O Río Camaleón

Non , non …. creín que xa o tiña olvidado , creín que a miña autoimposta barreira mental e o tratamento do doutor Akerman serían dabondo para olvidar….vintetres anos tomando píldoras para distraer a mente daquela obsesión….porqué carallo me ocorrería a min ….pero estou farto…farto de levar esta pesada carga nas costas…e vou tirar da manta…a fama de tolo xa a teño , así que…que máis me da……vou contarlles o máis terrorífico segredo desta merda de vila nosa que se chama Redondela .

No ano 1915 o meu bisavó Alvaro Morgado Dacuña deixou atrás as cabras na parroquia de Reboreda e embarcouse nun vapor cara a Cuba coma tantos outros veciños da vila.

Segundo me contou meu pai , Alvaro non tiña ninguén alá para botarlle unha man , polo que escomenzou a súa aventura traballando nunha prantación de caña de azucre alá na parte de Cienfuegos. Alí traballou igual que os negros que viñan de Senegal , suou sangue polas mans , sufriu mordidas de serpes e tamén recibiu o latigazo do patrón….e nel…nel foi crecendo o odio .

Nas calurosas e húmidas noites de Cienfuegos os negros reuníanse despois da laboura para falar e cantar…Alvaro non se relacionaba con eles dábanlle noxo e quedabase no porche do barracón bebendo augardente e afiando paus coa súa navalla….pero unha noite decatouse de que un dos negros facia mofa del….El levantou un ollo pero seguiu afiando o pau , maquinando o uso que ía facer del….levantouse e desapareceu….A hora de durmir aquel negro levantouse e foi botar unha mexada na ciénaga que arrodeaba a prantación …e alí se atopaba a figura de Alvaro na escuridade esperando polo africano co pau afiado na man tras del e …cando o escravo se deu a volta cravoullo na gorxa nove veces ata matalo , despois maldicindo os santos afundiuno no pantano.

Pero non estaba só …alí sentada na fétida ciénaga estaba a vella tola bruxa yoruba dos negros.

Parece ser que a vella bruxa advirtiu a maldade no negro corazón do bisavó e iniciouno no culto prohibido da Regra de Ocho , iniciouno no culto do mal , ensinoulle a adorar e contactar cos entes máis sanguinarios e demoníacos coñecidos polos Yorubas.

O cabo duns anos o bisavó voltou rico coma un indiano á vila , e construíu a mellor casa de Redondela a beira do río Alvedosa . Non era moi sociable nin amante de festas ou tabernas pero chegou casar coa miña bisavoa que morreu dunhas febres logo de parir ó meu avó Edelmiro , que era igual de reservado que o seu pai.

Na vila dicían que debían ter boas facendas en Cuba pois na vila non se lles coñecía oficio nin negocio. Pai e fillo parecían dous bechos encerrados nunha gaiola de ouro.

E chegou a guerra no 36 , e a represión chegou a vila , había moito medo e delacións e tamén desaparecidos e coma non , fusilamentos ….a mañán do 25 de decembro de 1937 o alvedosa apareceu tinguido dun leve tono vermello . Dicíase que houbera fusilamentos no Salgueiral pero ninguén escoitou un tiro.

Os tempo pasou coma o río que é ..e Alvaro Morgado Dacuña morreu . Edelmiro non recibiu luto na casa , pero casou unha semana despois coa miña avoa Rosario que morreu igual que a miña bisavoa dunhas estranas febres logo de parir o meu pai , Don Hermógenes.

Diciamos que os tempos cambiaran e Redondela tamén , inaugurouse a fábrica textil de Regojo e todo era alegría na vila e o noso río chamábanlle o camaleón porque cada día viña dunha cor , pero predominaba o vermello….. O meu pai , ese cabrón do demo , traballou alí como xefe de producción….el facía os tintes na nosa casa…o moi fillo de puta…¡

O vermello , esa cor , esa maldita cor….ese fluído sanguento que escorregaba día tras día dos enferruxados caños do desagüe do sótano prohibido da casa e ía desembocar no río tal cal afluente e arteria de terror….

¿Porqué? Porqué baixaría eu ….Maldigo a miña mala sangue e a miña estupida curiosidade¡¡

O sótano ou o inferno , que máis da…..armarios de madeira de manglar de onde penduraban corpos humanos baleiros en perchas tal cruentos vestidos , un templo osos e calaveiras que semellaba adorar un craneo putrefacto dunha vella negra de dentes afiados con coroa de espiñas , velas roxas e negras , unha pía bautismal chea de sangue e pelos , unha mesa de quirófano con instrumentos de disección , cubetas de alumino onde o demo do vello creaba novos tintes coa alquimia do mal….. chegando a acadar a cor azul das camisas coas vísceras das vítimas ……

Pero notaba que non estaba só , alí tras daquela negra portiña baixa con imposibles garabatos e un corazón disecado a modo de pomo había vida.......escoitaba unha respiración …afinei o oído e logrei discernir non unha senón tres vidas , duas respiracións lentas e xadeantes as primeiras , e máis entrecortada a terceira coma se respirase co estómago….sufrindo.

O pánico apoderouse de min , supuxen …claro que supuxen que eran dúas vítimas máis na espera da morte final…Abrín a porta do averno ….

Estraláronme as vertebras da caluga……na escuridade daquel nicho dous camastros de palla e follas de palmeira , dous centenarios corpos enrugados conectados as veas de Fonso da Canteira , meu amigo da infacia que nunca mais se soubera del , o pobre e inerte Fonso amarrado a unha cadeira de tortura dáballes a vida a…. a aqueles seres que respirando e mirandome con aqueles demoniacos e ameazantes ollos roxos , me sinalaban co dedo índice , como chamando pola súa mesma sangue…...pois querido alcalde , nesa casa todavía moran o meu bisavó Alvaro Morgado Dacuña e o seu fillo Edelmiro.