A cada porco lle chega o seu San Martiño

Era un cheiro coñecido, quente, primeiro doce e logo forte e duro, igual que cando abren un porco. Un porco, iso é o que era. Que sensación de paz percorreu o meu corpo, ali sentada con todo o peso dos seus brazos nas miñas pernas.

Pasou un rato no que, entre o cansancio e o frio da bodega, quedei coa mente en branco. E agora que?. Que vou facer con éste?... Aceleróuseme o corazón, as mans comezaron a suar e as consecuencias do que fixera pasaron unha tras outra como un tren de cercanias pola miña mente, despacio pero pesadas, cada unha ía empurrandome mais e mais cara o precipicio (a muller, os fillos, o traballo, a cárcere!...).

Tranquila..., isto pódelle pasar a calqueira..., era insoportable..., non sei como aguantei tanto... Mentras dicia isto para non volverme tola, vin o gancho dos xamóns alí colgado, abaneando dun lado ó outro. A arandela e a corda foron os que remataron de completar a idea.

Ateille a corda polos pes e metina pola arandela que estaba colgada no teito. Pensei que eu soa non daria feito; subir aquel corpo non era ningunha broma, debía pesar uns 70 kilos, pero entre os nervos e a loucura transitoria ainda non sei hoxe como o conseguín. Alí estaba, sangrando e deixando un charco na terra. Collín unha tina e púxena debaixo. Valeirei dúas mediadas.

Collín o coitelo e abrinno en canal. Acordábame de como se facía xa que na miña casa sempre houbo matanza, ata que entramos na modernidade e na unión europea, esa que acaba cos chourizos da casa para despois levarnos os “burriquíns”. Bueno..., mais mal que ben abrino en canal. Axudeime da machada; xa sabedes que o esternón e a pelve son ben duros de romper. Puxen varias canas dun lado ó outro para manter o corpo aberto e alí quedou. Tiña que ir á compra.

Subín á planta darriba. Na casa da miña aboa xa non había nin bombona. Ducheime rápido e puxen a roupa de traballar que tiña alí para cando ia a finca. Baixei a Redondela, ó agro que está no Campo das Redes, e merquei dous sacos de sal. Axudáronme a subilos ó coche e cando cheguei a casa, cubo a cubo enchín a artesa. Baixei á bodega, deixei caer o corpo no banco e coa machada fixen trozos pequenos, costela, raxo,... e o resto para chourizos. Xa era noite, pero ainda quedaba moito traballo, así que metín os trozos na sal e a carne picada na neveira e fun o meu pisiño de solteira a durmir.

Domingo pola mañá: todas as vellas á misa das oito e eu a seguir co meu traballo. Lavei ben as tripas coa axuda dun vinvio e enchinas coa carne adobada, freguei ben as carnes dentro da artesa e encendín o lume coas ramas de loureiro para poñer os chourizos. Só quedaban os osos e aquela cabeza despeluxada. Na bañeira botei acido e a remollo con todo.

Toda a semana botando loureiro e leña ó lume e repartindo trozos polas casas dos amigos.

-Hola, traiovos un trozo de porco. Hai que repartir, “manos que no dais, ¿que esperais?-

-Pero ti... compras un porco para repartir? Estás tola?. Canto che custou?-

-Pois mais do que cres, eu diría que me timaron-

Logo dunha semana xa tiña todo repartido e os osos desfeitos. Xa non quedaba nada mais que descansar.

Todos vos preguntaredes: por que o fixen? . E por que non?. A todolos porcos lles chega o seu San Martiño e o moi porco non sabía mal despois de todo...

La malvada...