EU NON FUN .

Anda vaia fotos ¡¡ , do colexio ¡¡ , ¿ onde as atopaches ?, buff canto tempo ¡¡ polos menos de 1984 , joder xa choveu eh ?....Mira mira ahí estamos ti e máis eu xogando ás bolas no recreo , que pintas ¡¡ , hostia e aquel ? aquel non é ....non era... Tomás.......(Silencio....anos e anos de silencio).

Abro o caderno de exercicios e escribo " 13 de Noviembre de 1984 " , clase de matemáticas , o Director , o Director daba matemáticas e Lengua Española , pero hoxe as 10 da mañá toca matemáticas co Director , este aprendiz de carniceiro e reducto final do maxisterio do Réxime , este energúmeno de cara colorada e bigotes finos chama por min coa súa voz chillona cáseque de muller....
- " ¡¡ Roberto , Roberto Alonso Alonso al encerado ¡¡

Méxome un pouco nos calzóns e cágome mil veces nos meus apelidos , ¿¿ Porque se ten que empezar sempre pola "A" , porque non pola "Z" ??
Levantome a presa do pupitre e cos nervios tiro a silla coa carteira ó chan , fai moito ruído pero ninguén rí ....nas clases do Director ninguén rí......nas clases do Director ninguén mira máis aló da parte metálica do pupitre onde repousan o boli , o lápis e a goma...¡ quen fora goma de cheiro a fresa¡.....

-" Roberto coge tu libreta y copia en el encerado los deberes de ayer "

Cómo sabe o moi cabrón quen fai e quen non fai os deberes ese mesmo día...un lóstrego abanea o ventanal da clase.... a saraiba amortigua o rebumbio do tráfico.

-" No los hice profesor , me olvidé "

A pesares de estar mirando abaixo, cara o núcleo duro da Terra , noto como da súa boca brota un colmillo no medio da saliva da súa porca sonrisa , noto os seus ollos sanguentos esculcando a presa , presinto o pracer que lle produce ter a vítima ós seus pes , o cordeiro preparado para o sacrificio.....
E o Director abre o seu caixón e saca a súa arma preferida , a vella regra de madeira de buxo dun metro. Pouco a pouco e dignamente remango o meu xersey e ofrezo a miña pequena man á mercede do inquisidor . Recibo o meu castigo . Choro baixo. A lección aprendida , a clase rematou.

Eu tampouco son un santo , xa o sei , teño levado tiróns de orellas doutros profesores....pero este Director.... quixera medrar tanto coma meu irmán para.... bueno non sei , nesta clase tranquila de Ciencias Sociais planifico unha revancha.....remata a clase, levántome e escribo na pizarra " Director Cavron " antes de que volva entrar o inquisidor para da-la clase de "Lengua"

Os demais nenos , asustados róganme que borre a pintada , pero xa non hai tempo , o mal xa está feito e arrepíntome mortalmente da miña tolemia ....un segundo , dous , tres e entra na clase o Director , durante dous minutos non se percata da afrenta que ten as súas costas , unha minúscula victoria....pero finalmente dase a volta ...nese intre son consciente dos meus actos , o Director inspira..

- ¿¿ Quién ha escrito esto ?? di con voz moi baixa....
Repite a pregunta outra vez , pero esta vez a min a modo individual. Mexo por min por segunda vez esta mañá....a regra de buxo axítase nerviosamente , quere entrar en acción e volve repeti-la pregunta....

- Eu Non Fun , digo finalmente.....pero non me sinto liberado....

-Pues visto que quién lo ha escrito es un verdadero asno en Lengua , castigaré al más asno de la clase en esta materia ....¡ Tomás! , el burro de Tomasiño , ven aquí ¡ , ven aquí ¡

Ó pequeno Tomás non lle deu tempo de abri-la man , reciviu un vareazo no lóbulo temporal que lle produxo un derrame cerebral . Deus non quixo esta vez deter o sacrificio . Tomás morreu ó cabo duns días.

O Director temendo polo seu cargo , ameazounos con outra morte.....e que ía dicir eu , son tan culpable coma el.

O LOBISHOME

Neguéino todo...pero xa non aguanto máis...

Chámome Xenaro é son un lobishome...pensei que nunca sería quen de confesalo...

Escomencei coma un lobishome menor, só se producía en min esa tormentosa metamorfose...tres veces ó ano...en días sinalados no calendario ...a pesares do incómodo que isto supón...a todo se acostuma un, e pouco a pouco resignéime a feroz presenza...pois namentras un é lobo todo vai máis ou menos ben...pero cando un volta a ser un home feito e dereito (isto último sucedía cada vez menos )...acaba tirado nunha cuneta...meio espido...coa roupa esnaquizada...e os osos desfeitos de tanta carreira e tanto salto, que cando un era novo...pois aínda...pero pasados os corenta...xa se sabe...a flauta non asubía cando un quere...e logo está ese terrible escozor de tanto rozarse con toxos e silveiras...e coma non a irritación de garganta de tanto oubearlle a lúa...cando non unhas anxinas coma puños...de andares descalzo polos matos e regueiros...ai!!! que un xa non está para estes trotes..

Como ía contando...pouco a pouco, se coñece que o meu esprito foille collendo o gusto a isto de oubear...pois pasei de tres puntuais datas, a tódalas noites de lúa chea...isto danos un total de...demasiadas veces nun mesmo ano...o que supoñía unha carga cada vez máis dura de levar...

A iso da media noite, mudaba nesa besta de pelo crecho...uñas afiladas...dentes longos coma coitelos...iso sí a dentadura era de primeira, nada que ver coa que disfruto en propiedade (por desgracia par min e por sorte para don Camilo, o dentista do pobo )...e ala...a roupa ó carallo...e a correr polos camiños...montes...devesas e demáis localizacións xeográficas...iso sí...sempre lonxe das casas, pois xa non era a primeira vez que probaba o calor da pólvora nos cuartos traseiros...que xa non era só a dor (que pasaba semáns enteiras sen poder sentar nin ir de ventre ), senón pola cantidade de parvadas que tiña que inventar para que don Camilo, que xa me tiña por tolo, non me internase nun centro psiquiátrico...un deses onde un entra sendo un parvo e sae...si sae...sendo dous parvos...aínda que me ía rir cando chegado o momento...lles dera a máis dun un bo susto, unha razón para non sair de alí no que lles quedara de vida...que hai cousas que é mellor sabelas de oídas que velas por un mesmo...

Moitas veces as contas non daban...e entón un atopábase sen esperalo, zoupando polas corredoiras ou outros lares semellantes detrás dunha xubenca perdida ou dunha ovella despistada...xa ceado...en plena dixestión da taza de caldo e as papas de arroz con canela, que dito sea de paso era para min o máis cercano ó paraíso terrenal...coa conseguinte complicación estomacal...un empacho de Dios y señor mío...que duraba máis se cabe...que o hoco dos perdigóns instalados onde a espalda perde o seu nome...logo o mal que me sentaba a carne crua...que sempre fun moi exquisito con graxas, peles e pelexos...que vomitaba todo o que papaba fora de hora e sen cociñar...logo que eu comer sen pan !!!

Isto que pode parecerlle unha broma a calquer soñador despistado...convertiuse nun ardor crónico e posterior úlcera gastroduodenal...que non daba saído da casa de don Camilo...que xa non sei que podía pensar ese bo home cando me sentía entrar por aquela porta, feito un estropicio, e ollándome de arriba abaixo, meneaba a cabeza dun lado a outro, namentras me dicía...Pero onde andarás ti polas noites Xenaro...nada bo...nada bo...!!! e santiguábase dúas ou tres veces, namentras preparaba tódolo necesario para remendar o que nese momento quedaba de home...pois o lobo ben que fuxira...non lle debía gustar moito iso de ir ó médico ó cabrón...

Como poden observar a licantropía tenlle máis inconvintes que avantaxes, polo menos a mín a sí me o parece...e coido que algo debo saber do tema en cuestión, que unha cousa son as novelas e contos, e outra ben distinta é a realidade do día a día...que ó fin e ó cabo eu vivo do meu traballo no campo...non de contos de lareira...nin de escapadas furtivas máis propias da adolescencia que dun home da miña idade e condición social, que aínda que non teño, queda máis de libro...

E preguntaranse vostedes...como me metín en semellante tolemia...pois non foi por motu propio, que ó mellor se me propuxeran algo semellante, igual non dicía que non, pero como non puiden elixir, pois agora quéixome con toda a razón do mundo...se é que hai algunha, que xa o empezo a dubidar...que un vólvese moi escéptico con estas experimentacións sobrenaturais...

Todo escomenzou nunha noite de San Xoán...contaba eu por aquel entonces con vinte anos, un primaveras en toda regra...cunha cara de parvo que tiraba para tras, a quen se lle contase que levaba un lobo dentro...estaría mexando coa risa un ano enteiro e parte do outro...e claro con esa cara, non catara hembra nen cousa parecida...e xa se sabe, a esa idade un anda todo o día cunha obsesión que non é normal...calquera cousa onde clava a vista, mira o que non hai...que dúas pedras redondiñas, que unhas nubes xoguetonas, que unhas follas de plataneiro...bueno xa me entenden...a natureza que sabe como encandilar a un home con certa disposición a ser encandilado...

Pois como ía dicindo, a noite de San Xoán, despois da lumeirada, co corpo quente de queimada e viño tinto...de volta para a casa, atopei coa filla de Florencio, que nun alarde de orixinalidade ...puxéronlle Flora, aínda que si de algunha fror se tratase...sería un cardo borriquero, pois era máis ben pouco agraciada...eu que non sabía moi ben como ía o conto, deixeime levar polas mans expertas da moza...que xa non era tan moza, pois debía de andar polos trinta anos, camiño de vestir santos...pero non por beatitude vocacional...como puiden ben comprobar nas miñas propias carnes...nunca mellor dito...

O certo é que cando me din conta...estaba no medio do millo, cos pantalóns polos xionllos...e movendo as caderas, presa dun frenesí acumulado do que non era conscente...varias veces repetín a maniobra...pois a verdade ben que che me gostaba...Así acabei extenuado...empapado en suor...da cabeza ós pés...polo que a devandita usufructuaria das miñas atencións aquela noite, e como premio ó traballo ben feito...deixoume unha vella pel de lobo...que foi buscar ó alpendre...para que non enfriase...pois nos seus ollos puiden adiviñar que se esperaba moito de min nun futuro non moi lonxano, polo menos namentras non espabilase, que a moza non era parva, e xa outros antes ca min pasaran a proba de fogo...xa me entenden...

Esgotado, pero contento...endereitei o camiño da casa...cada vez que pensaba no acontecido pouco antes, a emoción percorría todo o meu corpo...unhas partes alegrábanse máis que outras...pero o conxunto era de total satisfacción...xa polos miolos pasábanse unha tras outra, centos de novas fantasías...pero ainda non levaba separado unha hora e xa a miña cabeza...enumeraba unha lista interminable de beneficiarias dos meus recén estreados encantos...que tempo habería de ir facendo descartes...e de repetir senón houbera outro remedio...

Nestas elucubración atopábame sumerxido, cando espertei de golpe, decatándome que non collera chaves...eran as catro da mañá...e agora qué? Nun alarde de inxenio ou iso me pareceu a min...probei coa porta do cortello pequeno, onde Matías...o noso porco, durmía a perna solta...sabe Deus...en que lonxanos mundos de tercerilla e landras...pois nen o ruido ó forzar a porta, nen a posterior fuciñada contra o cunco de pedra, sacaron a Matías dos oníricos mundos de fartura...Alí pasei toda a noite...cuberto pola maldita pel de lobo, para non pasar fríos innecesarios, que máis valera coller unha pulmonía...de saber o que logo acontecería coa miña vida...E así convertinme en lobishome...por casualidade e causalidade, coma quen non quere a cousa...eu que sempre fun de carácter frouxo...un sin sangue...quen o ía a pensar...

E así me atopo, de queixa en queixa, resignado a miña sorte...sen poderllo contar a ninguén, non vaia a selo demo que vaiamos de Guatemala a Guatepeor...que xa me teñen por raro...sen saber do conto a metade...Agora xa non espero miragre algún...o único que espero, cando toca...é en calzóns...pois sempre tiven un grande sentido do pudor, que un podera ser o que se queira, pero as "vergoñas" deixanse para outro tipo de intimidades máis satisfactorias...tamén o fago por aforrar, que non hai roupa que chegue nin presuposto que aguante, nin fondo de armario (do que por outra banda carecía, carezo e carecerei...) coa capacidade suficiente para aguantar tanta fase luar...que o ano, nunca está contento...e veña a cambiar de lúa...agora esta...agora estoutra...e así todo o tempo...mes tras mes, ano tras ano, lustro tras lustro...que si enche e devala mares, que non fará con catro trapos mal cosidos e desgastados dos que eu podía dispoñer...catro cando non eran tres...

Foi isto, que tamén tiven que adicar horas de patacas e cebolas ó latrocinio...máis propio de mulleres (polo menos nesta categoría ) que de varóns (sen título nobiliario por suposto), paseándome ás agachadas por tódolos tendais da comarca...cun saco na cabeza...con tres improvisados buracos, dous para poder mirar algo...o que non sempre daba resultado,e un para mal repirar, sobor de todo cando máis dunha vez tiven que sair por pernas, con algún que outro vareazo adornándome o lombo...eu que sempre fun máis de estar cómodamente deitado que de atléticos pasatempos...que nin a pelota xogaba, por non cansarme...e agora véxome nestes traxemanexes...si é que canto mailo penso...máis gañas teño de que me enchan de prata as nobres aurículas e ventrículas que regan desa lunática sangue este corpo canso...que nen sequera me pertence...

Anonimacrónico

Extra!! Extra!! Cea ClanDestina!!!

Estribintes do mundo...Próximamente porémola data da xuntanza!!!

AMOR

Entre o rebumbio de xente,mofas,ecos e sombras... perforas a miña dura coraza zumbante e zorengante luz turquesa...

Entre sombras roubasme, apropiaste do meu agazapado corazonciño, abres coma un peto o meu peito e trabasme no mais profundo do meu tinguido ser, o cal so pode ferir a idea de que te alonxes, de que te afastes máis lonxe de onde eu te poda apertar.

Pouco a pouco o teu cor e textura fundense cua miña pel nun baile etereo de bagoas de suor frio froito do noso belo exercicio de aurea sensualiade.

Quizáis e porque son un novato... ¿pero que lle pasa o meu estomago? que bichos revolotean ahi dentro??

É posible que esta noite me consumas e ensumas pero quizáis xa este perdido, asi que pasame esa fría copa e continuemos xirando...

Señoras e señores son unha broma de min mesmo unha pelele enchoupado de whiskey, una version macabra dunha tórrida noite de verán que me absorve e translada lonxe dunha realidade tardía da que so podo comprender... que eu so quero que continues preto de min.

PURPLE OCTOPUS

Sento-logo-Existo

Hai dúas cousas que o home non pode ocultar : que está borracho e que está namorado .

( Antifanes , comediógrafo grego ).

...e por fín alí estaba ela , alí sentada , soia naquela vella biblioteca de Montparnasse . A luz lene e dourada do flexo iluminaba a marxe oeste do seu rostro....e decidínme camiñar cara ela....os meus lentos pasos cruxían nas antigas taboas de madeira do piso .....os meus tacóns xogábanme esta vez unha mala pasada ......e o meu organismo entrou en estado de ebullición, meu frívolo hipotálamo enviou unha mensaxe concisa ás miñas revoltosas glándulas suprarrenais que secretaron ás temidas adrenalinas e as aínda peores noradrenalinas.....nese preciso intre notei como a miña presión arterial sistolítica subía ata límites insospeitados por min até agora......e de paso liberei inconscientemente azúcares e grasas suficientes para confitar un pastel de mazá ou de Pomme...... O meu sistema nervioso estaba sometido a un ataque extrano e brutal ..... unha treboada química azotaba tódolos meus folículos pilosos , a veixiga , os xenitais e aínda máis , deixou moi mermada o meu outrora preciso músculo intestinal.......todo sucedía a velocidade de vértixe....¡ constricción¡ , ¡ dilatación ¡ , ¡ secrección ¡..... e pouco a pouco entrei no reino do... Sento-logo-Existo...... o territorio onde a razón é un intruso .


Antifanes de Búrbida.

A memoria dos amantes

A escuridade asolagabao todo arredor de sí...María aínda tiña os osos conxiados...pasara toda a noite mirando as estrelas...na percura de que un fugaz desexo imposible se instalase na súa vida...

Aínda podía sentir a suavidade das mans de Emilio...debuxando caprichos de xeométrica tenrura ó longo da delicadeza da súa pel...que logo fixaba cos beizos como si de unha liturxia necesaria se tratase...Esa máxica felicidade durou pouco na vida de Emilio e María...ou esa era a sensación que percorría a memoria dunha María que se alimentaba só de lembranzas...instalada na máis absoluta quietude física e mental...

María era unha moza soñadora...unha tarde de distraida frescura...atopouse frente a frente con Emilio...nunha especie de big-bang premonitorio, ámbolos dous esnafráronse nun meteórico encontro de libros ciscados, desculpas e mudo recoñecemento...Pasaron varios meses de miradas furtivas e esquivos despistes...ata que Emilio nun titánico esforzo imposto...decidiu que as súas vidas se reunisen arredor dunha taza de café (pois María optou por tomar unha singular combinación de herbas tranquilizantes...melisa, tila, herbaluisa, valeriana...como si unha especial poción narcótica necesitase para manterse en pé o maior tempo posible...).

A partires de ese día de ese día pasaron a ser dúas ánimas xemelgas...inseparables...un era o alimento que o outro necesitaba para subsistir e viceversa...vivían o un para o outro...tanto se necesitaban como podían precindir do resto do xénero humano...a vida xiraba entorno a eles mesmos...e eles entorno á vida...

Ó longo de dous anos a felicidade inundounos por completo...os días sucedíanse entre bicos, abrazos e esperas...as noites amábanse como se fose o derradeiro día que pasasen sobor a faz da terra...somentes o medo instalábase de cando en vez no corazón de María...un velo de tristura amarga e lonxana cubría a súa faciana...entón Emilio envolvíaa no calor dun abrazo que duraba o que dura a chegada do mencer...e nesa calor María atopaba o bálsamo que alonxaba aquela tremenda desazón, que cada vez máis a miudo...ía medrando na ánima de María...

Unha tarde pechada de inverno...na que o ceu choraba sen ter acougo...unha chamada entrou sen aviso no apartamento compartido...era o seu derradeiro ano de universidade...cando unha María descalza percorreu sen tino as rúas molladas de tristura...ata que na entrada do Hospital Xeral viron asombrados aquela desfeita de humidade e dor...que presurosos dispuxéronse a cubrir de mantas e pastillas...aquela rapaza atopábase demasiado lonxe para podela axudar...

María Vilas, foi atendida dunha forte crise nerviosa no departamento de urxencias do devandito hospital...atada e sedada en exceso, permaneceu tres días en vixiancia..."Emilio" e "non" foron as únicas e mil repetidas verbas que sairon daquel ser triste e lonxano, que perdeu a razón un 20 de Novembro a entrada da porta nº3 de urxencias do Hospital Xeral...Días máis tarde, foi ingresada na unidade para enfermos mentales de Conxo...sometida a diversos tratamentos...que nunca deron nin darán fruto...pois María xa non pertence a este mundo...

Dúas horas antes...pola mesma porta...un cadáver e un ramo de frores...debuxaban as invisibles liñas a percorrer...Entre ambos, un cambio de gardas e cansancios...Ninguén foi quen de relacioar ditos acontecementos...que permanecerán agochados de por vida na soedade lavada da habitación dun hospital psiquiátrico...

Emilio Soutelo ingresou cadáver no Hospital Xeral de Compostela o 20 de Novembro de 1986...a súa motocicleta petou frontalmente cun camión de reparto de Correos...no informe da policía local...nas derradeiras liñas, logo das especulacións policiais sobor da causa do sinistro...como si unha estrofa roubada dalgún poema se colara sen permiso entre doceas de datos técnicos e teorías do máis diverso e variado tipo, aparecía aquela singular referencia a un ramo de fermosas frores, que o motociclista portaba na súa man esquerda, e ó que permaneceu amarrado, cunha obstinación que foi máis alá da vida...ata que un profesional e aséptico doutor...consegeu arrincarllo, despois de non poucos e continuados esforzos e coa inestimable axuda dos medios técnicos que o hospital puxo o seu alcance...o seu derradeiro lazo con María...

Nunha beirarrúa calquera de Santiago...coa noite ainda pegada ós pés, movida pola enerxía fruorescente do traxe amarelo limón, Xenerosa marcaba os pasos do seu particular baile, namentras tatareaba polo baixo algún tema de moda...nestas estaba coa escoba e o recolledor a pleno rendemento, cando a curiosidade,( que non poucos gatos ten matado), por unha banda e o tedio, (que outros tanto ten engordado), da tarefa repetida a diario durante longos anos por outra...fixoa reparar nunha coqueta nota...de destintadas humidades...nela un nome de muller...María, e garabateado coa axilidade dunha man destra...un pequeno poema de amor...cada verba era un cativo tesouro...de beleza aprendida, a emoción deslizábase por cada liña, medrando conforme medraba o poema...era como si a inmensidade do universo estivera agochada naquelas poucas liñas que cabían na palma dunha man...todo isto fixo tremer o corpo desacougado de Xenerosa...que entre lágrimas...leu e releu a nota incontables veces...ata o punto de descuidar o progreso dos seus quefaceres laborais...incorporando a presa...como novidade nun recorrido repetido e calculado ata a saciedade...

Logo, xa na intimidade da casa...coas rúas a medio barrer...mañán sería outro día...gardou aquel pequeno regalo sen remite...entre os aneis, pulseiras, colares e pendentes, como unha xoia máis de incalculable valor...Foi a derradeira homenaxe a memoria dos amantes...

Anonimacrónico

Ti, eu, nos os dous

Chego á casa e sinto ledicia por verte, sei que xa son moitos os anos, moita memoria engrandecida de pequenas grandes ocasións...chego a casa e ti es parte dela, de min, da miña historia...ti ,eu, nos os dous, nunha dialéctica agora triádica que xa é imposible pechar...


...un bico amor.

Vigilius Haufniensis

O día de hoxe sí que é unha historia para non durmir ¡

.... Y Yaveh envió a aquel país de mentes brumosas un nuevo profeta de mirada severa , y los seres rojos y los impíos desalojaron aquel santo rincón dejando tras de si un rastro de azufre que se borrará con los años. Y la casa de nuestro señor volvió a ser azul....

( Exegis XIII. Los que no perdonan. )