La caligrafía del vino

“Los dioses facilitan el primer verso...” Paúl Valéry. 
“El vino es semejante al hombre: Jamás se sabrá hasta qué punto es posible estimarlo y despreciarlo, amarlo y odiarlo, ni de cuántos actos sublimes o fechorías monstruosas es capaz. No seamos entonces más crueles con él que con nosotros mismos y tratémonos como nuestro igual.” Charles Baudelaire.

" De como Flavius Minancus gañou a batalla do viño na Gallaecia "

Hoxe , pasado tanto tempo , tantas lúas e tantos soles , hoxe xá ninguén se lembra do vello Flavius Minancus , aquel adegueiro da parte de Magnus Soutus que disque a fixo boa naquel tempo do ocaso do Imperio. E como o disque é primo do seica .....
Seica que no ano 417 do Noso Señor , gobernaba a Gallaecia un tal Gordiano Severo , un recén chegado da soleada e morna Tarraco , que a moi disgusto se atopaba no seu novo destino , nesta provincia tan húmida e embrutecida e tan lonxe da fastuosa vida social da súa Civitas natal.

Moraba Gordiano en Lucus Augusti , unha cidade desas tan tristeiras do norte do Imperio onde a diversión escaseaba e o aborrecemento era o estado natural das cousas. Tan só algunha probe representación teatral de Troia na época estival conseguía sacalo do tedio.
A parte disto , seica ó gobernador era moi aficcionado a cabalgar pola mañá co seu corcel arredor da muralla tal coma se estivese no circo romano , corría e corría ata reventa-lo cabalo , pero aquela mañá perdeu o control da montura e caíu ó chan enredado nunha silveira , provocando as risas das lavandeiras da cidade....

Novo Tema de Maio

O VIÑO / EL VINO

El Muro

Por aquel entonces no podía sospechar que estaba empezando a moverme por un terreno resbaladizo. No era consciente de que algo se agitaba bajo mis pies. Seguramente - pensaba yo - llevo puesto un calzado inadecuado para desplazarme por este suelo que no pertenece a mi ambiente habitual. Si, seguramente es el tipo de empedrado el que me dificulta avanzar con normalidad. 

Pero a pesar de este diálogo interno en el que intentaba minimizar la situación, algo se estremecía en mi interior.

No obstante, y ajeno a esas ideas que fluían de mi interior, yo continuaba caminando. Caminando y observando cómo el paisaje se iba tornando más y más oscuro, más y más denso. Y el suelo, ese suelo que desconocía, que no reconocía como tal, empezaba a preocuparme y a inquietarme. Un ruido irreconocible, un ruido que por momentos parecía cambiar...

Dende entón, todos preferimos a escuridade

Era de noite, porque sempre é de noite cando as cousas escuras acontecen.

Desgraciadamente, ningún dos alí presentes foramos preparados para o que ía acontecer.

Gracias a amabilidade da anfitriona, namentres sacaba velas nun intre, fóronse iluminando todos os recunchos da habitación.

Antes daquela noite, todos os convidados comentaramos, nalgún momento, o noso temor á escuridade: nunha taberna o Señor Smith, nun salón de té a Señora Robertphone, e así sucesivamente, todos deixaramos ó descuberto a nosa animaversión pola incertidumbre do oscuro.

Razón de mais, pensou a anfitriona, para proveer de velas cada habitáculo da casa.

Aquela noite chovía coma sempre, venteaba coma nunca, e as pólas das árbores chocaban arítimicamente contra os cristais das fiestras, recordando ós invitados que a tranquilidade a carón da mesa da cea, era un paréntese na caótica metereoloxía.

Lamentando a repentina ausencia de luz, a anfitriona levantouse de súpeto e, sen esperar a que o terror embriagara ós seus invitados, sacou dun caixón do boureau un feixe de velas.

Luz cálida, e tranquilizadora inundou a estancia pouco a pouco.

A medida que as velas ían acendendo, os alí presentes votamos un folgo de alivio, deixando sair o medo que todos escondiamos á ausencia de luz: un tras outro, ata que a habitación recuperou a calidade de antes.

Ninguén pensaba naquel entón que a cara de medo do Señor Smith, recién iluminada gracias á vela situada ó seu carón, tivera algo de especial.

Para todos era evidente que o xesto agónico tiña que ver co momento de escuridade anteriormete vivido…sen embargo…a faciana do señor Smith continuaba pálida, cos ollos abertos coma dúas lúas, dirixidos directamente á vela veciña que iluminaba a súa cara

Ollando entón para a vela en cuestión, para os fíos vermellos que dela caían, e para o charco de sangue que a mesma deixaba no chan, distinguindo o cheiro a porco queimado, todos nos decatamos da razón da angustia do compañeiro, e agarrando a man da persoa que se sentaba ó seu lado, a Señora Robertphone exclamou:

Esa vela non ten cera!! Está feita de vísceras,….¡está chea de sangue!...É… ¡¡é sangue!!!

....dende entón todos nós preferimos a escuridade...