La caligrafía del vino

“Los dioses facilitan el primer verso...” Paúl Valéry. 
“El vino es semejante al hombre: Jamás se sabrá hasta qué punto es posible estimarlo y despreciarlo, amarlo y odiarlo, ni de cuántos actos sublimes o fechorías monstruosas es capaz. No seamos entonces más crueles con él que con nosotros mismos y tratémonos como nuestro igual.” Charles Baudelaire.

" De como Flavius Minancus gañou a batalla do viño na Gallaecia "

Hoxe , pasado tanto tempo , tantas lúas e tantos soles , hoxe xá ninguén se lembra do vello Flavius Minancus , aquel adegueiro da parte de Magnus Soutus que disque a fixo boa naquel tempo do ocaso do Imperio. E como o disque é primo do seica .....
Seica que no ano 417 do Noso Señor , gobernaba a Gallaecia un tal Gordiano Severo , un recén chegado da soleada e morna Tarraco , que a moi disgusto se atopaba no seu novo destino , nesta provincia tan húmida e embrutecida e tan lonxe da fastuosa vida social da súa Civitas natal.

Moraba Gordiano en Lucus Augusti , unha cidade desas tan tristeiras do norte do Imperio onde a diversión escaseaba e o aborrecemento era o estado natural das cousas. Tan só algunha probe representación teatral de Troia na época estival conseguía sacalo do tedio.
A parte disto , seica ó gobernador era moi aficcionado a cabalgar pola mañá co seu corcel arredor da muralla tal coma se estivese no circo romano , corría e corría ata reventa-lo cabalo , pero aquela mañá perdeu o control da montura e caíu ó chan enredado nunha silveira , provocando as risas das lavandeiras da cidade....

Novo Tema de Maio

O VIÑO / EL VINO

El Muro

Por aquel entonces no podía sospechar que estaba empezando a moverme por un terreno resbaladizo. No era consciente de que algo se agitaba bajo mis pies. Seguramente - pensaba yo - llevo puesto un calzado inadecuado para desplazarme por este suelo que no pertenece a mi ambiente habitual. Si, seguramente es el tipo de empedrado el que me dificulta avanzar con normalidad. 

Pero a pesar de este diálogo interno en el que intentaba minimizar la situación, algo se estremecía en mi interior.

No obstante, y ajeno a esas ideas que fluían de mi interior, yo continuaba caminando. Caminando y observando cómo el paisaje se iba tornando más y más oscuro, más y más denso. Y el suelo, ese suelo que desconocía, que no reconocía como tal, empezaba a preocuparme y a inquietarme. Un ruido irreconocible, un ruido que por momentos parecía cambiar...

Dende entón, todos preferimos a escuridade

Era de noite, porque sempre é de noite cando as cousas escuras acontecen.

Desgraciadamente, ningún dos alí presentes foramos preparados para o que ía acontecer.

Gracias a amabilidade da anfitriona, namentres sacaba velas nun intre, fóronse iluminando todos os recunchos da habitación.

Antes daquela noite, todos os convidados comentaramos, nalgún momento, o noso temor á escuridade: nunha taberna o Señor Smith, nun salón de té a Señora Robertphone, e así sucesivamente, todos deixaramos ó descuberto a nosa animaversión pola incertidumbre do oscuro.

Razón de mais, pensou a anfitriona, para proveer de velas cada habitáculo da casa.

Aquela noite chovía coma sempre, venteaba coma nunca, e as pólas das árbores chocaban arítimicamente contra os cristais das fiestras, recordando ós invitados que a tranquilidade a carón da mesa da cea, era un paréntese na caótica metereoloxía.

Lamentando a repentina ausencia de luz, a anfitriona levantouse de súpeto e, sen esperar a que o terror embriagara ós seus invitados, sacou dun caixón do boureau un feixe de velas.

Luz cálida, e tranquilizadora inundou a estancia pouco a pouco.

A medida que as velas ían acendendo, os alí presentes votamos un folgo de alivio, deixando sair o medo que todos escondiamos á ausencia de luz: un tras outro, ata que a habitación recuperou a calidade de antes.

Ninguén pensaba naquel entón que a cara de medo do Señor Smith, recién iluminada gracias á vela situada ó seu carón, tivera algo de especial.

Para todos era evidente que o xesto agónico tiña que ver co momento de escuridade anteriormete vivido…sen embargo…a faciana do señor Smith continuaba pálida, cos ollos abertos coma dúas lúas, dirixidos directamente á vela veciña que iluminaba a súa cara

Ollando entón para a vela en cuestión, para os fíos vermellos que dela caían, e para o charco de sangue que a mesma deixaba no chan, distinguindo o cheiro a porco queimado, todos nos decatamos da razón da angustia do compañeiro, e agarrando a man da persoa que se sentaba ó seu lado, a Señora Robertphone exclamou:

Esa vela non ten cera!! Está feita de vísceras,….¡está chea de sangue!...É… ¡¡é sangue!!!

....dende entón todos nós preferimos a escuridade...

La Primera Noche

"Sin Ligeia era yo un niño a tientas en la oscuridad".



"Al filo de una lúgubre medianoche..."

... me hago poro de la oscuridad; suda a través de mí regulando la temperatura de su centro; me tiendo en la cama que se vuelve abismo y me engulle; mis ojos se ponen a chapotear con la torpeza de un niño de papel; retengo amaneceres en la retina tanto como me es posible, escasos segundos, tras lo cual inhalo algo de oscuridad, balbuceo, toso e inhalo más oscuridad que comienza a arder en mis pulmones; alzo entonces la mano, como otras tantas noches, buscando su claridad, la suya, la de mi amada, áquella en cuya sombra se refrescan soles exhaustos, áquella cuyo aire luminoso estalla en el pecho de los versos.




Nada encuentro, nada me agarra; ¿por qué su mano no ha partido en dos esta oscuridad?; ¿por qué la luz de su latido no se ha encarnado en un sol de ternura?...Acaso nunca pueda saberlo, nunca pueda levantarme y con el sigilo de la pluma en el papel acercarme a su halo de fuego y susurrar, sin quemarme, tan solo chamuscados los labios de barro, susurrar y rogar: "regresa a mi lado; olvida los gritos en llama, el aliento a infierno, los cuerpos sin nombre"; y entonces, secadas sus lágrimas por el aire desnudo, tenderme su mano de ángel compasivo. Así será, me digo; esta demora que borra todo trazo sobre mi extensión no es más que un justo escarmiento.



Y entonces grito de pavor; comienzan a parpadear aún ebrios los recuerdos de estas últimas semanas: la fiebre reptando por entre afilados fragmentos de luz; la fatiga como un universo mortecino sobre los hombros; el vacío cristalizando en la pupila callada; su último suspiro como un cuchillo en mi garganta. Y lentamente la embriaguez cede a la razón: no es la oscuridad quien me traga y me tritura; quien como un torrente de espinosos pliegues parece recorrerme, desembocar en mi latido; es la fría ausencia, la ausencia sabor ceniza, la infinita ausencia de mi perdido amor.

Rosebud.

O insólito caso de Jonathan Clarke

Jonathan Clarke...ergueu o seu corpo aínda meio entumecido pola calor da cama, onde unha turxente fermosura espida da cabeza aos pés, embelecía a parte esquerda do leito de sabas enrugadas, froito con seguridade de concupiscentes axetreos nocturnos...Descansaban ata agora de tan frenéticas actividades , rodeados de varias doceas de cirios, consumidos na súa maior parte...dando fé do longo período de tempo que tan sensuales prácticas encheron no hoco recente da vida dos amantes...

Jonathan Clarke...palpando na escuridade da alcoba,conseguíu encaixar, non sin certa dificultade, un calzón de franela que adoitaba usar na soedade das xélidas noites, que abrazaban Outono...todo o Inverno e a meirande parte da Primaveira...cando digo "adoitaba usar"...refírome ao tipo de calzón...non a unha utilización reiterativa da mesma peza...pois era Jonathan Clarke un home de refinadas costumes...e dunha delicadeza exaxeradamente obsesiva, adicando moitas horas de esforzos e coidados ao mantemento das súas posesións, facendo da pulcritude unha especie de relixión persoal..

Pero cando Jonathan Clarke espertou, aquela noite de Inverno de 1845...non sabía que o que estaba acontecendo...marcaría para sempre o devenir da súa traxectoria vital...que polo de agora transcurrira sem moitos contratempos...por non dicir na máis absoluta tranquilidade, forxando os cementos dun carácter amigable, e con certa disposición a confianza...Era pois o señor Clarke un home confiado? Posiblemente...esta definición podería axustarse a personalidade amable e condescendente de tan noble cavaleiro...e como non hai cavaleiro sem cavalo...o atronador barullo que ascendeu escaleiras arriba ata encher os oídos entumecidos dun somnolento J.Clarke, procedía sem dúbida das cortes onde descasaban, un purasangre azabache e dúas eguas acastañadas...esbeltas e brilantes como consecuencia dos agarimos e coidados do encargado da mansión...o señor Làszló Bartok...un homiño peculiar, fuciñudo e misterioso...fillo de emigrantes húngaros...que chegaron as terras Galesas...como polizontes nun paquebote calquera dos centos que arribaban no porto de Cardiff...nunha noite das moitas que rematan os días, cincoenta anos atrás...sem máis posesións que o posto...e sem máis que ofrecer que unhas mans acostumadas a traballar sem acougo...Orfo, dende a máis tenra infancia, contaba con sete anos... cando os seus proxenitores desapareceron como chegaron, engulidos pola néboa...sem deixar o máis mínimo rastro...Ninguén foi quen de darlle importancia, tratándose como se trataba de emigrantes das terras do Leste...Aqueles berros proviñan con seguridade da zoa habilitada para os cuadrúpedos...Ou diso...ou da elegante vaixela de Limoges con bucólicos detalles ecuestres que enchía os espazos valeiros de cuncas, pratos, sopeiras, cafeteiras e demáis obxectos de refinada utilidade doméstica...Pero fose cal fose a natureza daqueles estremecedores lamentos mezclados co canto fúnebre e a deseperada percusión de orixe équida...non parecía cabal que a súa orixe estivese vinculada a mesas, aparadores, buffets, alacenas...e demáis aparellos de arquitectura doméstica de prato e culler...

Algo verdadeiramente preocupante estaba a ocorrer,había algo desacougante naquel alubión de berros, naquelas gargantas que chiaban o nome verdadeiro da morte... Jonathan Clarke,devorou as escaleiras que separaban o piso superior, onde se atopaban as habitacións...da pranta baixa, ocupada pola cociña e un salón o gusto da época...piano incluido...,tal era a disposición da aristócrata vivenda...Esa noite o servizo tiña o día libre... cousa que sucedía case sempre que o señor Jonathan disfrutaba da compañía dalgunha discreta dama...ou da mesma...o caso era que na mansión somentes estaban a consabida parella...polo que unha calma inusual adonárase por completo do enorme caserón...só aquel ruido de relinchos e ferraduras rompera a quietude solitaria en varios centos de kms a redonda...

Unha vez que o Sr.Clarke tivo os dous pés instalados na horizontalidade lineal onde morría aquel meandro de peldaños e pasamáns de nobres madeiras e metais dourados... frenou, aferrado aínda coa man dereita ao final do susodito apoio de ascensos e descensos... novamente un berro, que parecía nacer das entrañas da terra...da escuridade máis absoluta...das profundidades dalgún dos avernos posibles...cruzou coma puñal pozoñoso o corpo estremecido e descalzo daquel home, atado por lazos invisibles a un pasamáns, que parecía ser o único contacto co outrora mundo real...aquel obxeto sinxelo e consuetudinario...era agora o derradeiro punto de apoio dun corpo sem ánima...dun mundo que por un tempo sem medida...deixara de existir ou cecais non existira endexamáis...Aquel home sem temores coñecidos...non era máis que unha lembranza de sí mesmo...un títere sem cabeza...un reflexo absorbido pola pedra no espello...

Os seguintes minutos...na vida de Jonathan Clarke...marcarían para sempre a evolución dun home marcado a ferro...cunha marca que ninguén, nin nada sería quen de borrar...unha marca que levaría con él ata a súa derradeira morada...que o acompañaría da man ata o seu derradeiro suspiro...enchendo os días e as noites...os meses e os anos...daquel ser atormentado...de mirada perdida...e xesto severo...un home sen idade definida...de ollos insondables e corazón alonxado do resto do mundo...un home só...
atrapado no enigma de sí mesmo...Algo se instalara para sempre no seu interior...

Jonathan Clarke...pareceu espertar de súpeto dun profundo e descougante sono de súor xelado...coa mandíbula desencaixada e os ollos empañados pola amargura líquida que xorde das iagas máis profundas do ser...das zoas abisales que ningún home cabal osa sequera achegarse...para seguir sendo cabal e seguir sendo home...no meio dos homes...
Cando recuperou unha mínima parte da propia concencia de si mesmo, atopábase, cunha torpeza que nunca coñeceran as súas mans...acostumadas como estaban a pianos, prumas e corpos de delicada tenrura aprendida...intentando abrir as portas daquel enorme armario de castiñeiro tinguido de marrón glasè...coa torpeza dun neonato que descobre por primeira vez as posibilidades enormes de tan singulares extremos...parecía un espectro, unha sombra distorsionada ...un home desprendido da súa humanidade...un home perdido na inmensidade impensable de catro paredes...Qué se esnaquizara por dentro naquel corpo regado de sangue xove e vida regalada, en qué momento a razón deu paso a loucura...naquel raciocinio sustancialmente empírico...qué fixo que o homo dera paso ao lunático...?

Unha vez aberto aquel armario...Jonathan Clarke, foi espertando do pesadelo... recuperando a medias parte do alento fuxitivo...reubicando obxectos e obxectivos...sendo en definitiva un pouco máis...Jonathan Clarke...aínda que aquel que regresou de tan lonxe, xa nunca voltaría a semellarse a sí mesmo...Amarrado a falsa seguridade dun mosquetón, un tanto arcaico, de resonancias de pólvora e sabre...regalo dun pariente da súa nai,sem descendencia coñecida, emigrado tempo hai as lonxanas terras de America do Norte...home intrépido de reinterpretada valentía, segundo as pouco imparciales crónicas familiares...que fixera grande fortuna co comercio de ultramar...fletando buques de mercadorías a un lado e outro do Atlántico...sin unha referencia clara ao tipo de percal que transportaba...adicado con seguridade ao tipo de comercio nacional por excelencia...o servicio absoluto os intereses nacionales da súa Maxestade...É dicir un pirata de corpo enteiro...morto en condicións que ninguén se molestou sequera a tentar precisar, sendo unha parte da historia da que ninguén parecía poder sacar algún tipo de satisfacción , nem sentimental nem crematística...coa seguridade de que algunha escura mazmorra caribeña ou aloxamento de circunstancias similares servise de preludio a derradeira morada de tan singular persoaxe...que casualmente "colgaba" de varias das paredes familiares, suscitando mil e unha historias de falso abolengo...daquel filibusteiro descedente de zapateiros remendóns galeses durante varias xeracións, que a día de hoxe niguén parecía disposto a lembrar...facendo gala dunha memoria selectiva moi propia daquelas terras de la Gran Bretaña...

Con tan anacrónica peza de museo clavada as costelas, os dedos brancos da presión exercida, a mirada desenfocada nun máis alá de paredes...avanzou con lentitude hacia o abismo que se abría tralos goznes dunha porta que separaba os dous mundos, na mente obnubilada dun Jonathan Clarke instalado na tensa desesperación do medo invisible...do temor descoñecido...O que alí aconteceu aquela noite...non aparece en ningunha crónica oficial...os informes policiais, si os houbo, desapareceron da faz da terra...nos arquivos eclesiásticos, especilamente cuidadosos con este tipo de temática...nin unha soa mención ao suceso en cuestión...pero os homes sinxelos non esquencen...con facilidade...Durante moitísimos anos ninguén foi quen de cruzar aquelas terras nas noites sem lúa...e as portas das casas agardaban a luz da mañán para liberar as trancas, incrustadas a forza de martillazos nas entradas dos fogares daquela xente temerosa de Deus e das cousas que non se lle pode dar nome...por que ninguén ousa nomealas...mirando para outro lado cando algún curioso forasteiro fai incómodas preguntas...que tal vez non teñan resposta...ou de tela, mellor será non coñecela...

Un vento xélido do Sureste, moveu os cabelos daquela figura que antaño pertenceu o que fora un tal sr. Clarke...a cabeza xirou de forma mecánica a dereita e esquerda...logo como movido por unha forza sobrenatural...deu pequenos pasos, coa lentitude que imprime a medias a cautela e o medo...dirixíndose con paso dubitativo hacia as cabaleirizas...atraído por un invisible resorte...encauzando cada paso, hacia aquel mar que agardaba...Unha escuridade espesa, derramábase por tódolos recunchos, por todas e cada unha das fisuras que ramas, pedras, cancelas...deixaban ao descuberto...Aquel percorrido non necesitaba de luz algunha...estaba grabado nos trinta e dous anos dos que Jonathan Clarke fixera uso e disfrute ata ese mesmo instante, en que alongou a man esquerda, namentrala outra apretaba com máis forza si cabe...o esqueleto daquel vello mosquetón contra o corpo enrugado...abriu con certa dificultade o cancelo que daba paso as cortes...xirou, noventa graos hacia onde morren os días ...somentes foi quen de discernir formas imprecisas...cando aquel lóstrego alumeo co seu exceso de luminosidade eléctrica...todo o que cabía en cen metros cuadrados...O espéctaculo de sangue e vísceras ciscadas eiquí e aló...a brutalidade implícita en cada porción de vida arrincada, alongaba a nauseabunda sensación espiritual e física...atorando tódolos sentidos...Aquela escea dantesca...abarcaba todo o posible e imposible...apretando ata a asfixia...a gorxa seca e inmóvil dun deserto sem vida... incapaz sequera de articular o son máis primitivo...As cabezas dos cabalos aparecían degoladas exhibindo as cuncas oculares coma pozos sem fondo...coroando a imposible cuspide dun punteiro afilado de bermello con restos de unto ainda quentes...que debuxaban unha espiral de bafo apenas perceptible...pernas, bazos, e cachos indefinidos...garabateaban parte do xardín...nunha linguaxe xorda de mensaxes sem descifrar.. as paredes parecían berrar sangue e dor...salpicadas por todo tipo de líquidos e fluidos internos, xa inservibles...e coroando toda a escea...o corpo horriblemente mutilado do vello Bartok...as extremidades e a cabeza separadas a unha cuarta do tronco...arrincadas de cuaxo (a forza)...con músculos, osos e centos de terminacións nervosas estiradas ata tronzar...goteando... pinga a pinga algunha escura deuda...máis alá do tempo e da razón dos homes...Isto, detalle a detalle...foi o derradeiro que observou aquel corpo inerte...atopado a mañá seguinte, nun estado catatónico de amnesia traumática severa...cando a súa compañeira...percibiu a frialdade con que a outra banda do leito amoroso...invadía sem tenrura o calor daquel corpo falto das caricias e atencións acostumadas, e por boas votadas en falta, como sería menester do beneficiario agradecido...

Linda Glamboury....alongou o seu fermoso brazo espido coroado pola beleza feminina e mimosa dunhas mas coidadas ata os límites do particular esmero...mans gráciles e miudas...enxoiadas coa elegancia e a discreción coa que trataba a dama...todo tipo de asuntos...Pero ninguén respostou ao outro lado do colchón...pois ninguén había...
Víctima dun espertar caprichoso, acostumada a agarimos de continua recepción...Linda pasou do sorriso acaramelado a decepción máis absoluta,...dando a espalda ao vacío paralelo no outro lado do leito amatorio, de malos modos, que non modales, e algún que outro reproche afogado pola saída a medias dun bostezo improvisado, esquencendo agravios persoales que noutro momento arranxaría satisfactoriamente..., Pasados uns minutos de pracenteiro sopor...un segundo intento de aproximación de similares consecuencias...cun resultado parecido, o que desencadeou o rexurdimento magmático incontible.. que foi ascendendo os poucos, dos pulmóns ata a gorxa coa furia da beleza ofendida na súa máis profunda dignidade...Cando aquela frase mecánica mil veces ensaiada debuxou unha mueca, mohín incluido, na xeometría dunha boca con restos de carmín...Linda G. non atopou destinatario para os seus reproches e queixumes variopintos...quedándose a medias...bocaberta, brazos en xarras...cun interrogante na mirada para o que non atopaba resposta...coma si de repente todo o seu descontento se solidificase nunha figura marmórea de liña crásicas e escorzo forzoso...

Cando recuperou a calor do corpo...mirou de soslaio a fiestra de cortinaxe translúcido branqueciño...por onde se filtraban tragos de mencer... a pesares do frío, e de tratarse como se trataba dunha hora intempestiva para o curriuculum dunha dama que se preciase...puxo de mala gana e con desidia o camisón de rosas encarnadas...fermosas rosas de beleza espida...sobre fondo branco..de vaporosidade insinuante e sinuosa...con que a dama se armou para enfrentar un descenso obrigado na percura dos reproches a un amante que estaba rozando a máis airosa desconsideración...pois si o que estaba...e máis lle valía que así fose, era preparando un romántico e maravilloso tentempé...para atacar debilidades de carácter inoportuno...cecais, e somentes cecais, amáis de conseguinte compensación de carácter negociable...podería...no caso remotamente improbable...que así o considerase oportuno...otorgar con excelsa magnimidade un perdón con condicións...facendo gala dunha predisposición innata ao esquencemento de agravios convenientemente compensados...sempre coa suficiente dose de dulzura...

Desta guisa, Lisa G., coma moitas horas antes...Jonathan Clarke, escomenzou o descenso, de igual maneira pero formalmente distinto...descalza, acometeu os peldaños de dous en dous, sem precaución algunha...había algo de xogo infantil na maneira en que acariciaba o pasmáns namentras alternaba cada pé...nunha baixada con coreografía ao gusto da época que apenas durou uns segundos...
Era Lisa G. unha muller leda...un ser despreocupado, de epicúreas/hedonistas motivacións ? Poderíamos dicir que ese esbozo...encaixaba a grandes rasgos coa imaxe que a moza proiectaba exteriormente...como unha armadura que ocultaba belicosidades moito máis profundas das que aquel ser encantador daba a entender...Lisa G. voltou a experimentar esa rabieta interna da decepción máis banal...que a presteza dun manto lúgubre de escuras premonicións...cubriu ata trocar aquel inocente sorriso...nunha mueca de preocupación, atizada polo escuro azote, dunha ansiedade coa que tratou en vano de espantar os pensamentos que asolaron o despiste co que aquela xoven dama paseaba polo mundo...

Ante aquel, agora ameazador silencio, Lisa G., experimentou na súas propias carnes un agobio asfixiante...De repente aquela cociña deserta...parecía estreitarse máis e máis ata abafar cada movemento...aquel medo invisible...pouco tiña que ver coa vida...era como si todos os medos que agardamos pechados na parte máis inaccesible do laberinto meníngeo que somos nós, se destapase aniquilando toda posibilidade de raciocinio...Un escalofrío, percorreu a espiña dorsal...erizando cada poro daquel mapa lunar que remataba nun misterio de ollos verdes....cando outro relámpago fixo empalidecer as paredes da estancia....Nunha especie de tolemia nerviosa...sentiu o tacto frío dunha corrente de aire...que percorreu cun escalofrío ascendente cada vértebra ata mover como un susurro os cabelos que vertían en cascada sobre aqueles hombros níveos, levemente alzados nun signo de preocupación...axitando ao seu paso, unha a unha, cada rosa encarnada...trala que se abría aquela porta, nunha invitación velada que arrastrou a ánima desencaixada de Lisa G. ata o derradeiro lugar no que desexaría haber existido...os pés triscaron na gravilla húmida do lusco e fusco...ata que un berro rompeu o silencio da noite sem estrelas...logo outro berro...e logo outro...e outro...e outro...e outro...e outro máis...e así ata o final dos seus días, purgando algunha culpa que nunca puido coñecer...

Anonimacrónico

O presaxio.

Eran as dúas da madrugada, un fortísimo estrondo liberoume do sono e lentamente, aínda atordada polo sopor,  levanteime.No había ninguén na casa, nin o meu bebé nin o meu home... pareceume estrano pero non me sobresaltei, era coma se me acabase de decatar de que iso sucedería algún día, como o cumprimento dunha profecía.
 En camisola, cos brazos caídos ao longo do meu corpo achegueime á ventá do cuarto do meu neno, só víase o cemiterio, tan baleiro e quieto coma sempre, tan frío, escuro,calado... coma sempre. Non había ninguén na rúa, só sopraba o vento, que incesante percorríaas  asegurándose de que reinase a soidade. Sabía que tarde ou cedo me quedaría soa, pero a anguria apoderouse de min, o estómago, estrangulado coma se tivese fame, dicíame que saíse fóra diso que algún día foi o meu fogar.

Nas escaleiras estaba venres pero non parecía el, agora o meu gato era completamente negro, non se inmutou, só víame fixamente, coma se me odiase por algo. Escoitaba a súa respiración ,profunda, coma se lle custase ...a min tamén me custaba respirar, pero continuei baixando as escaleiras, devagar pois sentíame agarrotada.

Na rúa un vento cálido impactou comtra o meu rostro, coma se se estivese a chegar unha tormenta eléctrica a humidade e a calor facían de voceiros de algún terrible suceso.Estremecinme pero seguín camiñando; decidín ir á casa dos meus pais: baixei a costa . Diante do cemiterio que separaba a miña rúa da súa detívenme, o silvido murmurante do vento ocupaba a noite toda.
Miña camisola mexíase ao compás daquela melodía infernal. Non puiden evitar o sobresalto cando o hilarante berro dun corvo parecía advertirme dun mal presaxio, sorprendeume o seu enorme tamaño a sua relucente negrura...parecía irreal, a pesar deso ,do  sinuoso movemento das velas, da miña anguria... seguín camiñando, se algo malo me ía suceder o mellor sería enfrontarme a elo.

De non ser polo vento a quietude era inquietante, non había ninguén por nengures. O portal do edificio dos meus pais estaba aberto, entrei e subín as escaleiras cabizbaixa, impregnadas dun forte olor a vello, humidade, mofo... ao chegar ao terceiro andar, e cando levantei a cabeza puiden ver a hierática figura das veciñas, tamén en longos camisóns cos seus moños desfeitos caéndolles o pelo fino e gris sobre os ombros, estaban como ausentes no relanzo, miraban como hipnotizadas cara ao interiór da casa dos meus pais. Pasei diante delas e entrei. Non había ninguén, a casa baleira só albergaba un ambiente cargado. As ventás non deixaban ver o exterior, un denso baho cubríao todo. Saín ao relanzo pero as dúas anciás xa non estaban, entrei na súa casa aberta de par en par, tan só chamoume a atención o oscilar do péndulo do reloxo do seu salón, o máis estraño era que as agullas estaban paradas. Sentinme soa, ante un tempo que transcorría dende a máis atroz quietude. Estaba soa e sabía que isto era tan só o preludio dun fatal desenlace, o meu corpo estremeceuse e o meu estómago volvía estrullarse ante tan anguriante perspectiva.

Saín á rúa. A sensación de anguria facíase insoportable, presentía a miña morte pero non sabía como afrontala, nada nin ninguén existía, estaba soa, o meu neno fórame arrebatado e no meu interior un pozo profundo exhalaba unha mestura de sabor a mofo salgado. Estaba no medio da rúa, a un lado o cemiterio, ao outro o negro monte, as miñas pernas paralizáronse:
que sentido tiña xa nada ante tan absoluta soidade?
qué sentido tiña soportar tal absoluta tortura?

 

Pechei os meus ollos,

                          

              abandoei o meu corpo...

                       

 

                                                         cedín ao medo...

 

                                                                                                                morrín.



Vigilius Haufniensis

Poe no Monte Faro

Un día festivo nun inverno gris estás só e desacougado , e entón non o o pensas , colles as chaves do coche e escapas da casa dun portazo , e concuces , conduces pensativo polas estradas secundarias baleiras do país.....

Abres a ventá , a paisaxe desoladora , o frío húmido acentúa a tristura da túa persoa , paras a mexar nunha cuneta , ó teu carón tres corvos están pousados nunha cincenta carballeira mirandote de esguello. Císcaslles unha pedra e vanse....

E cruzas ducias de vilas de pedra pantasmas aplastadas por un pesado ceo branco , segues e segues e abres a ventá de novo porque abafas , o neboeiro penetra no teu vehículo e non podes respirar e tuses.....e tes que parar , e andar...andas e te arrastras e subes un monte , e chegas a unha ermida xa de noite....Na completa soedade do lugar ves algo que te chama a atención na porta da igrexa , e alí hai unha coroa de flores , e o teu espiñazo erízase , porque podes ler que a coroa leva escrito o teu maldito nome en letras góticas......