El Naufrago

"Abre tus ojos verdes, Marta, que quiero oír el mar"

José Hierro.


Huésped en mares encendidos, en mares ebrios de ternura cuyo oleaje sobre las rocas oscuras se hace caricia, saliva luminosa, cincel de agua; mar de cabellos dorados por el sol de las letras, por la brisa que sopla desde los pliegues del mediodía.

En el naufragio residía mi latido; caer en sus aguas por entre los restos resquebrajados de la soledad y la ausencia; caer en sus aguas y ser carne en la concavidad blanca de su desnudez, aliento en su espuma mullida, voz en la claridad fértil de su garganta.

Huésped en mares encendidos, en mares nacidos de una pupila que desprendió una sola gota de luz que anhelaba deslizarse eterna por mi alma. A la dueña de esa pupila dedico estas palabras.

Rosebud

Empieza ya el amor?

Rompendo unha lanza e recordando ós ClanDestinos o caracter curto dos relatos curtos, aquí deixo a miña.........

CARTA DE AMOR

1º: Entrantes: Estás entrando na miña vida coma unha brisa fresca que me abre o apetito. Debezo por comerme a vida ó teu lado.

2º: O gran Prato: Tantos momentos xuntos, xa somos coma un bo guiso cunha salsa feita de momentos cocidos con cariño, lentamente.

3º: Postre: Qué doce...de tanto comer estou mais gorda. Xa somos Tres. Bo apetito.

Para Ja y Pi, para Ana y Rá ;-)

Anabel Lee (y Bruce, tamén)

As pantasmas están de moda

Sempre pensei que as pantasmas cubríanse cunha sábena branca e que levaban unha bola de reo apretada no pé, coma alma en pena delincuente e calurosa…Que andaban a ras do chan, sen tocar cos pes invisibles as madeiras crujientes do piso. Esa era a miña ideas das pantasmas ata un día en que coñecín unha de verdade, fora dos libros e das películas.

Luis non levaba unha sábena branca, porque era Xaneiro e as pantasmas tamén pasan frío. Iba vestido cunha casaca dun azul desvaído e un sombreiro de ala ancha, cunha pluma enguedellada nos cabelos,…as súas botas marróns, altas e sobadas, tocaban perfectamente o chan, e facían ruido de coiro crujiente e tacóns destrozados polo pulular a través dos tempos,..

Eu estaba sentada na galería da casa dos meus pais, sentido o sol na miña cara, nun luminoso día de inverno (os que mais me gustan), tranquilamente, escoltando a Paul Mcartney, tumbada no sofá, coas mans cruzadas por riba do meu peito, disposta a abandoar momentáneamente este mundo, e percorrer xunto a Morfeo o maravilloso mundo do sono das tardes.

Entón, escoitei.

- Nunca vaias á moda,…nunca vaias á moda,… (Curiosa frase terrorífica de Pantasma…, penséi tempo despois. Abrín un ollo medio adormecida preguntándome quén se metera na galería sen Eu escoitar nada..) Pensa ben o que levas posto,….-dicía mentres me sinalaba co brazo erguido por debaixo dos seus hombros-…pénsao ben… Nunca vaias á moda..pénsao ben,…esta pode ser a túa última vestimenta por séculos e séculos.

Síntoo, pero non puiden parar de rir. A primeira vez que vin unha Pantasma non puiden parar de rir. A quen se lle conte….

Luis quedou un pouco abraiado pola miña reacción, supoño que esperaría que saise correndo ou que gritara ou, qué sei eu,… ¡tampouco coñezo tanto ás pantasmas!

Luis quedara a medio camiño atravesando a parede,…tiña medio corpo aínda na cociña e somentes unha perna apoiada no chan da galería. Co brazo estirado canda min, sinalándome,…Estirou as cellas asombrado pola miña reacción, serio, paralizado, con medio corpo na cociña e medio corpo na galería. Entón quedou en silencio. Eu tamén (aínda que os meus beizos non podían deixar de sorrir).

Os seus ollos quedaron fixamente anclados nos meus. Entón buceei nas súas pupilas de pantasma, hieráticas, frías coma a morte, e grabei na miña retina o primeiro xesto de pantasma. Luis, na súa mirada penetrante de espíritu en pena, acababa de me chiscar un ollo.

Foi entón cando me decatei de que os seus beizos debuxaban un breve sorriso, somentes por entre a comisura dereita. Entre o guiño e o esbozo de sorriso, sentinme permitida para poder seguir rindo e falar con él:

- Pero, ¿qué dis? ¿Que non vaia a moda?
- … -non deixaba de sorrir, pero o seu corpo xa ía pasando completamente á galería.
- A verdade, vaia merda de consello de pantasma, agreguei.

Nunca imaxinei que me sentiría tan tranquila na miña primeira conversa cunha pantasma, a verdade.

- Je, je,…añadiu Luis. Pero é a verdade. Eu morrín no 1679. Era un dos homes mais elegantes da vila. Realmente, vivía para a moda, para as teas, os bordados, encaixes, lonas de cores,… Aforraba os diezmos que podía para traer teas de Holanda, tiña un xastre traballando caseque para min,…era feliz amosando ós demais as miñas novas adquisicións os días de feria,…feliz, feliz de verdade sentindome á moda. E xa ves,…levo 330 anos vestindo á marxe da moda,..Eu,..con todo o que fun,…

Luis estaba triste, coa mirada perdida no infinito pantasmal, deixando constancia do seu erro vital. Deume pena, a verdade. Ninguén se merece vivir aillado o resto da súa morte.

- Bueno, peor cousa levarán os modernos que abandoaron este mundo nos anos ’80…Hombreras, permanentes, tules, calentadores,…Ademais, xa sabes que as modas sempre volven,…Agora non vas á moda, vas por diante da moda que está por vir. ¡Segues sendo do mais modernos do mundo!

Sentada na galería sorrín con complicidade e amizade a aquela pantasma. Nunca pensei que tería unha conversación así a miña primeira vez cunha pantasma. Pero as cousas nunca son exactamente coma unha as imaxina, sobre todo en canto ás novas amizades.

Anabel Lee

"O SEGREDO DE TOMÁS SALGUEIRO"

Esta noite voltou a soñar...e o soño era él...





O suor baña por completo o corpo aínda non esperto de todo...eran as seis e media da
mañá dun oscuro día de inverno, un deses días onde parece que nada bo pode acontecer...o vento asubiaba nos recunchos, era coma unha especie de advertencia, como si él... soubese algo que nos non chegábamos sequera a sospeitar...
Abaixo o gando, tamén parecía intranquilo, os muxidos ascendían polo hoco da lareira, chegando, como si de unha nova tecnoloxía se tratase, ata a habitación...
Con estas premisas era lóxico que o corpo do siño Tomás, non desexase outra cousa que permanecer no calor reconfortante da cama marital, unha cama de follepos de millo que xa coñecera tempos mellores, cando a vida era un compartir continuo de experiencias, cando o amor arrincaba os “aies” propios da xuventude, que non coñece nin quere coñecer medida...

Agora, atopábase só...os fillos emigraran, cruzaron o océano...xa facía varios meses que non sabía nada de ningún dos dous...se súa nai vivira...seguro que non sería capaz de pegar ollo...Lembrou aquela tarde de verán, cando o sol escomenzaba a súa curva descendente, anunciando a chegada da noite, e os nenos Tomasiño e Xan tardaban máis do que unha nai ten a ben esperar...Tivo que collelo camiño tralos matos da coutada, e dando un rodeo ó “penedo de lobo”, foi entrando ós poucos, entre carballos centenarios e castiñeiros de indias...na búsqueda obrigada dos meniños...era o camiño máis curto que evitaba “o penedo”...para poder chegar ás chans...onde sabía que os nenos soían xogar, namentras o gando pastaba tranquilamente ós verdes, que alí duraban todo o ano, pois era sitio onde a auga manaba por tódolos recunchos, sen agotamento...coma un regalo co que a terra regaba os camiños e henchía as fontes e pozas para alimentar cada centímetro da ladeira do monte...

Cando chegou xa non quedaba nada, nin de nenos nin de gando...seguramente colleran o camiño das coutadas...que a pesares de ser máis longo...tiña a avantaxe dos regos de auga , onde as carreiras de paus e cunchas de noz, facían a volta moito máis divertida...e o gando podía ir picoteando arrente os muros deliciosos bocados de herbas tenras, e de cando en vez, ráscalo lombo contra as laxes quentes de sol, o que parecía ser un grande pracer para a Pinta e a Morena...dúas campionas leiteiras de orixe frisón...que eran o tesouro máis preciado da familia, e unha fonte incalculable de ingresos e calorías...nun tempo onde escaseaba o diñeiro e abundaba a fame...
Namentres os nenos, axenos a toda preocupación de tempo e pais...entretidos en xogos inocentes que só interrumpían, cando as dúas marquesas quedaban demasiado rezagadas, por atoparse disfrutando sem medida algunha dos mencioados praceres caniculares...desa pequena liberdade vixiada por dous cativos alegres, que as trataban coas cortesías propias da súa realeza productiva...empuxándoas cariñosamente cando as distancias que os separaban superaban os criterios da prudencia, que os cativos tiñan ben aprendida...e que reforzaba o cariño con que nenos e bestas se entendían...
sen necesidade de ningún outro método de forzada convicción...

Tomás pai...vendo dende o alto dun pequeno outeiro que os rapaces xa se recolleran...
para gañar o tempo que perdera polo camiño, dándolle gusto o rapaz que tamén él levaba dentro, cos fuciños tingados de mourado, decidiu de pronto, sen saber por qué
...cruzar polo “penedo do lobo”, seguindo o antigo camiño que facía xa moitos anos, levaba, através dunha encurcillada múltiple, o ceminterio vello...xa pechado moito antes de que él nacera...pero do que se contaban moitas historias, historias o pé das lareiras, nos escuros días de inverno, historias de feitos que ninguén vira...pero que todo o mundo coñecía...polo que case tódolos paisanos evitaban esta ruta...de día e sobre de todo nas noites, onde o medo medraba conforme a luz menguaba...
Así armado dun valor que non tiña...Tomás lanzouse a caída da tarde, por onde poucos o facían de día, e ninguén de noite...

Antes de nada, sacou do peto da camisa, un paquete de Celtas cortos, con tranquilidade arrimouno os beizos, e cun movemento moitas veces ensaiado...un par de toques...e o pitillo estaba na boca do beneficiario fumador...de seguido meteu a man no peto do pantalón de tergal gris...e colleu unha pequena caixa de mistos coa figura dun coello, como se dun xogo de prestidixitación se tratara...logo prendeu o pitillo, aspirou unha profunda bocanada, como para facer acopio de folgos, e iniciou a travesía...

O primeiro treito... ía tranquilo, tirando do cigarro, asemellaba unha luciérnaga cruzando o monte coa súa luz de laranxa fruorescencia...conforme a escuridade ía gañando terreo, e as sombras das árbores ían alongándose,formabánse figuras caprichosas que parecían saltar hacia o camiño, ameazantes..entón o medo amarrouse os pantalóns de Tomás...que axilizou os seus pasos..
De cando en vez asubiaba, recurso
moi efectivo cando o medo non se pode ver, e a escuridade agocha todo o que está máis aló do noso nariz...Chegado o primeiro dos cruces, a noite seguía avanzando, envolvendo o todo de sombras, un lixeiro vento arremuiñábase no cruce, formando unha especie de coro doente, máis propio do outro mundo que deste...

Nestas circunstancias chegou Tomás o cruceiro de pedra que coroa toda encrucillada para tranquilidade de andantes perdidos e, como non dun Tomás que xa non tragaba con moito xeito...
Aínda que non era relixioso, un pouco por medo, un pouco por superstición, non vaia a selo demo, fixo o sinal da cruz, e aínda que tivo as ganas e a motivación da que sempre carecera...quixo rezar algo...pero non sabía ningunha, as poucas veces que ía a misa obrigado...era dos que movía a boca, sen que ningunha verba saíra máis alá dos seus beizos, namentres co rabillo do ollo vixiaba nerviosamente o resto dos ferigreses, por si algún puxera nome a súa impía farsa...
moito lle pesaba nestes momentos...polo menos unha curtiña, que mal non lle había
de facer...e sempre o podía quitar dun que outro apreto...

Seguidamente torceu a esquerda...pois lembraba que despois de cada conto que mencionaba a este tortuoso itinerario...marcado na súa memoria por un medo que o facía dormir tapado ata as orellas e...pola reiterada repetición do seu avó...”na encrucillada
coma na mili...esquerda, dereita, esquerda...

Un “chasquido”, como de rama rota, volveu a meterlle o medo no corpo, e como si lle prenderan lume no cu...saiu a carreira, tropezou cunha raíz que cruzaba dun lado a outro...e bateu co cu no chan, o que pareceu servirlle para aliviar a queimazón, que intres antes o susto lle achegara as posadeiras...Durante o tempo que estivo no chan, permaneceu inmóvil, agudizou o oído, todo estaba en silencio...fixo acopio de folgos, esta vez sen pitillo, e lentamente erguéuse, sacudiu a terra das roupas, que aínda que non miraba sabía que estaba alí...

Así entre unhas e outras foi avanzando ata a segunda encrucillada, estaba cagado de medo, para non mirar, como si de repente unha tortícolis lle retorcese o pescozo, xirou a cabeza hacia a dereita...tan só vislumbrou apenas un esbozo do antigo cemiterio, situado a esquerda, silencioso, cheo de sombras que multiplicaban as cruces a luz da lúa, que se filtraba por un pequeño claro...coroando as tumbas abandoadas polo tempo, cobertas de humidades e liquens, que lle daban un aspecto ameazante moi a ter en conta...como si de un salto devorase a todo aquel que tivera a ben pasar pola súa beira.

Presinouse tres ou catro veces seguidas, e sen atreverse a mirar atrás, xirou esta vez a dereita....lembra...lembra...”esquerda...dereita...esquerda”
...coma na mili, coma dicía o avó...por algo sería...el sabía destas cousas...coñecía ben o asunto...

Nestas e noutras cavilación parecidas ía avanzando a trompicóns...cada ruido, cada sombra...parecían agochar un funesto propósito...dábanlle de comer a un medo que parecía ser un saco sen fondo, pero tamén e xusto dicir...exerceran como cura de inmediatez absoluta a tortícolis que pouco facía, paralizara o pescozo do Tomás...pois agora a cada paso, movía a cabeza a un lado e outro, como si algún extrano ente de ultratumba ou similares moradas o estivese abofeteando...ou repentinamente trocara a rixidez da tortícolis polo movemento frenético dun craneal baile de San Vito...

Nesas estabamos cando chegou o outro claro...outra vez a luz da lúa xogaba a dúas bandas...por un lado poñía un pouco de luz entre tanta sombra...o que en principio tiña un breve efecto relaxante, e por outra insuflaba de vida unhas sombras, que medraban e medraban...ata paralizarlle o sentido a calquera...sendo o remedio peor que a enfermidade...

Cántas veces se deu o título honorífico, gañado a pulso, de parvo entre os parvos...cántas veces se arrepentía...tantas coma levaba persinándose...que non eran poucas...para ser máis claros non se persinara tantas veces, nin por asomo, nos seus vintacatro anos de misas obrigadas, bodas, bautizos, comunións, enterros...e todo tipo de rituais non paganos que percorrera ó longo de todos estes anos...Así coma na escola a letra con sangue parecía entrar...tamén a fe con medo asimilábase moito mellor, como de corrido...podendo prescindir de parábolas e bareazos...

Cando se decatou...estaba, sen que lle dera tempo nin a tortícolis nin a outras doenzas de efectivo disimulo, enfrente do coñecido coma, “penedo do lobo”...A súa cabeza voltaron as historias do pai de seu pai...historias de lobishomes...de homes do unto...pero sobor de todas...de ánimas en pena...que percorrían na noite os camiños que levaban, como os de Roma...a San Andrés de Teixido...que vai de morto o que non foi de vivo...Esta era a categoría de ánimas máis afable, pois tiñan un obxectivo en non soían reparar noutros viandantes cos que tropezaban...outra cousa distinta eran as ánimas errantes...co esas si era millor non atoparse...pois moitas e moi variadas eran as consecuencias...dende golpes e pallizas como escarmento (que case era o mellor que a un lle podía acontecer), ata pasar a engrosar as filas para non voltar endexamáis...ou perder a fala ou razoamento, que para o caso ben a ser como non voltar endexamáis...

Con todos estes medos ó lombo... pechou esta vez os ollos, para enganar non se sabe a quén...pechou os puños por si había liorta ou máis ben para asimilar mellor as labazadas que da eternidade podían xurdir...e paso a paso, coma quen mide un balado...foi avanzando...dirección esquerda seguindo os consellos do seu avó...non foron nin golpes, nin forzados alistamentos...
senón a ausencia...de calquera alteración da normalidade...

Isto houbo de tranquilizalo
e houbo de abrilos ollos...cada paso recuperaba a confianza...cando de súpeto...unha procesión de cirios alumearon o camiño...tan grande foi a impresión que o que antes parecía un home...agora era un boneco de xionllos no chan, chorando, pregando a deus...con verbas que non estaban en ningunha das oracións ata hoxe escritas...e así
...nun tempo que non se pode nin se poderá medir...as ánimas foron pasando en ceremonial penitencia, resplandecendo na noite...(coma unha longa serpe fruorescente)...non se detiveron...non repararon en criatura algunha...tan só rozaron coa súa estela o corpo encollido de Tomás Salgueiro...percorrendo a distancia ata San Andrés de Teixido...

A figura que chegou a casa máis se asemellaba a unha estatua de cera, que a un home con sangue nas venas...as atencións dos fillos e da muller non foron quenes de arrincarlle unha palabra...durante días permaneceu na cama...con febres altas e humidades continuas...unha e outra vez repetía, coma de un trauma de militares reminiscencias...esquerda...dereita...esquerda...esquerda...dereirta...esquerda...esas foron as únicas verbas que sairon da súa convalecencia...Pasadas dúas semáns...foi recuperando a cor, logo escomenzou a comer, confiando o seu retorno o poder balsámico e miragreiro das tazas de caldo...e a vida que pareceu escaparlle por un momento...voltou o corpo de Tomás...paseniñamente...pero o home que saiu aquela noite do monte...xa nunca voltaría a selo mesmo...

Días máis tarde tivo a súa primeira visión...o zapateiro da aldea levantábase da cama,
vestíase e percorría o camiño o camposanto para desaparecer engulido pola néboa...
o día a seguir as campanas anunciaban a morte de Xenaro... o zapateiro da aldea...

Estas visións nunca abandoaron a Tomás...ata a noite que miraron marchar a Lucía...a súa muller.

Anonimacrónico

Confesión de un bromista


“Borrarse. Sólo en la ausencia de todo signo se posa el dios.”

J. A. Valente.

"Escuchemos la confesión de un compañero de infierno"

Une Saison en Enfer de A. Rimbaud.

Esperé agazapado bajo la sombra púrpura de un verso. Fue en la luminosa infinitud de uno de ellos donde me fueron reveladas aquellas palabras: "Su parpadeo coincide con el sordo bostezo de un abismo”, seguidas de una fecha que marcaba con exactitud la próxima cita. Esperé pues, bajo la sombra púrpura de un verso.

Tragué “un formidable sorbo de veneno”. En el estómago un relámpago negro sacudió mis entrañas; el veneno ardía desde las cimas de mi respirar hasta el eco mortecino de cada latido; sus manos escurrían de mi raíz la luz con la violencia del metal. Y entonces no hubo silencio, ni vacío ni olvido; hubo transparencia, ingravidez y pureza, y mi voz tan cristalina como el agua que mana de las lunas. Todo estaba saliendo según lo esperado.

Una vez allí me serví de mi fantasmal clandestinidad: abría y cerraba los mundos ante su insondable pero atónita mirada; arrastraba ristras de pecados a lo largo de majestuosos pasillos – su sonido entrechocando ensordecía aquella quietud de seda azul; recorté en forma de llama las alas de sus acólitos imberbes; reproduje a miles la imagen de ciertas llaves y las hice llover copiosamente sobre los abismos más oscuros y remotos, sobre los olvidos más oscuros y remotos. Y así una travesura tras otra.

Al séptimo día cesé mi actividad fantasmal. Me entregué a la contemplación: la ternura hecha fruto caía madura a mis pies por entre ramas doradas; a escasos metros, el aire olor a música arqueaba dulces espigas de luz, trazando sus extremos estrellas sobre las aguas encendidas; más allá una manada de sombras abrevaban en la luz... No era más que una plácida espera, pues su ojo al fin se había posado sobre mí.

“Me creo en el infierno, luego estoy en él”. Confieso haber anhelado la divinidad, y por ello cumplo eterna condena. Me pregunto si andará por aquí aquel salvaje adolescente de ojos azules, o el extravagante dandy amante de las flores.


Rosebud

Todo empezou a noite de fin de ano.

Todo empezou a noite de fin de ano.
Pensándoo ben, eu non tiña motivos para ir a esa festa na casa do meu amigo alá na aldea; atopábame triste, con esa tristura que dan os anos que pasan vertixinosamente e dos que parece que só somos conscientes a noite de fin de ano. Tiña a sensación de que nunca ía cambiar a miña vida; a monotonía dun día e doutro, e doutro e de todos os que ían tralo anterior. Vida monótona e rápida.
Pero esa noite fun á festa; ducheime, puxen o meu mellor e máis discreto traxe e encamiñeime a coller unhas botellas de licor ao soto da miña casa. As escaleiras que baixaban eran de madeira, de madeira vella e ruidosa, e con cada paso e cada son repetía na miña linguaxe interior: “Para que vas, parva da merda? Vai ser como outros anos, tocarache algún trompa ao que aturar, cos vómitos que, por axudar ao teu amigo, vas a ter que limpar. Non vaias que no vai merecer a pena, non vaias”.
Por suposto que non fixen caso ao meu pensamento. Por suposto que fun, facendo o que fixen outras tantas veces: o contrario do que o meu raciocinio aconsellaba. E fun, collín as botellas, o meu bolso, o meu coche e ……. carreteira adiante cheguei á festa.
As luces de fora da casa estaban prendidas e, na escuridade da noite, semellaban dúas estelas de luminosidade dando ao resto do espazo un aspecto tétrico, lúgubre, misterioso, e por que non dicilo: tenebroso.
Ao dar unha volta ao camiño, os faros do meu coche empezaron a iluminar parcialmente unha gran árbore que tiñan a un lado da casa, e, cal non sería a miña sorpresa, cando mirei trala árbore algo que se movía e que non tiña aspecto de ser humano.
Co susto e por inercia, pisei con forza o acelerador índome a estampar contra o seto que rodeaba a casa, un seto de camelias e ligustro. Non o esquecerei na miña vida: camelias e ligustro.
Como na casa estaban, xa había rato, de festa, non deberon oír o golpe nin os meus gritos. Polo tanto fiquei soa metida no coche, coas botellas de vino polo chan e dando uns gritos desaforados que sufocaba o ruído do interior da casa.
Decidín, á vista do ocorrido e de que non acudían os de dentro ás miñas chamadas de socorro, saír do coche. Así que decididamente collín o bolso, o abrigo e as botellas e saín a presa, disposta a dicir aos da casa o que me pasara, e quizás tamén a reprocharlles que non me fixeran caso nin cando estaba en apuros.
Estaba neste intre cando unha luz, mitigada polos meus ollos chorosos (en parte por nervios e en parte de irritación), viña cara a min. Fretei os ollos con forza e, ao abrilos, atopei ao home máis guapo que mirei na miña vida. Un home que me sorría e que amosaba uns dentes brancos e relucentes, cunha cara de faccións “cuasi” perfectas.
Un home que dicía cun raro acento un no sei que de: onde vai soa nunha noite como esta unha muller tan guapa coma ti… e un non sei que mais. Digo un no sei que mais porque foi así. Non era capaz de escoitar aquelas verbas sacadas dunha boca en pleno sorriso tan espectacular como aquela. Estaba, como normalmente se di, obnubilada, noutra terra, noutra esfera.
De súpeto baixen, baixen da pola na que o home luminoso me puxera, e cos ollos mirando cara ao infinito dos seus ollos pregunteille precipitadamente: como te chamas estranxeiro?, de onde ves? de onde saes? , que queres de min?.
Cando dicía estas palabras íame poñendo máis e máis ansiosa, pero sentía como os nervios, a rabia e a tristura pouco a pouco desaparecían do meu ánimo entrando nel unha sensación de cambio e de expectativas que xamais tivera.
O home, sen borrar o sorriso dos seus labios, foise desdebuxando, e difuminando no escuro da noite mentres dicía cunha voz especialmente profunda: Son o espírito do ano novo. Vin para ver como acababas co espírito do ano pasado no teu choque. Remataches ben ao ano vello. Xa es a miña aliada, a rei morto, rei posto.
Con este acontecemento, como podedes comprobar, perdín o medo ao paso dos anos e tamén empecei a facer cada día distinto ao anterior, e a este do anterior e así , para min, xa o paso dos días son unha oportunidade e non unha derrota.
Como non creo en deuses, dou grazas diarias a aquel espírito do ano novo corporizado no home máis guapo que eu xamais mirei, doulle as grazas todos os días facendo cousas impredecibles e divertidas; sorrindo a destro e sinistro. Je, Je, ¿oíches?…….¡SINISTRO!
HELENA

O Río Camaleón

Non , non …. creín que xa o tiña olvidado , creín que a miña autoimposta barreira mental e o tratamento do doutor Akerman serían dabondo para olvidar….vintetres anos tomando píldoras para distraer a mente daquela obsesión….porqué carallo me ocorrería a min ….pero estou farto…farto de levar esta pesada carga nas costas…e vou tirar da manta…a fama de tolo xa a teño , así que…que máis me da……vou contarlles o máis terrorífico segredo desta merda de vila nosa que se chama Redondela .

No ano 1915 o meu bisavó Alvaro Morgado Dacuña deixou atrás as cabras na parroquia de Reboreda e embarcouse nun vapor cara a Cuba coma tantos outros veciños da vila.

Segundo me contou meu pai , Alvaro non tiña ninguén alá para botarlle unha man , polo que escomenzou a súa aventura traballando nunha prantación de caña de azucre alá na parte de Cienfuegos. Alí traballou igual que os negros que viñan de Senegal , suou sangue polas mans , sufriu mordidas de serpes e tamén recibiu o latigazo do patrón….e nel…nel foi crecendo o odio .

Nas calurosas e húmidas noites de Cienfuegos os negros reuníanse despois da laboura para falar e cantar…Alvaro non se relacionaba con eles dábanlle noxo e quedabase no porche do barracón bebendo augardente e afiando paus coa súa navalla….pero unha noite decatouse de que un dos negros facia mofa del….El levantou un ollo pero seguiu afiando o pau , maquinando o uso que ía facer del….levantouse e desapareceu….A hora de durmir aquel negro levantouse e foi botar unha mexada na ciénaga que arrodeaba a prantación …e alí se atopaba a figura de Alvaro na escuridade esperando polo africano co pau afiado na man tras del e …cando o escravo se deu a volta cravoullo na gorxa nove veces ata matalo , despois maldicindo os santos afundiuno no pantano.

Pero non estaba só …alí sentada na fétida ciénaga estaba a vella tola bruxa yoruba dos negros.

Parece ser que a vella bruxa advirtiu a maldade no negro corazón do bisavó e iniciouno no culto prohibido da Regra de Ocho , iniciouno no culto do mal , ensinoulle a adorar e contactar cos entes máis sanguinarios e demoníacos coñecidos polos Yorubas.

O cabo duns anos o bisavó voltou rico coma un indiano á vila , e construíu a mellor casa de Redondela a beira do río Alvedosa . Non era moi sociable nin amante de festas ou tabernas pero chegou casar coa miña bisavoa que morreu dunhas febres logo de parir ó meu avó Edelmiro , que era igual de reservado que o seu pai.

Na vila dicían que debían ter boas facendas en Cuba pois na vila non se lles coñecía oficio nin negocio. Pai e fillo parecían dous bechos encerrados nunha gaiola de ouro.

E chegou a guerra no 36 , e a represión chegou a vila , había moito medo e delacións e tamén desaparecidos e coma non , fusilamentos ….a mañán do 25 de decembro de 1937 o alvedosa apareceu tinguido dun leve tono vermello . Dicíase que houbera fusilamentos no Salgueiral pero ninguén escoitou un tiro.

Os tempo pasou coma o río que é ..e Alvaro Morgado Dacuña morreu . Edelmiro non recibiu luto na casa , pero casou unha semana despois coa miña avoa Rosario que morreu igual que a miña bisavoa dunhas estranas febres logo de parir o meu pai , Don Hermógenes.

Diciamos que os tempos cambiaran e Redondela tamén , inaugurouse a fábrica textil de Regojo e todo era alegría na vila e o noso río chamábanlle o camaleón porque cada día viña dunha cor , pero predominaba o vermello….. O meu pai , ese cabrón do demo , traballou alí como xefe de producción….el facía os tintes na nosa casa…o moi fillo de puta…¡

O vermello , esa cor , esa maldita cor….ese fluído sanguento que escorregaba día tras día dos enferruxados caños do desagüe do sótano prohibido da casa e ía desembocar no río tal cal afluente e arteria de terror….

¿Porqué? Porqué baixaría eu ….Maldigo a miña mala sangue e a miña estupida curiosidade¡¡

O sótano ou o inferno , que máis da…..armarios de madeira de manglar de onde penduraban corpos humanos baleiros en perchas tal cruentos vestidos , un templo osos e calaveiras que semellaba adorar un craneo putrefacto dunha vella negra de dentes afiados con coroa de espiñas , velas roxas e negras , unha pía bautismal chea de sangue e pelos , unha mesa de quirófano con instrumentos de disección , cubetas de alumino onde o demo do vello creaba novos tintes coa alquimia do mal….. chegando a acadar a cor azul das camisas coas vísceras das vítimas ……

Pero notaba que non estaba só , alí tras daquela negra portiña baixa con imposibles garabatos e un corazón disecado a modo de pomo había vida.......escoitaba unha respiración …afinei o oído e logrei discernir non unha senón tres vidas , duas respiracións lentas e xadeantes as primeiras , e máis entrecortada a terceira coma se respirase co estómago….sufrindo.

O pánico apoderouse de min , supuxen …claro que supuxen que eran dúas vítimas máis na espera da morte final…Abrín a porta do averno ….

Estraláronme as vertebras da caluga……na escuridade daquel nicho dous camastros de palla e follas de palmeira , dous centenarios corpos enrugados conectados as veas de Fonso da Canteira , meu amigo da infacia que nunca mais se soubera del , o pobre e inerte Fonso amarrado a unha cadeira de tortura dáballes a vida a…. a aqueles seres que respirando e mirandome con aqueles demoniacos e ameazantes ollos roxos , me sinalaban co dedo índice , como chamando pola súa mesma sangue…...pois querido alcalde , nesa casa todavía moran o meu bisavó Alvaro Morgado Dacuña e o seu fillo Edelmiro.