, pois tiñan un obxectivo en non soían reparar noutros viandantes cos que tropezaban...outra cousa distinta eran as ánimas errantes...co esas si era millor non atoparse...pois moitas e moi variadas eran as consecuencias...dende golpes e pallizas como escarmento (que case era o mellor que a un lle podía acontecer), ata pasar a engrosar as filas para non voltar endexamáis...ou perder a fala ou razoamento, que para o caso ben a ser como non voltar endexamáis...

Con todos estes medos ó lombo... pechou esta vez os ollos, para enganar non se sabe a quén...pechou os puños por si había liorta ou máis ben para asimilar mellor as labazadas que da eternidade podían xurdir...e paso a paso, coma quen mide un balado...foi avanzando...dirección esquerda seguindo os consellos do seu avó...non foron nin golpes, nin forzados alistamentos...
senón a ausencia...de calquera alteración da normalidade...

Isto houbo de tranquilizalo
e houbo de abrilos ollos...cada paso recuperaba a confianza...cando de súpeto...unha procesión de cirios alumearon o camiño...tan grande foi a impresión que o que antes parecía un home...agora era un boneco de xionllos no chan, chorando, pregando a deus...con verbas que non estaban en ningunha das oracións ata hoxe escritas...e así
...nun tempo que non se pode nin se poderá medir...as ánimas foron pasando en ceremonial penitencia, resplandecendo na noite...(coma unha longa serpe fruorescente)...non se detiveron...non repararon en criatura algunha...tan só rozaron coa súa estela o corpo encollido de Tomás Salgueiro...percorrendo a distancia ata San Andrés de Teixido...

A figura que chegou a casa máis se asemellaba a unha estatua de cera, que a un home con sangue nas venas...as atencións dos fillos e da muller non foron quenes de arrincarlle unha palabra...durante días permaneceu na cama...con febres altas e humidades continuas...unha e outra vez repetía, coma de un trauma de militares reminiscencias...esquerda...dereita...esquerda...esquerda...dereirta...esquerda...esas foron as únicas verbas que sairon da súa convalecencia...Pasadas dúas semáns...foi recuperando a cor, logo escomenzou a comer, confiando o seu retorno o poder balsámico e miragreiro das tazas de caldo...e a vida que pareceu escaparlle por un momento...voltou o corpo de Tomás...paseniñamente...pero o home que saiu aquela noite do monte...xa nunca voltaría a selo mesmo...

Días máis tarde tivo a súa primeira visión...o zapateiro da aldea levantábase da cama,
vestíase e percorría o camiño o camposanto para desaparecer engulido pola néboa...
o día a seguir as campanas anunciaban a morte de Xenaro... o zapateiro da aldea...

Estas visións nunca abandoaron a Tomás...ata a noite que miraron marchar a Lucía...a súa muller.

Anonimacrónico

Confesión de un bromista


“Borrarse. Sólo en la ausencia de todo signo se posa el dios.”

J. A. Valente.

"Escuchemos la confesión de un compañero de infierno"

Une Saison en Enfer de A. Rimbaud.

Esperé agazapado bajo la sombra púrpura de un verso. Fue en la luminosa infinitud de uno de ellos donde me fueron reveladas aquellas palabras: "Su parpadeo coincide con el sordo bostezo de un abismo”, seguidas de una fecha que marcaba con exactitud la próxima cita. Esperé pues, bajo la sombra púrpura de un verso.

Tragué “un formidable sorbo de veneno”. En el estómago un relámpago negro sacudió mis entrañas; el veneno ardía desde las cimas de mi respirar hasta el eco mortecino de cada latido; sus manos escurrían de mi raíz la luz con la violencia del metal. Y entonces no hubo silencio, ni vacío ni olvido; hubo transparencia, ingravidez y pureza, y mi voz tan cristalina como el agua que mana de las lunas. Todo estaba saliendo según lo esperado.

Una vez allí me serví de mi fantasmal clandestinidad: abría y cerraba los mundos ante su insondable pero atónita mirada; arrastraba ristras de pecados a lo largo de majestuosos pasillos – su sonido entrechocando ensordecía aquella quietud de seda azul; recorté en forma de llama las alas de sus acólitos imberbes; reproduje a miles la imagen de ciertas llaves y las hice llover copiosamente sobre los abismos más oscuros y remotos, sobre los olvidos más oscuros y remotos. Y así una travesura tras otra.

Al séptimo día cesé mi actividad fantasmal. Me entregué a la contemplación: la ternura hecha fruto caía madura a mis pies por entre ramas doradas; a escasos metros, el aire olor a música arqueaba dulces espigas de luz, trazando sus extremos estrellas sobre las aguas encendidas; más allá una manada de sombras abrevaban en la luz... No era más que una plácida espera, pues su ojo al fin se había posado sobre mí.

“Me creo en el infierno, luego estoy en él”. Confieso haber anhelado la divinidad, y por ello cumplo eterna condena. Me pregunto si andará por aquí aquel salvaje adolescente de ojos azules, o el extravagante dandy amante de las flores.


Rosebud

Todo empezou a noite de fin de ano.

Todo empezou a noite de fin de ano.
Pensándoo ben, eu non tiña motivos para ir a esa festa na casa do meu amigo alá na aldea; atopábame triste, con esa tristura que dan os anos que pasan vertixinosamente e dos que parece que só somos conscientes a noite de fin de ano. Tiña a sensación de que nunca ía cambiar a miña vida; a monotonía dun día e doutro, e doutro e de todos os que ían tralo anterior. Vida monótona e rápida.
Pero esa noite fun á festa; ducheime, puxen o meu mellor e máis discreto traxe e encamiñeime a coller unhas botellas de licor ao soto da miña casa. As escaleiras que baixaban eran de madeira, de madeira vella e ruidosa, e con cada paso e cada son repetía na miña linguaxe interior: “Para que vas, parva da merda? Vai ser como outros anos, tocarache algún trompa ao que aturar, cos vómitos que, por axudar ao teu amigo, vas a ter que limpar. Non vaias que no vai merecer a pena, non vaias”.
Por suposto que non fixen caso ao meu pensamento. Por suposto que fun, facendo o que fixen outras tantas veces: o contrario do que o meu raciocinio aconsellaba. E fun, collín as botellas, o meu bolso, o meu coche e ……. carreteira adiante cheguei á festa.
As luces de fora da casa estaban prendidas e, na escuridade da noite, semellaban dúas estelas de luminosidade dando ao resto do espazo un aspecto tétrico, lúgubre, misterioso, e por que non dicilo: tenebroso.
Ao dar unha volta ao camiño, os faros do meu coche empezaron a iluminar parcialmente unha gran árbore que tiñan a un lado da casa, e, cal non sería a miña sorpresa, cando mirei trala árbore algo que se movía e que non tiña aspecto de ser humano.
Co susto e por inercia, pisei con forza o acelerador índome a estampar contra o seto que rodeaba a casa, un seto de camelias e ligustro. Non o esquecerei na miña vida: camelias e ligustro.
Como na casa estaban, xa había rato, de festa, non deberon oír o golpe nin os meus gritos. Polo tanto fiquei soa metida no coche, coas botellas de vino polo chan e dando uns gritos desaforados que sufocaba o ruído do interior da casa.
Decidín, á vista do ocorrido e de que non acudían os de dentro ás miñas chamadas de socorro, saír do coche. Así que decididamente collín o bolso, o abrigo e as botellas e saín a presa, disposta a dicir aos da casa o que me pasara, e quizás tamén a reprocharlles que non me fixeran caso nin cando estaba en apuros.
Estaba neste intre cando unha luz, mitigada polos meus ollos chorosos (en parte por nervios e en parte de irritación), viña cara a min. Fretei os ollos con forza e, ao abrilos, atopei ao home máis guapo que mirei na miña vida. Un home que me sorría e que amosaba uns dentes brancos e relucentes, cunha cara de faccións “cuasi” perfectas.
Un home que dicía cun raro acento un no sei que de: onde vai soa nunha noite como esta unha muller tan guapa coma ti… e un non sei que mais. Digo un no sei que mais porque foi así. Non era capaz de escoitar aquelas verbas sacadas dunha boca en pleno sorriso tan espectacular como aquela. Estaba, como normalmente se di, obnubilada, noutra terra, noutra esfera.
De súpeto baixen, baixen da pola na que o home luminoso me puxera, e cos ollos mirando cara ao infinito dos seus ollos pregunteille precipitadamente: como te chamas estranxeiro?, de onde ves? de onde saes? , que queres de min?.
Cando dicía estas palabras íame poñendo máis e máis ansiosa, pero sentía como os nervios, a rabia e a tristura pouco a pouco desaparecían do meu ánimo entrando nel unha sensación de cambio e de expectativas que xamais tivera.
O home, sen borrar o sorriso dos seus labios, foise desdebuxando, e difuminando no escuro da noite mentres dicía cunha voz especialmente profunda: Son o espírito do ano novo. Vin para ver como acababas co espírito do ano pasado no teu choque. Remataches ben ao ano vello. Xa es a miña aliada, a rei morto, rei posto.
Con este acontecemento, como podedes comprobar, perdín o medo ao paso dos anos e tamén empecei a facer cada día distinto ao anterior, e a este do anterior e así , para min, xa o paso dos días son unha oportunidade e non unha derrota.
Como non creo en deuses, dou grazas diarias a aquel espírito do ano novo corporizado no home máis guapo que eu xamais mirei, doulle as grazas todos os días facendo cousas impredecibles e divertidas; sorrindo a destro e sinistro. Je, Je, ¿oíches?…….¡SINISTRO!
HELENA

O Río Camaleón

Non , non …. creín que xa o tiña olvidado , creín que a miña autoimposta barreira mental e o tratamento do doutor Akerman serían dabondo para olvidar….vintetres anos tomando píldoras para distraer a mente daquela obsesión….porqué carallo me ocorrería a min ….pero estou farto…farto de levar esta pesada carga nas costas…e vou tirar da manta…a fama de tolo xa a teño , así que…que máis me da……vou contarlles o máis terrorífico segredo desta merda de vila nosa que se chama Redondela .

No ano 1915 o meu bisavó Alvaro Morgado Dacuña deixou atrás as cabras na parroquia de Reboreda e embarcouse nun vapor cara a Cuba coma tantos outros veciños da vila.

Segundo me contou meu pai , Alvaro non tiña ninguén alá para botarlle unha man , polo que escomenzou a súa aventura traballando nunha prantación de caña de azucre alá na parte de Cienfuegos. Alí traballou igual que os negros que viñan de Senegal , suou sangue polas mans , sufriu mordidas de serpes e tamén recibiu o latigazo do patrón….e nel…nel foi crecendo o odio .

Nas calurosas e húmidas noites de Cienfuegos os negros reuníanse despois da laboura para falar e cantar…Alvaro non se relacionaba con eles dábanlle noxo e quedabase no porche do barracón bebendo augardente e afiando paus coa súa navalla….pero unha noite decatouse de que un dos negros facia mofa del….El levantou un ollo pero seguiu afiando o pau , maquinando o uso que ía facer del….levantouse e desapareceu….A hora de durmir aquel negro levantouse e foi botar unha mexada na ciénaga que arrodeaba a prantación …e alí se atopaba a figura de Alvaro na escuridade esperando polo africano co pau afiado na man tras del e …cando o escravo se deu a volta cravoullo na gorxa nove veces ata matalo , despois maldicindo os santos afundiuno no pantano.

Pero non estaba só …alí sentada na fétida ciénaga estaba a vella tola bruxa yoruba dos negros.

Parece ser que a vella bruxa advirtiu a maldade no negro corazón do bisavó e iniciouno no culto prohibido da Regra de Ocho , iniciouno no culto do mal , ensinoulle a adorar e contactar cos entes máis sanguinarios e demoníacos coñecidos polos Yorubas.

O cabo duns anos o bisavó voltou rico coma un indiano á vila , e construíu a mellor casa de Redondela a beira do río Alvedosa . Non era moi sociable nin amante de festas ou tabernas pero chegou casar coa miña bisavoa que morreu dunhas febres logo de parir ó meu avó Edelmiro , que era igual de reservado que o seu pai.

Na vila dicían que debían ter boas facendas en Cuba pois na vila non se lles coñecía oficio nin negocio. Pai e fillo parecían dous bechos encerrados nunha gaiola de ouro.

E chegou a guerra no 36 , e a represión chegou a vila , había moito medo e delacións e tamén desaparecidos e coma non , fusilamentos ….a mañán do 25 de decembro de 1937 o alvedosa apareceu tinguido dun leve tono vermello . Dicíase que houbera fusilamentos no Salgueiral pero ninguén escoitou un tiro.

Os tempo pasou coma o río que é ..e Alvaro Morgado Dacuña morreu . Edelmiro non recibiu luto na casa , pero casou unha semana despois coa miña avoa Rosario que morreu igual que a miña bisavoa dunhas estranas febres logo de parir o meu pai , Don Hermógenes.

Diciamos que os tempos cambiaran e Redondela tamén , inaugurouse a fábrica textil de Regojo e todo era alegría na vila e o noso río chamábanlle o camaleón porque cada día viña dunha cor , pero predominaba o vermello….. O meu pai , ese cabrón do demo , traballou alí como xefe de producción….el facía os tintes na nosa casa…o moi fillo de puta…¡

O vermello , esa cor , esa maldita cor….ese fluído sanguento que escorregaba día tras día dos enferruxados caños do desagüe do sótano prohibido da casa e ía desembocar no río tal cal afluente e arteria de terror….

¿Porqué? Porqué baixaría eu ….Maldigo a miña mala sangue e a miña estupida curiosidade¡¡

O sótano ou o inferno , que máis da…..armarios de madeira de manglar de onde penduraban corpos humanos baleiros en perchas tal cruentos vestidos , un templo osos e calaveiras que semellaba adorar un craneo putrefacto dunha vella negra de dentes afiados con coroa de espiñas , velas roxas e negras , unha pía bautismal chea de sangue e pelos , unha mesa de quirófano con instrumentos de disección , cubetas de alumino onde o demo do vello creaba novos tintes coa alquimia do mal….. chegando a acadar a cor azul das camisas coas vísceras das vítimas ……

Pero notaba que non estaba só , alí tras daquela negra portiña baixa con imposibles garabatos e un corazón disecado a modo de pomo había vida.......escoitaba unha respiración …afinei o oído e logrei discernir non unha senón tres vidas , duas respiracións lentas e xadeantes as primeiras , e máis entrecortada a terceira coma se respirase co estómago….sufrindo.

O pánico apoderouse de min , supuxen …claro que supuxen que eran dúas vítimas máis na espera da morte final…Abrín a porta do averno ….

Estraláronme as vertebras da caluga……na escuridade daquel nicho dous camastros de palla e follas de palmeira , dous centenarios corpos enrugados conectados as veas de Fonso da Canteira , meu amigo da infacia que nunca mais se soubera del , o pobre e inerte Fonso amarrado a unha cadeira de tortura dáballes a vida a…. a aqueles seres que respirando e mirandome con aqueles demoniacos e ameazantes ollos roxos , me sinalaban co dedo índice , como chamando pola súa mesma sangue…...pois querido alcalde , nesa casa todavía moran o meu bisavó Alvaro Morgado Dacuña e o seu fillo Edelmiro.

φάντασμα

Estiven pensando en Lois todo o día e non salo do meu asombro: un home tan..tan ben armado cabalmente, cunhas súas sinapses... tan brilantes!...e agora así tan fora do razoable...
Normal, normal nunca foi, mais ben algo sesudo e terco coma un muro de formigón pero era listo coma o demo...un científico! ..discutiamos moito, cousa algo insoportable pois nunca, endexamais quería ter as de perder..."todo está reflexado nas fórmulas",dicía, "experimentacións e cálculos metódicamente desenrolados...o que se dí, baseado nos feitos científicos e non nas bobadas que dás que ti falas..escolliches mal túa carreira, non ten un ámbeto de estudo definido e así estás...sen oficio nen beneficio querida".
Comprenderedes doadamente que facía que xurxiran en min instintos asasinos terribles de conter pero vingábame fadéndolle crer que non lograba amolarme , así, se enfadaba mais e mais pois sabía que comigo non podía. Sempre buscaba discutir...sen fin, e era algo do que eu fuxía pois endexamais quitába nada en limpo tan so crispación.
A pesar de todo era meu amigo e adoraba que me expricase no que andaba metido, por onde ían suas investigacións, abraiábame sua mente preclara.
Numerosos son os premios que recibíu...por iso agora me apena tanto o que lle sucede. Todo comezou fai un par de anos, xa traballaba na universidade e era respectado en toda Europa, falábase del alí por onde eu ía. Sentíame sumamente orgullosa e contenta ...pero un día , un de tantos venres nos que nos xuntábamos para cear e charlar me dixo con voz susurrante e de xeito misterioso que acababa de comezar coa investigación da sua vida, o traballo mais importante que ninguén neste mundo encamiñara e que sentíase embriagado de emoción con cada achádego que acadaba. Eu estaba atónita, e contaxiada do seu entusiasmo lle pedín que me contase todo. E así foi, a cada unha dás súas verbas meu ceño engurrábase mais e mais, non me deixaba dicir nada, falaba de seguido sen pechar suas pálpebras...estaba fora de si. Amosoume tódolos seus debuxos ( fascinantes pois era unha arte que entre outras tamén dominaba), fórmulas, expricacións axiomáticas que deductivamente me ía desenrolando ate as súas derradeiras fundamentacións, todo era un armazón argumentativo que ía alén do científico, alén da realidade...tentei dicirlle que estaba xustificando cousas das que non tiña proba empírica e el enfurecíase dicíndome que os razoamentos que me estaba amosando eran mais que suficintes...que eu coma sempre estaba empantanada no formalismo e que este me cegaba ante o arrebato dos seu escritos. Saíu enfuerecido do cuarto e cal Arquímedes vitorioso alonxouse dicíndo entre alaridos que dera coa fórmula que desvelaría a realidade...
-Pero LOOOiiis, as PANTASMAS-NON-EXISTEEEENN, non exiiiiisten!, onde está o "home de ciencia" que tanto me criticaba?
E el escabuíndose me dicía :
-anda, vaite ti e os teus pensadores cheos de po, o po do esquecemento, a tomar ventos do norte!!
(...)
Agora pasa as tardes na súa butaca mirando ó infinito e movendo os seus delgados dedos no aire coma quen traza un mapa, un esquema, un...sensentido. Outras veces achégome a el ,o cal, cos ollos cheos de bágoas dime lúcidamente no seu desquicie:
-"Descubrínno amiga miña, ...descubrín a esencia φάντασμα (pantasma),...a fórmula da aparición, a esencia das almas desencarnadas, o ser espiritual metafísico...hai vida trala morte amiguiña."«a tarefa debe facerse difícil, pois só a dificultade inspira os nobres de corazón».
Tras este esforzo esvaíase desalentado e sumíase nos seus soños precientíficos. Eu tan so lle podía subir a sua mantiña e taparlle as manciñas, cubrilo do frío do inverno no que andaba metido.

Constantin Constantius