19 nov 2008

Tormenta

Oscuridad...Recuerdo los días en la playa...los reflejos del sol en tu pelo, aquella sonrisa pícara y a la vez inocente...las miradas furtivas, los juegos entre risas y pequeñas carreras que dibujaban notas de felicidad en la arena, lejanas, y luego esas olas...ese rumor de olas martilleándome las sienes...esas voces del mar gritando, aullando como lobos hambrientos en mi cabeza!!!
Y de pronto tu voz a lo lejos...con esa música diferente, sedante, optimista...esa voz de sol recién levantado, de sal, de pájaros, de flores silvestres, de cosas buenas que a mí nunca me había regalado la vida...
Agazapado y vigilante..
Y ahora estas manos llenas de sangre, de recuerdos prestados como cuchillas en la garganta que grita...
de lágrimas de cocodrilo de afilados colmillos...y ese tiempo inamovible, cruel...despiadado...
ese tiempo de agujas que tortura mi espina dorsal, de arena que aguijonea mi rostro y me hace cerrar los ojos...ese tiempo que NUNCA podrá ser devuelto...sin inversión posible, sin oportunidad de enmienda, sin perdón...
Y ahora lloro tu ausencia de sueño roto en mis manos, tu inmovilidad cerúlea, tu quietud ...la culpa me aplasta...asola lo poco que queda de mí, de mi alma...si es que algún día tuve alma...
Yo culpable hoy del peor de los crímenes, enfermo de la peor de las enfermedades, adorador no correspondido, yo que hubier dado mi vida por una mirada...por un gesto...que hubiese bajado a los infiernos...si tú me lo hubieses pedido...yo protector y...ahora verdugo...
YO YA NO QUIERO...NI DEBO VIVIR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
DIOS MÍO....ESPERO QUE NO ME PERDONES NUUUUNCA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


O 13 de Setembro do ano 1985, dous corpos aparecen acoitelados nunha praia de Foz.
A brazados e coas roupas cheas de sangue...Un coitelo enmarcaba a escea coa súa inmovilidade vermella...
Sen dúbida todo apuntaba a un crime paixoal...e posterior suicidio.
Posteriores investigacións nunca atoparían relación persoal entre os dous cadáveres...
No informe policial houbo unha extraña referencia cuberta posteriormente con typex...sobre algo das olas, como si algunha indescifrable mensaxe se agachase nese rumor violento de auga e espuma...
María só tiña 17 anos...

Anonimacrónico

3 comentarios:

Anónimo dijo...

Uaaaaaaaaaaauuuuuuuuuuuuuuuuuuu! Xa nunca mirarei as praias en inverno do mesmo xeito. Anonimacrónico, ¡todo pola túa culpa! Anabel Lee

Anónimo dijo...

"...que misterio agochan as ondas de Foz ? .....Quen matou a María ?.... Señor Anonimacrónico creo sinceiramente que este intrigante relato necesita urxentemente dunha segunda parte.....quen é o comisario da mariña lucense ?

(SeñorW , Le Figaro)

Anónimo dijo...

Una mente trastornada y la belleza inocente, la locura y la fragilidad y el mar de fondo.