O presaxio.

Eran as dúas da madrugada, un fortísimo estrondo liberoume do sono e lentamente, aínda atordada polo sopor,  levanteime.No había ninguén na casa, nin o meu bebé nin o meu home... pareceume estrano pero non me sobresaltei, era coma se me acabase de decatar de que iso sucedería algún día, como o cumprimento dunha profecía.
 En camisola, cos brazos caídos ao longo do meu corpo achegueime á ventá do cuarto do meu neno, só víase o cemiterio, tan baleiro e quieto coma sempre, tan frío, escuro,calado... coma sempre. Non había ninguén na rúa, só sopraba o vento, que incesante percorríaas  asegurándose de que reinase a soidade. Sabía que tarde ou cedo me quedaría soa, pero a anguria apoderouse de min, o estómago, estrangulado coma se tivese fame, dicíame que saíse fóra diso que algún día foi o meu fogar.

Nas escaleiras estaba venres pero non parecía el, agora o meu gato era completamente negro, non se inmutou, só víame fixamente, coma se me odiase por algo. Escoitaba a súa respiración ,profunda, coma se lle custase ...a min tamén me custaba respirar, pero continuei baixando as escaleiras, devagar pois sentíame agarrotada.

Na rúa un vento cálido impactou comtra o meu rostro, coma se se estivese a chegar unha tormenta eléctrica a humidade e a calor facían de voceiros de algún terrible suceso.Estremecinme pero seguín camiñando; decidín ir á casa dos meus pais: baixei a costa . Diante do cemiterio que separaba a miña rúa da súa detívenme, o silvido murmurante do vento ocupaba a noite toda.
Miña camisola mexíase ao compás daquela melodía infernal. Non puiden evitar o sobresalto cando o hilarante berro dun corvo parecía advertirme dun mal presaxio, sorprendeume o seu enorme tamaño a sua relucente negrura...parecía irreal, a pesar deso ,do  sinuoso movemento das velas, da miña anguria... seguín camiñando, se algo malo me ía suceder o mellor sería enfrontarme a elo.

De non ser polo vento a quietude era inquietante, non había ninguén por nengures. O portal do edificio dos meus pais estaba aberto, entrei e subín as escaleiras cabizbaixa, impregnadas dun forte olor a vello, humidade, mofo... ao chegar ao terceiro andar, e cando levantei a cabeza puiden ver a hierática figura das veciñas, tamén en longos camisóns cos seus moños desfeitos caéndolles o pelo fino e gris sobre os ombros, estaban como ausentes no relanzo, miraban como hipnotizadas cara ao interiór da casa dos meus pais. Pasei diante delas e entrei. Non había ninguén, a casa baleira só albergaba un ambiente cargado. As ventás non deixaban ver o exterior, un denso baho cubríao todo. Saín ao relanzo pero as dúas anciás xa non estaban, entrei na súa casa aberta de par en par, tan só chamoume a atención o oscilar do péndulo do reloxo do seu salón, o máis estraño era que as agullas estaban paradas. Sentinme soa, ante un tempo que transcorría dende a máis atroz quietude. Estaba soa e sabía que isto era tan só o preludio dun fatal desenlace, o meu corpo estremeceuse e o meu estómago volvía estrullarse ante tan anguriante perspectiva.

Saín á rúa. A sensación de anguria facíase insoportable, presentía a miña morte pero non sabía como afrontala, nada nin ninguén existía, estaba soa, o meu neno fórame arrebatado e no meu interior un pozo profundo exhalaba unha mestura de sabor a mofo salgado. Estaba no medio da rúa, a un lado o cemiterio, ao outro o negro monte, as miñas pernas paralizáronse:
que sentido tiña xa nada ante tan absoluta soidade?
qué sentido tiña soportar tal absoluta tortura?

 

Pechei os meus ollos,

                          

              abandoei o meu corpo...

                       

 

                                                         cedín ao medo...

 

                                                                                                                morrín.



Vigilius Haufniensis