29 dic 2008

Campo das Redes ( net)

Aparentemente a miña rúa era a mais desastrosa do pobo; lama por todos lados, casas vellas e pequenas, e o edificio “ de Avelino o de Roque”, catro alturas de puro granito construído a maior gloria do alzamento nacional. Una tenda con tanta variedade (non cantidade) coma o carrefur: pantuflas, bacalao, chourizos, avecren, martinicas, chocolate, sifóns, Lapitusa, tarteiras, pienso e tercerilla para os porcos e as galiñas e un etc de produtos e cousas que nunca deixaban de marabillarnos. En frente da tenda, varias casas con patíns, e a cerdeira de Siña Rosa que situada no centro da rúa, dominaba a situación dende a costa da súa casa; ó fondo, tirando cara a Reboreda, algunha finca botada de herba e viño. Pola rúa e a todas horas había moitos animais, non só nenos, animais sen piedade e depredadores sen compaixón, senón tamén, cans, galiñas, pirús, porcos e varios kikirikìs. No medio e medio, cinco moreiras, cheas de follas e moras brancas (viña algún raro a coller follas para darllas de comer aos “jusanos”) e sobre todo, unha xoia, o noso lugar preferido, ala onde a rúa se xunta cos Eidos e bordeada dun muro infranqueable de silvas, onde se poñía a roupa ó clareo , estaba a explanada do Cemiterio: muro de pedra, porta de rexa de ferro... uns habitantes que nunca molestaban, e a presenza sempre tranquilizadora de Martín , o Enterrador, que se ocupaba de que aos habitantes deste lugar nunca lles faltara de nada, e de que a nós non nos molestaran mentres xogabamos. Neste “Maracaná” era onde os grandes partidos de ¿fútbol? fratricidas tiñan lugar, ningunha outra parte do barrio, (que curioso “barrio” chámolle agora, antes ningún de nós así lle chamaría) tiña a anchura suficiente para poder xogar correndo de un lado a outro.
Así con esta confusión nas ideas almacenadas, a miña fráxil memoria déixame recordar o barrio da miña infancia; e sei agora, coa sabedoría que me dan os anos, que a nosa calle, foi a mais moderna de todas cantas existiron en Redondela. O Campo das Redes, non se chama así por que algún mariñeiro estendera ó longo da nosa calle as súas redes para secalas e coselas, nooo que va, chamase así por que se adiantou o século XXI; tiña ese nome por que xa sabiamos que no futuro as Redes non volverían ser eses aparellos de malla que se usan para a pesca, nós precursores da modernidade, xa sabiamos que algún listo traduciría o noso idioma a algunha lingua bárbara, e mira ti, por arte de birlibirloque o Campo das Redes, convertido no Campo das “Nets”.
Non fai falta ser moi avisado para darse conta do que se agachaba detrás deste feito linguístico, a nosa calle era a primeira “net” do invento do século. A rede de redes que non pesca peixe: Alumáramos “Internet”. O noso humilde campo de xogos converteuse no primeiro laboratorio da urbi et orbi, onde se probaría o revolucionario invento dun sistema de comunicación sen fíos e instantánea. Unha inxente cantidade de informacións bulos e trapalladas se transmitirían a unha velocidade ata o de agora descoñecida entre os humanos.
¿Pero por que nos elixiron? ¿Porqué tiñamos ese privilexio? ¿ Que miraron en nós?
A resposta é, vista dende a realidade do 2008, moi sinxela:
Eles, sabían do avanzado do noso sistema operativo, antes que ninguén pensara nas famosas Windows, no meu barrio este sistema estaba amplamente instalado , non había nai , nin aboa que asomándose a véntana, o balcón ou dende o pé da porta lanzara as súas mensaxes: “ fulaniño, a comer,... fulaniño ven aquí que me tes que facer un recado,..... fulaniño pasa para casa que te vou a matar, ven a mirar o que fixeches....... estas ventás eran utilizadas dende a rúa de xeito inverso, ...." mama que hai para comer",.... "mama, marcho con Toñito ala abaixo a facer un recado", "francisco, sal que vamos a xogar un “golcasilla”" (modalidade fútbol na que interviñan moi poucos xogadores, e que solo se practicou en Redondela) e así transmitíamos todo tipo de sinais, códigos, mensaxes cifradas ..."xa vou.... non sei onde está.. espera un momento.. ".. etc....As veces abríanse tamén pestanas dentro deste sistema, vexamos: a túa nai chamaba, pero ti non querías oír, pois aí tés, sempre había algún que che dicía, estate chamando a túa nai,..... a túa nai vaite matar,....,déixache todo tirado..., e ti, que eras (ou te crías) moi listo, pechabas tódalas pestanas, e cadros de dialogo, e unha hora mais tarde abrías unha nova ventá,..... "mamá xa estou aquí ,.... fun a facerlle un recado a tía María.... estabas chamándome?... non te oín"... E así indefinidamente, día tras día, perfeccionando o sistema...
As noticias entre os habitantes do noso barrio voaban, todos coñecíamos o interior tanto das casas coma dos secretos que elas e os seus habitantes gardaban (cala cala, que aquí todo se sabe), todos tiñamos libre acceso a elaboración de rumores, todos nos compraciamos en espallalos adornados con datos recollidos non se sabe moi ben onde.
O cemiterio era unha axencia de noticias, un “nicho” de información que dirían agora, inagotable. Cando algún morto chegaba, (case que tódolos días) traia con el unha cantidade de información incrible; familiares, amigos, veciños do finado e curiosos en xeral, traian a nosa rúa, a nosa rede, unha cantidade de novas e comentarios tal, que non tiñamos tempo material de asimilar. Nós seguindo o noso instinto, esparcíamolas ou compartiámolas con todo aquel que quixera, sen ningún tipo de problema, e sen recibir, aparentemente, nada a cambio.
Afinando mais nos recordos podo asegurar que xa tiñamos os nosos propios servidores e buscadores. No banco de debaixo da cerdeira de Siña Rosa circulaban todo tipo de informacións, historias, chismes, segredos contados en secreto, detalles que alguén coñecía por segunda ou terceira man, todo tipo de informacións, codificadas ou non, susceptibles de poder ser vertidas de xeito oral ante un ou varios que a súa vez contaríanno ante un ou varios, así ata que a información variaba por completo tanto no seu contido como na súa orixe e destinatario. (Aprendemos mais tarde a non desprezar a comunicación non verbal, pois as veces, os silencios ou os xestos, as risas ou as sorrisos de medio lado, podían dicir mais que calquera comentario ben ou mal intencionado, pronunciada baixo a Moreira).
Si neste buscador “Siña Rosa.com” non topabas o que necesitabas saber, podías afinar a búsqueda acudindo a sitios especializados en noticias de todo tipo. “Mouriña.org” noticias do rural; na súa tenda se reunían as leiteiras tódolos días e ademais moita xente que dende a aldea, baixaba a feira cada 6 e 21 de mes.
Tiñamos sitios especializados en noticias do estranxeiro. Según de que país necesitabas saber, entrabas na páxina de calquera das familias que tiñan algún membro emigrando no estranxeiro, na nosa rede dispoñiamos case por igual páxinas europeas como americanas, tanto do norte como do sur, con claro dominio das paxinas arxentinas, suízas e francesas.
Algunhas persoas hoxe serían sinaladas como Blogers, pois eran especialmente dadas a dar a coñecer as súas intimidades , tiñan especial habilidade para que mostraras tamén as túas, e así cando se reunían por calquera motivo dous ou mais persoas con especial habilidade para as confidencias inmediatamente aparecía un foro capaz de facer un traxe a medida a calquera dos veciños da vila. Cantos e cantos foros tiveron lugar no meu barrio, incontables por moito que nos empeñaramos en facelo.
Eramos , e nos sen sabelo , o xermen das autopistas da comunicación, tiñamos, sen saber utilizalo, o poder da información (aínda que de vez en cando alguén quedaba fodido para sempre por andar en boca dos veciños) contábamos con que estabamos a pasar a infancia do xeito mais feliz posible, e xa ves, en realidade estábamos a facer historia sendo utilizados por un poder invisible que nos usou de ratos de laboratorio, ai que joderse o distintas que son as cousas de como un as recorda.
Cal será o meu verdadeiro recordo, Campo das Redes, ou Campo das Nets?
Serei un replicante froito da robótica, ou o fillo de Tonio o “patatero”e mais de Elisa?

Para todos os nenos e nenas do Campo de s Redes.


PATA.
De Vuelta



“Y le echó Yahveh Dios del jardín de Edén…”

Génesis
.


Un olor a eternidad chispeando en el aire; el piar de pájaros que eran reflejos, de pájaros que eran pétalos de sol; el gélido hálito del río trepando como un amante furtivo; el ronroneo de gatos bohemios; la lluvia desnudándose en los cristales mientras el calor de una pequeña estufa se convertía en el centro del universo; y más, mucho más…

El baño de los sábados y ese incansable frotar diluyendo medallas y cicatrices; el fuego verde de la ortiga en la piel como reprimenda a alguna travesura; el árbol donde maduraban minúsculos soles que al caer y abrirse nos ensuciaban de mediodía, y su luz en la boca como un rumor de estrellas avanzando en la noche; y mis abuelos, sobre todo mis abuelos…

De él su bigote como un arco iris nevado; aquellas manos enormes que podrían contener mares sin que ni una sola gota se escurriese por entre sus dedos; el latir de su pecho sonando a sol cuando compartíamos siesta; los paseos nocturnos entre sus brazos en busca del sueño que mis lloros parecían espantar; su figura imponente como el epicentro de un relámpago en la cabecera de la mesa en la cena de Nochebuena…

De mi abuela su belleza de nieve; su mirada protectora envolviéndome como una sábana de luz; su ir y venir entre las gallinas cuyo torpe y brusco aleteo alteraba mi ánimo; la dulzura con que lavó mis pies al regresar exhausto de la procesión del Cristo; aquella ternura en sus ojos al degollar el conejo que degustaríamos el día siguiente; sus escondidos lloros días después de la muerte de mi abuelo…

Estoy de vuelta; de regreso para quedarme; repito una y otra vez estas palabras mientras me relamo el sabor a pecado en la boca y alzo amenazante la mirada; poco o nada queda de aquel tiempo ebrio de transparencia, de aquella época de desnudez ; pero no estoy triste, ella está conmigo, sí ella, bien la conocéis.



ROSEBUD

17 dic 2008

piel de oso





"Mis recuerdos son mi fuerza...
mi fuerza es mi ley...
Antiguo proverbio escita.






Antes del alba...un grito rompe el silencio, golpeando con fuerza, cada una de las chozas del adormecido poblado...un sonido metálico y un grito ahogado sobrevuelan el silencio, como pájaro de mal agüero...Atheas no había podido conciliar el sueño aquella noche en la pequeña cabaña familiar, un oscuro presagio, una sensación inexplicable, revoloteaba como un murciélago encerrado dentro de su pequeña cabeza de niño...contaba en esa época no más de cinco veranos, en los que su vida no era sino un continuo aprendizaje...aprender a sobrevivir en un mundo en el que la vida, era un dura carga que sobrellevar...Antes que nada aconteciese, ya había ocurrido en su cabeza...segundos antes, asustado, se había escurrido como ágil ratoncillo del lecho de pieles, junto a sus padres ,hacia la entrada, donde en un lateral, casi invisible, en el suelo dormía una vieja piel de oso, carcomida y ajada, tanto que su padre había intentado tirarla tantas veces...como tantas veces había regresado de forma "misteriosa" a ocupar su lugar en el lado invisible de la puerta. Al final había desistido en su afán de deshacerse del antiguo trofeo, herencia de su padre..pues había leído, en uno de sus muchos regresos,en la mirada del pequeño Atheas la solución a tan extraño enigma...ambos comprendieron que la felicidad se compone de esas pequeñas cosas...y que ésta elige los caminos más inesperados...un acuerdo tácito se selló entre ambos, y aquel viejo tesoro, curiosamente no volvió a "escaparse" de su invisible morada...Atheas sentía una extraña fascinación por aquel pellejo de su abuelo, una enigmática fuerza emanaba de aquel viejo cascarón, que muchos lustros antes había albergado en su interior a un gran oso pardo, terror de bestias y hombres a orillas del Mar Negro y bosques adyacentes...y que el abuelo de Atheas se había encontrado por casualidad...una mañana de primavera, en medio de un descampado, muerto y bien muerto...de viejo y bien viejo, medio putrefacto, desgarrado a medias por alguna desesperada alimaña, y del que sólo se habían podido salvar con dignidad, unos trozos de piel de la zona lumbar, y la cabeza y garras...que su abuelo paterno había sustraído, con destreza y no poco trabajo, y con la inestimable ayuda de un cuchillo corto...muy utilizado por los antiguas tribus escitas, duchas en el arte de despellejar y amputar todo tipo de seres vivos o muertos, pero preferiblemente vivos...Una vez en el poblado, el abuelo había obsequiado con la dignidad que semejante hallazgo se merecía, al jefe...las garras, y a los chamanes la cabeza...como muestra de agradecimiento los chamanes habían bendecido con toda clase de ritos y salmos la tripa sietemesina de la madre de Atheas...sembrando un panegírico inagotable de fuerza, carácter, crueldad , ferocidad y un largo etc...de cualidades del gran oso a la tripa del nonato... cualidades todas muy apreciadas por las tribus escitas y sus herederos, feroces e insaciables guerreros, cuya fama había llegado a la otra punta del mundo conocido, al centro del universo, a las capitales del monstruo bicéfalo...al Sacrosanto Imperio Romano...Atheas nada de esto conocía, era ajeno a todos estos trofeos que acumulaba en su corta vida...pero toda la tribu lo había mirado, desde que tenía noción de los recuerdos temporales, con una mezcla de respeto y desconfianza...por que solían eludir su pequeña presencia...lo que contribuyó sobremanera a avinagrar su ya de por sí "fuerte" carácter...Sin embargo, aquella extraña noche, ya escrita en la noche de los tiempos con letras de sangre y fuego...una poderosa fuerza movió sus pequeños pero abigarrados miembros...y sin saber el cómo ni el por qué, ni el por qué ni el cómo...se encontró sepultado bajo el olor rancio y mohoso de aquel pedazo pardusco inerte...pero de alguna manera..."muy vivo", de una esencia "de fué" y "de será"...Y la terrible escena aconteció, como el relámpago que anuncia el trueno ...el silencio dió paso a un grito, el grito al acero, el acero se alió al fuego, el fuego quemó los relinchos, los pasos sonaron como tambores de muerte, la sangre se mezcló al barro, el barro a la deseperación...y la desperación abrazó la muerte. Lenguas extrañas coreaban la escena, los legionarios se precipitaron como una cascada, arrastrando con su corriente las vidas del campamento, uno a uno los golpes arrancaron gritos, uno a uno los gritos arrancaron muerte...uno a uno los dormidos durmieron sueño...sin fin...Sólo una pequeña piel de oso avanzaba entre los cadáveres, muy lentamente, honrando cada paso con vida, cada paso con herencia, cada paso con venganza...sorteando a vivos y muertos, fijando en su pecho, cada recuerdo, como un hierro candente...poco a poco, con paciencia, con la suerto de lo que está escrito, poco a poco...muy poco a poco...hasta que la tierra lo engulló...poco a poco, hasta que fue notando las raíces, el olor a tierra mojada, a rocío mañanero...con los huesos y el alma helada, permaneció... como un embrión del que saldría un nuevo ser, en la vieja madriguera, cerca del río...mientras la rabia arraigaba como las vetas de una mina, en su joven corazón...y lloró, lloró con la intensidad de la vida ...lloró todas las noches del mundo en una noche, sin respirar, sin lágrimas...con el llanto del que jamás volverá a llorar...


Una semana más tarde...varios jinetes de una tribu bárbara de las tierras más septentrionales...hallaron en los restos de un campamento arrasado por los romanos... un niño de temprana edad, inconsciente, a medias cubierto por lo que parecía una piel de oso...la muerte aún planeaba sobre el poblado, el hedor era insoportable, las cenizas revoloteaban caprichosamente entre los restos...el cabecilla del grupo dirigió su caballo hacia el cuerpo infantil con piel de oso...con una leve sonrisa, levantó su espada, con un aire entre cruel y divertido, sus ojos brillaban de excitación...el gozo invadía cada poro de su piel...disfrutaba con la posibilidad de la sangre...una especie de lascivia insana, dibujaba una mueca de placer oscuro en su rostro...todos temían a aquel hijo del diablo...con toda su energía, se dispuso a asestar el golpe fatídico...gozaba separando cabezas y troncos...y mayor era el goce, cuanto menor era la edad...de repente un escalofrío recorrió todo su cuerpo, un dolor insoportable se adueño de todo su ser...como si la sangre que recorría con vehemencia todo su organismo, se hubiese de repente congelado, y su densidad se espesase de tal forma que las venas, arterias y demás conductos interiores fuesen a reventar con la inmediatez de la locura...el niño había abierto los ojos, unos ojos más negros que el más perfecto azabache, unos ojos tan insodables como todas las noches del mundo...las miradas se encontraron...un lenguaje invisible...de tormenta...sin palabras...sin sonidos...más antiguo que la vida...fluyó entre niño y hombre...los días y las noches se fundieron en un segundo eterno...y el despiadado guerrero, petrificado, en un estado cercano al trance bajó de su caballo,lentamente...como si cargase en sus espaldas...el peso de todo el universo... y honró a su futuro rey.....Atila.


Al otro lado del río, un pájaro subraya el horizonte con su paso alado, trazando una invisible línea entre el cielo y la tierra...el cielo de los muertos y la tierra de los vivos...
Cando era cativo, caiu nas miñas mans un pequeno tesouro...nos Cropans regalaban unha especie de tocadiscos de cartón profusamente decorado cos motivos da colección "Te hablan los grandes guerreros"...Logo en cada pasteliño viña un disco de plástico(de tódalas cores posibles), que había que facer xirar manualmente a 45r.p.m...entón dunha maxia lonxana xurdían aquelas voces potentes dos guerreiros...ufanos da súa gloria e valentía, por alí desfilaban Napoleón , Espartaco, Aníbal, Erik el Rojo, Alejandro Magno, Arturo etc...e como non ó lonxe o eco repetido dos cascos de Othar, unido a inseparable figura de Atila, mirada dura,vontade férrea, e carácter indomable...un bárbaro coas sangue milenaria das tribus nómadas da Estepa...un conquistador atroz.


"Soy Atila..." De ahí, e da fascinación que anos despois espertou en mín o pobo escita e a súa misteriosa desaparición...naceu este conto...


Anonimacrónico

15 dic 2008

O Cabaliño de Mar .














"Aléjame de la sabiduría que no llora, la filosofía que no ríe y la grandeza que no se inclina ante los niños."
-Khalil Gibrán-



Dormitaba cómodamente eu coma de costume no morno salón café do clube mercantil , co xornal local e as vellas lentes mal calibradas deitadas nunha manta de lá no meu colo…..Despertei paseniñamente co seco balbordo dunhas fichas de dominó sobor un taboleiro…. ´Mirei a dereita e logo fixen un esforzo cara a esquerda e alí estaban os da miña quinta , ben retirados coma min , xogando a partida das 6 da tarde …-¿Xógas?- preguntoume Fermín ….-Non , non gracias , vou canso -…dixen e volvín tusir, collín o pano do bolsillo da chaqueta e recollín o esputo negro dos meus pulmóns .

Viñamos do enterro dun da cuadrilla , outro máis en el Reino de los Cielos …notábame vello e débil e volvín durmirtar naquel cómodo sofá verde de orellas que levaba vinte anos quentando……

Da mesa do taboleiro chegábanme lonxanas as voces a vez tristes e alegres dos meus compadres falando das aventuras de cando eran nenos......¡que mellor vía de escape que esa despois dunha morte ! pensei.......as verbas no café divagaban sobre andainas a gatas , sabores naturais……recordos de froitas e tartas caseiras , de irmáns e amigos que non morrían de cancro os trece anos , de baños en cirolas no río Verduxo , de cando podiamos beber auga sana das fontes ou do grifo , do que querían ser de maiores denantes do Desastre……lembranzas tristes e difusas que se perdían no vermello ar coma se fosen o fume do tabaco Virginia Gold que gardabamos en caixas tupper-ware dende hai 37 anos.

Ó non participar activamente na conversa, tiven tempo dabondo para facer un exercicio de introspección e durmitando de novo tireime en prancha no océano dos meus máis antigos e inocentes recordos infantís….e de aquel mar segredo asomouse á miña cabeza aquel recordo….aquel suceso na casa dos meus pais, que en paz descansen .


Estaba eu nesa idade da descoberta do mundo sensible , esa etapa da vida na que os nosos pais nos contan isto é un ovo e ven da galiña , isto é un caracol ou isto é un castiñeiro e as castañas se comen….

E un día de eses andaba eu coas miñas primas polo Murallón a pesares da prohibición da miña avoa que non lle agradaba nada que pululase por alí… o Murallón era un deses lugares moi húmidos , con moita vexetación , ortigas e estralos que cobrían a antiga construcción de contención que a sua vez estaba atravesado por un regato que viña do río ou lavadoiro de roupa .....creo lembrar tamén que entre o regato e o murallón había unha vella reixa de barrotes de ferro....

E aquel día ...alí.... alí estaba aquilo , aquel pequeno ser de cores con ás que daba chimpos verticais no regato que cruzaba o murallón…...

Lembro o meu arrepío e como saín disparado cara a cociña da miña casa coas miñas primas correndo detrás, barallando na miña inexperta conciencia qué ou que cousa era aquilo.....e denantes de abri-la porta da casa cheguera a unha conclusión . Así que aínda que non estaba moi seguro exclamei excitado :

¡ Papá no murallón hai un cabaliño de mar , ven ¡¡

Lembro a imaxe dos meus pais ríndose de min estupefactos e as miñas resabidas primas dicindo que alí non miraran nada …e ..eu....eu estaba enfurecido con todos eles , non podía aturar semellante afrenta a miña pequena persoa e dun portazo encerreime no meu cuarto .

Ó cabo duns días xa me olvidara da historia pero de tódalas maneiras miña avoa coma quen no quere a cousa voltárame dicir que non voltase máis por alí.

Pasado o tempo descubríra que o cabaliño de mar lóxicamente vive só no mar e non ten ás.....e tamén descubrín as libélulas……pero tamén descubrín que no murallón fusilaran a cinco homes na posguerra e que as libélulas non dan saltos verticais.... e de paso tamén advertín que as miñas primas levaban gafas meses despois daquel asunto.

Hoxe me decato neste sofá e baixo este ceo de que o nome daquel ser non o coñecía nin o meu pai nin posiblemente ninguén neste mundo , pero eu agora me aferro firmemente á existencia daquel cabaliño ou o que fose para escapar deste Desastre en paz.


-Optimista-

O Cabaliño de Mar.

Dormitaba cómodamente eu coma de costume no morno salón café do clube mercantil , co xornal local e as vellas lentes mal calibradas deitadas nunha manta de lá no meu colo…..Despertei paseniñamente co seco balbordo dunhas fichas de dominó sobor un taboleiro…. ´Mirei a dereita e logo fixen un esforzo cara a esquerda e alí estaban os da miña quinta , ben retirados coma min , xogando a partida das 6 da tarde …-¿Xógas?- preguntoume Fermín ….-Non , non gracias , vou canso -…dixen e volvín tusir, collín o pano do bolsillo da chaqueta e recollín o esputo negro dos meus pulmóns .

Viñamos do enterro dun da cuadrilla , outro máis en el Reino de los Cielos …notábame vello e débil e volvín durmirtar naquel cómodo sofá verde de orellas que levaba vinte anos quentando……

Da mesa do taboleiro chegábanme lonxanas as voces a vez tristes e alegres dos meus compadres falando das aventuras de cando eran nenos......¡que mellor vía de escape que esa ! pensei.......as verbas no café divagaban sobre andainas a gatas , sabores naturais……recordos de froitas e tartas caseiras , de irmáns e amigos que non morrían de cancro os trece anos , de baños en cirolas no río Verduxo , de cando podiamos beber auga sana das fontes ou do grifo , do que querían ser de maiores denantes do Desastre……lembranzas tristes e difusas que se perdían no vermello ar coma se fosen o fume do tabaco Virginia Gold que gardabamos en caixas tupper-ware dende hai 37 anos.

Ó non participar activamente na conversa, tiven tempo dabondo para facer un exercicio de introspección e durmitando de novo tireime en prancha no océano dos meus máis antigos e inocentes recordos infantís….e de aquel mar segredo asomouse á miña cabeza aquel recordo….aquel suceso na casa dos meus pais, que en paz descansen .


Estaba eu nesa idade da descoberta do mundo sensible , esa etapa da vida na que os nosos pais nos contan isto é un ovo e ven da galiña , isto é un caracol ou isto é un castiñeiro e as castañas se comen….

E un día de eses andaba eu coas miñas primas polo Murallón a pesares da prohibición da miña avoa que non lle agradaba nada que pululase por alí… o Murallón era un deses lugares moi húmidos , con moita vexetación , ortigas e estralos que cobrían a antiga construcción de contención que a sua vez estaba atravesado por un regato que viña do río ou lavadoiro de roupa .....creo lembrar tamén que entre o regato e o murallón había unha vella reixa de barrotes de ferro....

E aquel día ...alí.... alí estaba aquilo , aquel pequeno ser de cores con ás que daba chimpos verticais no regato que cruzaba o murallón…...

Lembro o meu arrepío e como saín disparado cara a cociña da miña casa coas miñas primas correndo detrás, barallando na miña inexperta conciencia qué ou que cousa era aquilo.....e denantes de abri-la porta da casa cheguera a unha conclusión . Así que aínda que non estaba moi seguro exclamei excitado :

¡ Papá no murallón hai un cabaliño de mar , ven ¡¡

Lembro a imaxe dos meus pais ríndose de min estupefactos e as miñas resabidas primas dicindo que alí non miraran nada …e ..eu....eu estaba enfurecido con todos eles , non podía aturar semellante afrenta a miña pequena persoa e dun portazo encerreime no meu cuarto .

Ó cabo duns días xa me olvidara da historia pero de tódalas maneiras miña avoa coma quen no quere a cousa voltárame dicir que non voltase máis por alí.

Pasado o tempo descubríra que o cabaliño de mar lóxicamente vive só no mar e non ten ás.....e tamén descubrín as libélulas……pero tamén descubrín que no murallón fusilaran a cinco homes na posguerra e que as libélulas non dan saltos verticais.... e de paso tamén advertín que as miñas primas levaban gafas meses despois daquel asunto.

Hoxe me decato de que o nome daquel ser non o coñecía nin meu pai nin posiblemente ninguén neste mundo , pero eu agora me aferro á existencia daquel cabaliño ou o que fose para escapar deste Desastre en paz.

La manzana acaramelada

Sonaba el timbre, era la hora del recreo. Después de una terrible clase con el Sr. Cembranos, alias “cocoliso”, un respiro.
Llevé las manos a los bolsillos del pantalón con un gesto automático y toqué las monedas. Estaban envueltas en un pañuelo que me había regalado mi madrina, la tía María. El pañuelo era una reliquia, llevaba mis iniciales bordadas en color azul marino, “JC” , la verdad es que siempre me dio vergüenza tener que llevar ese pañuelo en vez de “clinex”, pero mi madre insistía en que sonarse con papel era malo para la piel y yo… yo no tenía más remedio que llevar el dichoso pañuelito con las iniciales.
Todo empezó el año en que, por mi cumpleaños, mi madrina apareció en casa con media docena de pañuelos de tela bordados con mis iniciales en distintos colores; decía que eran egipcios -la verdad es que no se les notaba nada que los diferenciara de los que tenía mi padre que eran de Santiago- y que no había que sonarse con papel porque era de gente poco fina. Mi madre le hizo caso y desde aquella… la voz de mi madre todas las mañanas recordándome: ¿llevas el pañuelo en el bolsillo, José Carlos?
Este fue el único regalo que me haría mi madrina en toda la vida. Muy valioso y acertado. De siempre supe que ella no me quería, y eso a pesar de que cada vez que venía a casa me daba unos sonoros y húmedos besos en los mofletes que producian en mi el asco que me causa la ventosa de la lamprea. Esa era mi madrina, una mujer con los labios como la ventosa de la lamprea.
Como decía, en el pantalón tenía unas monedas, pocas, pero las justas para, cuando saliera al patio del recreo, poder comprar lo que más me gustaba del mundo: la manzana envuelta de caramelo rojo y brillante. La manzana acaramelada

En el colegio todos los niños sabíamos que había que esperar a D. Manuel, el pipero. Llegaría a los cinco minutos de tocar el timbre y, cantando por detrás de la verja del patio de recreo, nos iba diciendo todas las maravillas que llevaba en su gran cestón de mimbre.
D. Manuel era un señor mayor, algo encorvado, de pelo casi blanco y con una gran tripa.
Cuando le ibas a comprar algo, primero te hacía enseñar las monedas, y si te faltaba alguna decía cantando: “Chaval, otro día será, aprieta el culo y dale al pedal”, si tenías las monedas justas decía:”Chaval, correcto está, te llevas algo y eso es normal” y si te tenía que dar la vuelta decía: “Chaval, me das de más, algo sobra y devolver es cabal”. La verdad es que era todo un ritual.

Día tras día esperábamos ver aparecer el gran cestón de D. Manuel por la esquina derecha de la verja, y día tras día veíamos como asomaba la cesta y por ella las bolas redondas y brillantes de las manzanas acarameladas. Todo fue como lo preveíamos… hasta que un día…. el cestón no apareció, ni las manzanas, ni las golosinas, ni D. Manuel con su inmensa tripa, ni nada de nada, ni nadie de nadie. No supimos qué había pasado, pero D. Manuel no volvió a aparecer.
A los pocos días pusieron una máquina en el cole. Si le metías por una ranura monedas ella te daba golosinas, pero no cantaba, hacía un ruidito chirriante y, lo que es peor, por su culpa nunca, nunca, nunca más pude comer en el recreo aquella maravillosa manzana brillante envuelta en caramelo colorado.
Lagataparda

14 dic 2008

Un mais neste mundo.

Cando nacín facía frío( pero bueno, esto, nesta historia é un dato irrelevante).
O caso é que me lembro de que estiven a piques de ser concibido en duas ocasións anteriores pero o azar e os nervos da miña nai o impediron. Lémbrome de non querer que sucedese tal acontecemento chamado concepción precisamente por non ter nengún plan, si oh! , nengún "plan de vida". Índa non era o momento e malia os dous fallos aí vin á chamada tópicamente "terceira vencida"( deixeime gañar).

Foron longos os nove meses e 25 días, negábame a sair, non era por amolar ,era por non saber a razón do meu nacemento, como ía vir a este mundo sen ,...sen finalidade? De non atopar prontas razóns víame irremediablemente abocado a ser un maleante, un vagamundo, un ninguén!!.

Pronto me puxeron un nome baixo o rito que por tradición e non por crenza se levaba na vila ( "por ser coma todos",dicía miña nai ) isto foi meu primeiro grande enfado , chorei e chorei ata me fartar ( e fartar ós demais, por que non dicilo, mais isto dábame igual) chorei e decidín vingarme, mais... coma non tiña un obxectivo ...nesta vida... decateime de que isto- a vinganza- era algo secundario... e pronto se me olvidou , esquencín a miña vindicación atea aíndaque a partires disto decidín ser un materialista, dedicín alonxarme todo o posible desas supercherías tan incribles que sustentaban as crenzas e rezos da miña nai .Ela se queixaba e ate lle escoitaba dicir moi a miúdo entre choros ( eses choros tan parvos que ás nais lle gusta lucir cando queren conseguir algo) que " non sabía que ía ser de min..."

... eu mesmo repetíame isto:- "eu xa o sabía!, xa o sabía!, mais ela in-cons-cien-te-mente decidiu ter un fillo coma quen vai comprar un abrigo por renovalo vestidor e non por real necesidade, ela me trouxo a este mundo sen un plan, e agora lamentábase a diario.

(...decidín pasar desapercibido, non soportaba tan dramáticos espectáculos...non levaban a nengures. )

A medida que pasaba o tempo mais me aguriaba, non sabía quen era, tiña un nome que non me gustaba, uns pais que non facían mais que queixarse de que "non era coma eles", un barrio alleo ,frío coma o día do meu nacemento ...estaba perdido, completamente perdido, no peito un constante signo de interrogación...todo era unha decisión que non sabía tomar!!!.e..

... transformeime nun pusilánime.
... isto non foi buscado , o xuro!! ...Que podía facer? ...Non me xulgedes, eu vin así , sen sentido a este mundo, que podía facer?, era meu sino....eu non podía permitirme tomar decisións ociosas, (lembrades que me estaba facendo a min mesmo?, estaba tentando trazar un plan de vida que viña en branco e que so eu podía configurar ).


Pasados os anos chegou a hora de marchar de casa( mais que nada foi explícitamente suxerido polos meus pais, e a miña condición de pusilánime fixo que aceptase o proposto se rechistar)...
-"Xa tes 36, duas carreiras, un traballo de repartidor de pizza a domicilio e un piso pagado por nos...busca unha boa muller, ten fillos...ó millor así estarás mais contento meu amor?"

...meu amor? Estábanme votando...con amor? !!!.

Bueno, esta era unha nova etapa, asuminno, decateime de que estaba outra vez so... Decicir o cotiá foi unha salvación finalmente pois me alonxaba dos grandes problemas que me anguriaban de forma tan aplastante, eran grandes principios, grandes cuestionamentos que non tiñan resposta...sustituínnos por problemas con solución adxunta coma : non teño que me vestir-(Solución: )lava a roupa. Esta foi a gran saída dá miña vida.
... e si, miña nai tiña razón, casei, un amigo do compañeiro da moza do meu tío deume un traballo coma enxeñeiro nunha empresa de hidráulica aplicada á produción de maquinaria para xerar xeo e pouco despois vivín, inconscientemente pero vivín. Superei a miña fase pusilánime e fíxenme un mais neste mundo.

...Fíxenme un mais neste mundo, doado...os obxectivos xa viñan rodados...


Johannes de Silentio

12 dic 2008

Doce tofe

Suor. Érgome. A boca sábeme a unha amálgama de empastes e tabaco, surrealistas manchóns cobren o papel pintado do gris habitáculo con cheiro a humidade e acidez no que me atopo. Diríxome cara ó pequeno e desordeado salón, prepárome unha copa de coñac despois de rebuscar entre os numerosos cascos baleiros que tapizan o que algún día tivo pinta de ser un brillante parquet.

Unha ondanada de frío golpéame a suorenta e despoblada cachola, e me fai recuperar a consciencia, e poñer os pes na séptica terra que piso. "Todo foi un sono, un belo sono" repítome a min mesmo mentres os meus beizos retiran un pito que en breves ambientará a habitación cun fume que describe fermosas curvas e contracurvas non seu inevitable ascenso. De súpeto o son de dúas bágoas precipitándose contra o chan, curta o silencio sepulcral da sala, por uns intres tiven unha sensación que podería describir con facilidade como próxima a FELICIDADE, unha felicidade truncada pola crueldade do espertar,impulso pernicoso e malévolo que como unha ardente man me trasladou de novo a esta cloaca de tempo,de situación, de vida... na que a soidade desgárrame como unha afiada navalla e os recordos de tempos mellores nos que as procupacións solventabanse botando unhas choromicadas...o aburrimento matábase facendo un bambán nunha ábore cunha vella roda...na que o home do saco atemorizaba a existencia...

Mentres soñaba mergullábame como un axente invisible en tramos da miña infancia e adolescencia, nos que percorría campos de millo sentindo como as secas e tortas ramiñas golpeábame na punta do narís... ou do intre no que escachei o meu primeiro trompo sendo o protagonista naquel longo día de escola. ...Ata cun sorriso na cara vislumbrei as primeiras escapadas para facernos pallas no monte cos amigos e unha revista prohibida na que unha bela moza exhibía exuberante, un peito ou un cu ben feitiño con textura de pexego. Que tempos !pensei... mentres un grolo de coñac percorría a miña gorxa, e unha calada enchíame vos pulmós de fume...
Cruel vida esta que nos permite tocar durante un breve intre un cachiño de ceo e despois nos arroxa como un embase brick nun frío camastro que malamente podes manter... vai ter razón miña engurrada pero sábia avoa ,pensei cabizbaixo ,cando ós domingos sinalados dábame un doce tofe e me dicía "non o mordas, chúpao meu fillo duraráche máis" pois a vida e algo similar débese saborear como se tódolos días fosen ese domingo, aínda que tamén é tristemente certo que inevitablemente a mordas ou non, vanche cair a meirade parte dos dentes de todos os xeitos.

"Purple Octupus"

10 dic 2008

ClanDestinos: primeira xuntanza (¡Qué ricas están as letraaaaaas!)


Ana, mente creadora, le con tanta emoción, que as birutas de polo séntense frías e abandonadas


Continúa a sesión..Rá le a súa peza e deixanos a todos abraiados....

Roi substitúe a un creador coma lector, ¡a noite continúa!

Esperanza atérranos a tod@s coa súa magnífica prosa literaria

Jandro debuxa as palabras coma só el sabe (e Ra observa atentamente)

Vidal preferiu deixar o seu debut coma lector (que non coma escritor) para a próxima sesión.¡Pero da próxima non pasa!

¡Pili puxo o broche final da papatoria!

Por último (e non menos importante), os oíntes aínda non escritores. Claro que, ¡as cousas literarias están en contínuo cambio! Quen hoxe escoita, mañán escribe, fala,...Xa vos contaremos na próxima cena! (¡si, si, sabemos que moitos deles xa están argallando aventuras da infancia!). Gracias por estar con nós desfrutando dunha xuntanza maravillosa:

¡QUE A LITERATURA ACABE COA RUTINA INVERNAL!



Diego e Fati

Alicia

Xesteira

Loli

Héctor escoita atento

A secretaria toma nota na súa libreta preciosa: ¡O día 6 de decembro nacen os ClanDestinos!

Bicos a todos: ¡Animádevos a escribir!


9 dic 2008

QUEN SON OS CLANdestinos?

4 dic 2008

1ª Xuntanza de non durmintes

CLANdestinos.

...acaba de nacer un novo clube..

3 dic 2008

A cada porco lle chega o seu San Martiño



Era un cheiro coñecido, quente, primeiro doce e logo forte e duro, igual que cando abren un porco. Un porco, iso é o que era. Que sensación de paz percorreu o meu corpo, ali sentada con todo o peso dos seus brazos nas miñas pernas.


Pasou un rato no que, entre o cansancio e o frio da bodega, quedei coa mente en branco. E agora que?. Que vou facer con éste?... Aceleróuseme o corazón, as mans comezaron a suar e as consecuencias do que fixera pasaron unha tras outra como un tren de cercanias pola miña mente, despacio pero pesadas, cada unha ía empurrandome mais e mais cara o precipicio (a muller, os fillos, o traballo, a cárcere!...).

Tranquila..., isto pódelle pasar a calqueira..., era insoportable..., non sei como aguantei tanto... Mentras dicia isto para non volverme tola, vin o gancho dos xamóns alí colgado, abaneando dun lado ó outro. A arandela e a corda foron os que remataron de completar a idea.

Ateille a corda polos pes e metina pola arandela que estaba colgada no teito. Pensei que eu soa non daria feito; subir aquel corpo non era ningunha broma, debía pesar uns 70 kilos, pero entre os nervos e a loucura transitoria ainda non sei hoxe como o conseguín. Alí estaba, sangrando e deixando un charco na terra. Collín unha tina e púxena debaixo. Valeirei dúas mediadas.

Collín o coitelo e abrinno en canal. Acordábame de como se facía xa que na miña casa sempre houbo matanza, ata que entramos na modernidade e na unión europea, esa que acaba cos chourizos da casa para despois levarnos os “burriquíns”. Bueno..., mais mal que ben abrino en canal. Axudeime da machada; xa sabedes que o esternón e a pelve son ben duros de romper. Puxen varias canas dun lado ó outro para manter o corpo aberto e alí quedou. Tiña que ir á compra.


Subín á planta darriba. Na casa da miña aboa xa non había nin bombona. Ducheime rápido e puxen a roupa de traballar que tiña alí para cando ia a finca. Baixei a Redondela, ó agro que está no Campo das Redes, e merquei dous sacos de sal. Axudáronme a subilos ó coche e cando cheguei a casa, cubo a cubo enchín a artesa. Baixei á bodega, deixei caer o corpo no banco e coa machada fixen trozos pequenos, costela, raxo,... e o resto para chourizos. Xa era noite, pero ainda quedaba moito traballo, así que metín os trozos na sal e a carne picada na neveira e fun o meu pisiño de solteira a durmir.

Domingo pola mañá: todas as vellas á misa das oito e eu a seguir co meu traballo. Lavei ben as tripas coa axuda dun vinvio e enchinas coa carne adobada, freguei ben as carnes dentro da artesa e encendín o lume coas ramas de loureiro para poñer os chourizos. Só quedaban os osos e aquela cabeza despeluxada. Na bañeira botei acido e a remollo con todo.

Toda a semana botando loureiro e leña ó lume e repartindo trozos polas casas dos amigos.

-Hola, traiovos un trozo de porco. Hai que repartir, “manos que no dais, ¿que esperais?-

-Pero ti... compras un porco para repartir? Estás tola?. Canto che custou?-

-Pois mais do que cres, eu diría que me timaron-


Logo dunha semana xa tiña todo repartido e os osos desfeitos. Xa non quedaba nada mais que descansar.

Todos vos preguntaredes: por que o fixen? . E por que non?. A todolos porcos lles chega o seu San Martiño e o moi porco non sabía mal despois de todo...


La malvada...

1 dic 2008

EA, EA, NANITA NANA, EA, EA…..

Me voy a sentar aquí, cojeré en brazos a mi muñeca preferida, Laura, y jugaré con ella como tantos otros días.
A ver, no te muevas Laura y cierra los ojitos, que te voy a cantar una nana como hacía mi mamá.


Ea, ea, nanita nana, ea, ea

Pequeña, estaba pensando que cuando pueda he de conseguir un vestidito nuevo para tí. Sí, este que llevas hoy no me acaba de gustar. Te compraré otro, uno de color bonito, con encajes y bodoques. Mi madre me ha dicho que las muñecas tan finas como tú tienen que llevar vestiditos de encajes y bodoques.

Ea, ea, nanita nana, ea, ea.…

Te miro y te miro, qué carita tienes, eres mi muñequita linda, la mejor. Algo pálida, eso sí, pero la más linda. Vamos a tener que salir más de paseo, a que te de el aire; podemos acercarnos al parque a tomar el sol, también al río a ver como corre el agua cristalina. A lo mejor te apetece darte un baño conmigo. Sí nenita linda, ¿querrás venir al río conmigo?

Ea, ea, nanita nana, ea, ea…..

Nenita, no soy capaz de recordar cuando fue la primera vez que te tuve en mis brazos. Hubo tantas muñecas antes que tú…. Pero ninguna era tan calladita, tan quietita, ni tenían la cara tan bonita. Eres la más linda, la boquita, las mejillas, los ojitos. ¡Oh! ya tienes los ojitos cerrados, estás empezando a dormirte. Muy bien, eres una niña la mar de buena. Mi madre dice que las niñas tienen que ser educadas y complacientes y tú, mi muñeca preferida, eres así.

Ea, ea, nanita nana, ea, ea…..

Creo que hoy van a venir visitas a casa, eso es un fastidio porque no me dejarán jugar todo el rato contigo, como yo quiero. No me gusta que vengan visitas a casa, todo se revoluciona. Me marean, no me dejan en paz y lo peor es que no puedo jugar contigo.

Ea, ea, nanita nana, ea, ea

Ya estás dormida, te dejaré en el sillón con sigilo, tapadita, calentita y no haré ruido para no despertarte.

Ea, ea, nanita nana, ea, ea

Ahora voy a descansar yo; descansaré velando tu sueño, quiero que duermas ,que descanses, debes estar cansada despues de todo.
Llaman a la puerta, las visitas, seguro. Abrirá la tata, “la muchacha” como dice mi madre, siempre es ella la que abre, se dirige a la puerta con sus pasos menudos y con un golpe seco tira del picaporte y del pomo.
Nenita, abre los ojos y escucha. Ya tiró del picaporte y del pomo. Escucha como empieza a hablar con unos señores. Deben de ser varios señores, oigo más de una voz desconocida. Luego está la voz de la tata, parece nerviosa, parece que grita. ¿por qué gritará?. Vendrán hacia aquí a perturbar tu sueño, Laura, tu sueño y mi descanso.
No quiero visitas ¡las odio!. Escucha sus pasos, vienen en silencio. Pero esos pasos suenan como truenos.
¿No te despieras, Laura? Muñequita ahora quiero que me hagas compañía, no quiero estar a solas con esas visitas. ¡Depierta!¡Despierta! Abre los ojos, obedéceme, eres mi muñeca, tienes que hacer lo que te pido. ¡Despierta y abre los ojos!
¿Por qué no te mueves nenita? Te estoy gritando, te estoy agitando y no me respondes. Pareces muerta. Ya están abriendo la puerta, ahí están.
- Señorito, estos señores son de la policía, vienen a detenerle. Se han enterado de lo que le hizo usted a la señora y tendrá que ir con ellos, señorito Don. Julián.

Autor/a: lagataparda

El asesino Parte I.

No se asombre, señor lector, si le digo que un cuerpo humano guarda enormes similitudes con el de un pollo, de los que normalmente cuelgan tras los mostradores de las carnicerías. Dado mi carácter curioso, descubrí éste hecho cuando cometí mi segundo asesinato, a la edad en la que la mayor parte de mis compañeros de facultad perseguían miembros del sexo opuesto en teatros o salones de baile.
El señor lector se preguntará, llegado este punto, porqué hago referencia a mi segundo asesinato y no al primero. No se preocupe por darse cuenta de que le he guiado hasta tal pregunta: a mis capacidades para el crimen se une una prosa hermosamente cultivada y ciertas habilidades para la narración, que me han permitido subsistir en aquellos momentos en los que mis bolsillos se encontraban peligrosamente vacíos. Y es que debe saber usted, señor lector, que mi interés por el asesinato no responde en absoluto a motivos económicos, ni a ninguna de las razones por las que normalmente se retira la vida de un cuerpo humano. Mi interés por el asesinato responde únicamente al placer que me produce tanto el hecho del homicidio en sí, como la idea de que el crimen quedará impune gracias a mis capacidades para la planificación y simulación. No negaré que mi gusto por el aprendizaje tenga también bastante que ver en esta insólita afición.
En lo que a la primera vez que maté a un ser humano se refiere, le diré, para saciar su curiosidad, que fue un acto torpe del que poco pude aprender y que prefiero no incluir en los relatos que normalmente publico. Un crimen cometido cuando no se es total y plenamente consciente, no es un crimen completo y, aunque precoz, considero que ni mi intelecto ni mis capacidades físicas estaban totalmente formadas a los doce años, edad a la que cometí mi primer asesinato. Las brumas del tiempo y la vergüenza no han hecho, sin embargo, que olvide todos y cada uno de los detalles de aquel suceso. Debe entender, señor lector, que tanto durante el acto del asesinato en sí, como en los momentos que lo anteceden y lo preceden, la mente del asesino es preclara. No hablo, por supuesto de los homicidas que cubren las páginas de los diarios, ni de los verdugos, ni de los soldados: aunque todos ellos comparten el hecho de extraer la vida de forma voluntaria (aunque muchas veces he dudado este punto), ninguno de ellos disfruta con su labor, más allá de la satisfacción temporal de lo que hayan podido obtener con ello. Pronto les asalta la duda, el arrepentimiento y si esto no es así, es muy probable que carezcan de las capacidades básicas del raciocinio humano. Cuando hablo del asesino, hablo de un tipo muy distinto de persona. Ignoro hasta que punto las habilidades propias del asesino son innatas o adquiridas, pero lo que es innegable es que se manifiestan desde una temprana edad, para irse incrementando con el paso de los años y la adquisición de experiencias. El asesino al que me refiero, disfruta del asesinato como de un trabajo bien hecho y busca nuevos retos constantemente. Ni la rabia, ni la venganza, ni la desdicha son motivos para cometer un asesinato; sólo el placer de hacerlo y el deseo de superarse. En ese aspecto, guardamos una extraordinaria similitud con el artista (y me refiero, por supuesto, al Verdadero Artista).
Así, en comparación con los que lo precedieron, mi primer crimen fue una pobre iniciación. Necesaria, sí, pero pobre.
El verano de 1893 fue un verano húmedo, o al menos así fue en la parte del universo a la que se circunscribía mi vida: mi ciudad. Los adoquines comenzaban a brillar antes ya de ponerse el sol y las terrazas cerraban a horas tempranas para evitar un rocío prematuro. Como muchos niños hacían entonces, yo servía en una casa, a cambio de alojamiento, comida y un pequeño sueldo que era enviado mensualmente a mi familia, junto con un informe de mi comportamiento. Este punto era importante, y es que la casa en la que servía pertenecía a un comandante del ejército, y era intención de Padre que ingresase, terminado el período de servidumbre, en el la escuela militar, para lo cuál era una enorme ventaja contar con buenas referencias.
Mis tareas diarias poco tenían que ver con la vida militar, exceptuando si acaso la rígida disciplina a la que me veía sometido. No negaré que tales exigencias pulieron aspectos de mi cuerpo y de mi alma, aspectos de los que, posteriormente, se vería beneficiada mi vida criminal. Los encargos habituales eran de lo más dispares y confieso que en aquel momento no entendí como aquellos deberes me ayudarían en la vida que me esperaba tras los muros de un cuartel; realizaba desde trabajos domésticos que requerían enorme esfuerzo físico y concentración -para un niño de doce años- hasta tareas humillantes -para un niño de doce años- como cantar ante los distinguidos invitados que asistían a las numerosas fiestas que se organizaban en aquella casa. Sospecho que, si bien lo primero sí se debía a la voluntad del Coronel, es más que probable que lo segundo se debiese a la voluntad de su devota esposa.
Era común que en esos eventos los invitados trajesen a sus descendientes, que solían rivalizar en función del distinguido rango de sus progenitores. Evidentemente, el rango ascendía en función de lo acalorado de la discusión y así, el padre que comenzaba siendo teniente terminaba como teniente coronel o teniente general. Habitualmente estas discusiones terminaban en trifulcas más o menos inocentes en las que los chavales perdían un par de mechones de pelo y ganaban unos buenos azotes. Debido a mi condición de pupilo, yo nunca entraba en este tipo de discusiones, que hubiese ganado sin problema, ya que tras un par de fiestas conocía a todos y cada uno de los invitados, su procedencia y, por supuesto, su graduación. Era normal, sin embargo, que ellos, tras haber colgado a sus padres varias medallas y un par de galones, terminasen apuntando hacia un objetivo más sencillo: yo. Mi familia era de origen humilde -sospecho que algún favor debía deberle el Coronel a mi madre- y en cuestión de rangos mi padre nunca hubiese podido competir con los de aquellos pequeños tiranos. Fue en una de estas discusiones cuando comencé a planear mi crimen. Puede usted pensar, señor lector, que me movió la envidia o la rabia y tal vez acertaría en parte -recuerde que ya advertí que mi primer asesinato fue un acto torpe-. Sin embargo, el haberlo planificado con antelación excluía en gran medida la rabia como motivo y creo -en estos momentos, no en aquel entonces- que nunca envidié a aquellos diablillos. La víctima en cuestión fue un muchachito de dorados tirabuzones y sonrosadas y nutridas mejillas, señal de su afición por los dulces. He de reconocer que la elección fue más bien cuestión del azar: bajando las escaleras de la bodega escuché un ruidillo como el que hacen los ratones en los sacos de maíz. Descendí los peldaños con sigilo y observé como el pequeño se encontraba agazapado sobre un trozo de tarta, con los carrillos inflados como un roedor y las manos cubiertas de crema. -¡Te pillé!- le dije mientras me miraba con sorpresa -... pero no te preocupes, no se lo diré a tus padres-. Arqueó la ceja derecha en un gesto de altanería. -¿Quieres probar algo realmente exquisito?- pregunté mientras me dirigía al estante inferior de la alacena -el Coronel lo guarda aquí en la bodega, para evitar que nadie lo coja-. Sus ojos se iluminaron mientras desenvolvía aquella maravilla de color miel, celosamente cubierta por varias capas de papel encerado. No tuve tiempo de acercárselo siquiera, ya que el muy glotón se abalanzó sobre mí engullendo el supuesto objeto de deseo de mi patrón. -Sabe un poco amargo- comentó con la boca llena. -Eso es que de tanta tarta que te has tomado, ya no notas bien el sabor, porque se trata de una delicia traída de las colonias y cuesta un dineral- respondí. Una vez lo hubo terminado se sentó en un taburete. -Realmente delicioso- concluyó. Había devorado cerca de una libra de veneno para ratones, dejando tan solo unas cuantas migajas y allí, sentado, con la espalda apoyada en la pared, se fue apagando poco a poco. Debido a mi inexperiencia no me quedé para disfrutar del momento, de mi primer triunfo. Calculé las opciones, simulé todas y cada una de las posibles formas de no verme implicado y decidí retirarme, dejando allí a mi primera víctima con los ojos entreabiertos y un susurro por respiración. Los restos de tarta y la fama del pequeño hicieron por mi lo que no habrían logrado la mayor parte de las formas de ocultar un cadáver. En ningún momento nadie dudó de que su muerte se había debido a una conjunción de gula y mala suerte. Y así, sin más, fue como me inicié en el noble arte del asesinato, con un acto nada espectacular, pero evidentemente efectivo.
Espero, señor lector, haber suscitado en usted el suficiente interés como para haberle preparado para el siguiente relato, que será publicado, si nada lo impide, en la edición de la próxima semana. Desearía que la espera le resultase corta y que sus ansias de conocer los entresijos del siguiente crimen no le impidiesen realizar sus tareas y deberes cotidianos, pero en el caso de que esto no fuera así, quizá debería ir pensando en cambiar de profesión. Quién sabe, puede que, después de todo, también se encuentre dentro de usted un asesino.