Corticotropina

- Imos beillar, imos... Deixamos os nenos coa Carmen e voltamos pronto.

-Vale, se saimos agora chegaremos aló as cinco e ainda podemos botar dúas horas.

Encantabame escoitar a música e notar os botes e a alegria no seu corpo. Aquel día pasaron un tempo estupendo. Xa era setembro e na volta para a casa sentimos frio.

-Dende o outro sábado tes unha tos... Toma un pouco de mel e pon a camiseta gorda por baixo da camisa, que alí na Renfe vai moitísima humidade.

-Non te preocupes muller que isto non é nada.

Aquela cama de follato era ben quentiña e o ruido que facian as follas o dar voltas semellaba o dunha agulla a ó principio dun vinilo.

-Outro día sen ir ó traballo. Vai ser mellor que chamemos a Don Roberto a ver o que di. 

Ese día comecei a notar unha especie de presión no corpo, un estado de alarma constante que non me deixou dende aquel momento.

-Isto non é cousa boa; é mellor velo por raios e logo falamos.

-Non te preocupes, Manuel, se fai falla vendemos as fincas. Xa nos dixeron en Vigo que a única solución estaba na Coruña. Pois imos: Carmen xa é maior, ten 12 anos e pode coidar dos rapaces i eu vou canda ti.

Todo o seu corpo me dicía que non era bo, i eu sentía a súa preocupación e un agobio continuo.

-Maria..., que dixeron os médicos? , que tal a operación? Ben Manuel non te preocupes que todo a sair ben.

Mentas ela dicia iso o meu corazón palpitaba mais rápido e mais forte co dela. Xa non llo escoitaba.

Estabamos nunha cafetería e escoitaba ese ruido, como o do follato, pero no centro da Coruña non podía ser; era un disco dando voltas e voltas mentras ela falaba coa Carmen.

-Filla, xa che dixen que a tía vai ir axudarte. Xa gastei tódolos cartos e aqui precisan mais. Mañá achegome aló, a venderlle a tira a Ramón e a ver canto me da por ela [...]

-Doutor só me deron tres mil pesetas polas fincas e non temos mais cartos.

-Maria, xa llo dixen..., xa non se pode facer mais. Isto non ten solución.

-Pero eu podo conseguir algún diñeiro mais. Ainda me queda a finca do Soutiño e a casa...

-Garde os cartos señora... os seus fillos... e no seu estado... vanlle facer boa falla. Aqui non hai nada que facer: como moito ha durar uns días. 

A tristura inundaba o seu corpo e a par o meu. Non sabía que facer, o seu amor, a persoa que tanto quería, ia morer i ela ia quedar con catro fillos i eu. Notaba as súas bagoas caer riba miña, como se fose un grifo mal pechado durante os catro dias que durou o meu pai. 

Xa era a hora. Comecei a notar como empurraba. A forza sacoume á luz do día, sobre a cama de follato, e o ruido de bagoas confundíase có das follas da cama. Non sei si é por iso que cada vez que poño a agulla nun vinilo a tristura apoderase de min.