Chego á casa e sinto ledicia por verte, sei que xa son moitos os anos, moita memoria engrandecida de pequenas grandes ocasións...chego a casa e ti es parte dela, de min, da miña historia...ti ,eu, nos os dous, nunha dialéctica agora triádica que xa é imposible pechar...
...un bico amor.
Vigilius Haufniensis
3 mar 2009
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
5 comentarios:
Gracias, por estas fermosas verbas...realmente o amor que tantos ríos de tinta esgotou...non necesita máis que unhas breves liñas escritas co corazón...pois a nosa comunicación vai máis alá de calquer lingua creada polos simples mortais...
Estou sinceramente emocionado...e precioso...é...somos nós...
Paris...¨l'amour !!!
Cuanto amor une estas letras! Qué gusto dan los buenos sentimientos cuando son sentidos con sentido y sin sentidos. Muy bonito.
Anabel Lee
^^ PRECIOSO
De toda la vida se sabe que Dios como lo sagrado no es uno sinó trino.
Jeje :)
Publicar un comentario